Het Chronisch vermoeidheidssyndroom - Inspectie SZW

Het Chronisch vermoeidheidssyndroom | november 2010Bijlage 1Ontwikkelingen van 1994 tot hedenHistorieCVS is een syndroomdiagnose die eind jaren 80 werd geïntroduceerd als werkdefinitievoor wetenschappelijk onderzoek naar myalgische encefalomyelitis (ME).Er zijn verschillende definities voor CVS opgesteld. De definitie die in 1994 is opgestelddoor Centers for Disease Control and Prevention (CDC) is opgenomen in deaanhef van het protocol CVS. Tegenwoordig wordt de ziekte vaak benoemd alsME/CVS of CVS/ME.In 2002 ontving de Gezondheidsraad een verzoek om onderzoek te verrichten naarCVS. Input daarvoor was mede het knelpuntenoverzicht dat opgesteld was door depatiëntenorganisaties. De Gezondheidsraad kwam in 2005 met haar rapport. Belangrijkeconclusies uit deze rapportage zijn later opgenomen in het protocol CVS.Zo stelt de Gezondheidsraad: 'Het Chronisch Vermoeidheidssyndroom (CVS) is eenreële, ernstig invaliderende aandoening die beperkingen oplegt aan het persoonlijk,beroepsmatig en sociaal functioneren en samengaat met een verminderde kwaliteitvan leven'. Dit uitgangspunt is in vrijwel dezelfde bewoordingen terug te vinden inhet protocol CVS.Het onderwerp CVS heeft al geruime tijd de belangstelling van een groot publiek. Ditmede door de inspanningen van de patiëntenorganisaties.Een van de rechtsvoorgangers van de inspectie heeft in 1998 een onderzoek gepresenteerdover de verschillen in implementatie, interpretatie en uitvoering van derichtlijn medisch arbeidsongeschiktheidscriterium (geïllustreerd aan de hand vanME). Er werd toen gesignaleerd dat er belangrijke verschillen bestonden in de interpretatievan de kern van de richtlijn dat verzekeringsartsen de consistentie vanstoornissen, beperkingen en handicaps dienen te beoordelen. Daarbij werden tweehoofdstromingen onderkend.- De finale benadering: Een stroming die de nadruk legt op de beoordeling van deconsistentie van het geheel aan waarnemingen (klachten, gesprek met de cliënt,lichamelijk onderzoek, informatie van derden).- De causale benadering: Een stroming die de reeks van stoornissen, beperkingenen handicaps centraal stelt. Het ene onderdeel van de reeks moet logischerwijsaansluiten op het volgende onderdeel. Daarbij is de redenering dat zonder eenstoornis de keten niet compleet is en er geen sprake kan zijn van consistentie.De nadruk wordt ook meer gelegd op de vraag of de arbeidsongeschiktheid eenrechtstreeks en objectief gevolg is van ziekte.Deze laatste benadering kan samengaan met tot de opvatting dat het begrip 'objectief'zou zo moeten worden uitgelegd dat alleen ongeschiktheid als gevolg van ziekteaangenomen zou mogen worden indien lichamelijke afwijkingen aangetoond kunnenworden, of een eenduidige diagnose kan worden gesteld. De onjuistheid van dezeopvatting is benadrukt door het toenmalige TICA en de toenmalige staatssecretarisvan Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Deze discussie was de aanleiding voor hetopstellen van de Richtlijn Medisch Arbeidsongeschiktheidscriterium (1996), latergecodificeerd in het Schattingsbesluit Arbeidsongeschiktheidswetten (2000).Pagina 35 van 53