Het Chronisch vermoeidheidssyndroom - Inspectie SZW

Het Chronisch vermoeidheidssyndroom | november 2010behandelopties zijn wordt de verzekeringsarts verondersteld contact te zoeken metbehandelaar(s) of begeleiders, zoals de bedrijfsarts en met deze te overleggen overhet medisch plan van aanpak. De verzekeringsarts dient een heronderzoek te plannenin lijn met de uitgezette acties en de uitvoering van het medisch plan van aanpakbij een herbeoordeling te evalueren.Uit de verzekeringsgeneeskundige rapportages en de interviews blijkt dat overlegmet behandelaars of bedrijfsartsen over een vervolg(behandeling) o.i.d. –zoals inhet protocol CVS wordt verondersteld- in de praktijk vrijwel niet plaatsvindt. Desgevraagdgeven de verzekeringsartsen aan dat hier de noodzaak voor hen toe ontbreekt:er zijn doorgaans geen zinvolle (aanvullende) behandelingen beschikbaar ofnoodzakelijk.2.7.5 Verschillen in de claimbeoordeling per vestigingEr zijn onder verzekeringsartsen verschillen in professionele opvattingen ten aanzienvan bijvoorbeeld de interpretatie van het Schattingsbesluit. Deze verschillen blijkenuit de interviews, de verzekeringsgeneeskundige rapportages en diverse anderebronnen, zoals het NVVG-rapport en eerdere onderzoeken. Een minderheid van deverzekeringsartsen wijst CVS als ziekte af; een nog grotere minderheid heeft explicietandere opvattingen over de toepassing van wet- en regelgeving.De medische onderzoeksverslagen op één van de kantoren vallen positief op in devolledigheid, de expliciete toets van de diagnose CVS aan de criteria in het protocolCVS en transparantie van de argumentatie. Misschien juist daardoor ontstaat hetbeeld dat men op deze vestiging andere conclusies verbindt c.q. anders –zo men wil'strenger'- omgaat met het aannemen van beperkingen. De relatief kritische benaderingop juist dit kantoor blijkt ook uit medische onderzoeksverslagen (van overigensdiverse kantoren) die IWI via de Steungroep ontving. Het is van belang datmen zich realiseert dat deze constatering niet onomstotelijk tot de conclusie kanleiden dat het uiteindelijke keuringsresultaat (de hoogte van de uitkering) structureelverschilt. 11 Dit is niet onderzocht. Het moet dus bij de constatering blijven datop één van de onderzochte kantoren een opvallende en kritische argumentatie- enredeneertrend is aangetroffen in de dossiers (die overigens strookt met de bevindingenuit de interviews op dit kantoor).De verzekeringsartsen ter plaatse realiseren zich dat hun benadering van de CVSproblematiekzich onderscheidt van anderen. Men heeft actief de discussie met decentrale staf van UWV gezocht en gevoerd. Door recente jurisprudentie zijn de verzekeringsartsenzich er van bewust dat zij het protocol CVS niet kunnen negeren.De verzekeringsartsen op deze vestiging stellen dat zij niet alleen kritisch staan tenaanzien van het aannemen van beperkingen bij CVS. Ook bij andere aandoeningendie gepaard gaan met niet goed meetbare klachten, geven de verzekeringsartsen uitdeze specifieke regio aan zeer terughoudend te zijn met het aannemen van beperkingen.Dit zou bijvoorbeeld ook gelden voor situaties als 'moeheid na kanker' of'moeheid na doorgemaakt hartinfarct'. Juist deze kritische houding maakt dat dezeverzekeringsartsen er moeite mee om voor CVS naar hun gevoel een uitzondering temaken.Verschillen in opvattingen of meningen hoeven niet te leiden tot andere beoordelingenof eindresultaten van de keuring, al was het alleen maar omdat bij een claimbe-11De claimbeoordeling is hiervoor te complex en kent vele variabelen. Zo kan bijvoorbeeld de inbreng van dearbeidsdeskundige het keuringsresultaat nog wezenlijk beïnvloeden. Ook hoeft een andere professionele opvattingniet per definitie te leiden tot een andere inschatting van de mogelijkheden. Het vergt een breder onderzoeksdesignom tot definitieve conclusies te komen over structurele verschillen in keuringsresultaten.Pagina 26 van 53