Het Chronisch vermoeidheidssyndroom - Inspectie SZW

Het Chronisch vermoeidheidssyndroom | november 2010Bijlage 2Regels en standaarden die van toepassing zijn bij de claimbeoordelingNiet specifieke regelsVoor de toepassing van de verschillende wettelijke arbeidsongeschiktheidsregelingen(WAO, Wia, WAZ en Wajong) is de kernvraag die beantwoord moet worden of, en inhoeverre een zieke werknemer of zelfstandige, of een jonggehandicapte arbeidsongeschiktis. De algemene definitie van het arbeidsongeschiktheidscriterium is vastgelegdin de artikelen 18 van de WAO, artikelen 4 en 5 van de Wia, artikel 2 van deWaz en artikel 2 van de Wajong: de arbeidsongeschiktheid moet rechtstreeks enobjectief medisch vast te stellen het gevolg zijn van ziekte, gebrek, zwangerschap ofbevalling. Tevens wordt in deze artikelen de mogelijkheid geopend om ter uitvoeringvan deze artikelen nadere en zonodig afwijkende regels te stellen.De eerste keer dat het noodzakelijk bleek van de nadere regelingsbevoegdheid gebruikte maken was in 1994, toen het Schattingsbesluit (Stb. 1994, 596) werd getroffen.De aanleiding voor deze nadere regeling was de wet Terugdringing Beroepop de Arbeidsongeschiktheidsregelingen (TBA, Stb. 1993, 412). Met deze wet werdenin het arbeidsongeschiktheidscriterium verschillende wijzigingen doorgevoerd,die erop gericht waren de arbeidsongeschiktheidsbeoordeling van karakter te doenveranderen: niet langer moest datgene wat iemand niet meer kan allesbepalendzijn, voortaan zou datgene wat iemand nog wél kan centraal moeten komen testaan. Dit uitgangspunt heeft tot aanpassingen geleid zowel aan de arbeidskundige,als aan de medische kant van het wettelijk arbeidsongeschiktheidscriterium. HetSchattingsbesluit uit 1994 is ingetrokken met het Schattingsbesluit WAO, Waz enWajong (Stb.1997, 801). Dat besluit is in 2000 weer ingetrokken met het Schattingsbesluitarbeidsongeschiktheidswetten. Dit nieuwe Schattingsbesluit (Stb. 2000,307) is onder meer een codificatie van de al bestaande Lisv standaard Geen DuurzaamBenutbare Mogelijkheden (GDBM) uit 1996 en de Lisv richtlijn Medisch Arbeidsongeschiktheidscriterium(Maoc, 1996). Aanleiding voor het tot stand komenvan deze laatste Richtlijn was discussie en onvrede over de beoordeling van cliëntenmet 'moeilijk objectiveerbare’'aandoeningen, waaronder ME/CVS.De nota van toelichting bij het Schattingsbesluit uit 2000 vermeldt het volgende:'Uitgangspunt is het wettelijk kader dat zowel het aanwezig zijn van ziekte of gebrekvereist alsmede een causale relatie met het verlies aan verdiencapaciteit. De verzekeringsartsonderzoekt of er feitelijk stoornissen, beperkingen en handicaps bestaanin een consistent geheel, waarbij het kunnen aangeven van de oorzaak voor de ziekteof de diagnose een belangrijke bouwsteen vormt voor de oordeelsvorming. Hetafwijzen van een aanvraag uitsluitend op grond van het ontbreken van een diagnoseof het niet aantoonbaar zijn van een ziekteverwekker is echter evenzeer onjuist alshet toekennen van een uitkering alleen omdat wel een diagnose of ziekteverwekkeris gevonden. In gevallen waar de medische oorzaken van de beperkingen niet goedkunnen worden vastgesteld, moeten wel extra eisen gesteld worden aan het in kaartbrengen van de klachten en beperkingen van betrokkene. Op die manier wordt aanhet objectiveringsvereiste voldaan, aangezien de subjectieve beleving van betrokkeneten aanzien van zijn beperkingen alléén uiteraard niet voldoende is voor het aannemenvan arbeidsongeschiktheid.'De nota van toelichting vervolgt: 'om te kunnen spreken van een kwalitatief goedeclaimbeoordeling dient aan de volgende eisen te worden voldaan. Ten eerste is daarde vaststelbaarheid van de stoornissen, beperkingen en handicaps. De verzeke-Pagina 39 van 53