Het Chronisch vermoeidheidssyndroom - Inspectie SZW

Het Chronisch vermoeidheidssyndroom. De beoordeling doorverzekeringsartsen.Commentaar ME/CVS Vereniging, 18 oktober 2010Gaarne stellen wij voorop, dat de Inspectie ons inziens de gegeven opdracht naar eer engeweten heeft uitgevoerd. Binnen een kort tijdsbestek heeft men relevante informatieverzameld en enkele zwakke punten in de beoordelingssystematiek van UWV aangetoond.Het is de Inspectie evenwel niet gelukt om met dit beperkte onderzoek de essentie van deproblematiek in volle omvang bloot te leggen. Men is zich van de beperkte diepgang vanhet onderzoek bewust, zo is ons gebleken. Dit blijkt echter onvoldoende uit derapportage, waardoor ten onrechte de indruk kan ontstaan dat het onderwerp thansafdoende is onderzocht.De beperkingen van het onderzoek volgen uit de gekozen methodiek. Er is uitgegaan vangegevens van UWV, in plaats van de ervaringen van de patiёnten. Dit leidt tot conclusiesdie niet stroken met onderzoeksresultaten van onder andere NIVEL (De Veer, 2008) enTNO (Blatter, 2003), noch met de evaluatie van de Steungroep ME enArbeidsongeschiktheid (2009) of een eerdere studie gepubliceerd door de ME Stichting(Diependaal, 1996).Niet representatiefDe door UWV verstrekte gegevens roepen grote vraagtekens op. Dit betreft met name hetzeer kleine aantal geregistreerde gevallen onder N690, de CAS-code voor de postviralehersenziekte Myalgische Encefalomyelitis (ME) waar CVS een werkdefinitie voor is. Eentotaal van nog geen 200 beoordelingen per jaar op een aantal van zo'n 30.000 patiёnten,waarvan een significant percentage volgens het NIVEL-onderzoek aangeeft problemen tehebben met de beoordeling, is dermate onwaarschijnlijk dat wij niet anders kunnen danconstateren dat UWV systematisch faalt in het toepassen van de juiste code. Van destatistieken over arbeidsongeschiktheidsbeoordelingen die tot laat vorige eeuw door hetCentraal Bureau voor de Statistiek werden gepubliceerd weten we dat het totaal aantalpatiёnten, dat onder de diagnose ME of CVS als cliёnt bij UWV bekend was, toen de 1000niet haalde. De introductie van het verzekeringsprotocol heeft daar dus weinig aanveranderd.Het kleine percentage waarbij wel de code N690 is gebruikt, of eventueel de code A102(vermoeidheid en malaise), kan moeilijk als representatief worden beschouwd. Bij dezecliёnten is immers een belangrijke horde al genomen: er wordt erkend dat zij lijden aande ziekte ME, of in elk geval (A102) daadwerkelijk ziek zijn. Veel patiёnten melden echterdan hun conflict met UWV nu juist begint met een gebrek aan deze erkenning. Zij krijgende code A000 (geen ziekte), of als ze geluk hebben de code van een toevalligecomorbiditeit. Er zijn ons ook gevallen bekend waarbij in het geheel geen keuring ofregistratie plaatsvond.Omdat de inspectie de gegevens van UWV als ingang koos, blijft deze problematiekgrotendeels buiten beeld, en dat geldt ook voor de audit die UWV zelf heeft uitgevoerd.Uit de rapportage wordt voorts niet duidelijk wie de 16 dossiers uitkoos: UWV of deInspectie.Het onderzoek behandelt dus slechts gevallen waarin UWV erkent dat de cliёnt aan eenernstige ziekte lijdt, behoudens het ene kantoor waarvan men concludeert dat deadministratie opvallend nauwgezet is maar het daarna fout gaat. Daardoor dreigt tenonrechte het beeld te ontstaan dat dit ene kantoor de uitzondering op de regel is. Nog in2010 echter heeft UWV, in een casus bij een heel ander kantoor, bij de Centrale Raad vanBeroep gesteld dat de diagnose ME niet tot beperkingen leidt. Het betreft hier een casuswaarbij het hoofdkantoor van UWV was betrokken.2