META 2012/6 - VVBAD

interViewMaarten VandekerckhoveWim Verhulstziet het gemiddelde publiek van een bibliotheek in Vlaandereneruit? Ook naar nationaliteit wordt er niet gepeild.Er wordt ook gevraagd naar de hoeveelheid activiteiten om hetbibliotheekgebruik te promoten. Dat is voor mij veel te vaag.Wat is dat een activiteit om het bibliotheekgebruik te promoten?Is dat een affiche hangen aan het raam? Is dat een infostand ineen school? Is dat een contact met een andere partner? Ik zieook geen concrete meting van de samenwerkingsverbandenmet de andere partners. Wij doen bijvoorbeeld elk jaar een aantalprojecten in het kader van het lokaal cultuurbeleidsplan. Erwordt wel gevraagd: “is er samenwerking?” Het antwoord daarop is “ja” of “nee”, maar er wordt niet gemeten hoe intensief.Voor de standaardregistratie is het een kwestie om afsprakente maken, voor zover datmogelijk is, tussen verschillendePBS’en. In het Brunonetwerkheeft normaalgezien elke lener één kaart,maar daar is al direct eenuitzondering op: eenzelfdekind kan een kaart “jeugd”hebben en een kaart “leerling”en dat is voor mij eenabsurditeit dat een lenertwee keer geteld wordt.Andere bibliotheken komen zo aan astronomische aantallenterwijl wij zeggen: “een kaart is een kaart, een kind is een kind”.Dus als het op zulke kleine dingen al verschilt is het misschiengeen slecht idee om er op een hoger niveau gelijkvormigheidin te brengen.Maarten: Dat is een terechte opmerking. Ik denk dat wij ookaltijd de bedoeling hebben gehad om nauw samen te werkenmet de PBS’en om dat te gaan uitvlakken, die verschillende aanpakper bibliotheek. Hoe meer dat je met de PBS’en kan samenwerken,hoe meer we die data op een uniforme manier kunnenkrijgen. Los daar van moeten we ook de grootste gemene delerhanteren om iedereen zijn data te kunnen laten invoeren. Voorde rest is het natuurlijk een band van vertrouwen. Dat beseffenwij ook wel. Bibliotheken hebben er zelf ook wel voordeel“ER GEBEURT VEEL MEER IN DEBIBLIOTHEEK EN DAT ZIEN WEAAN DE CIJFERS”bij om hun data en gegevens zo correct mogelijk aan ons doorte geven.Het is natuurlijk volledig terecht wat Nadine zegt en wij waarschuwendaar ook voor, dat je het kwalitatieve nooit mag loszien van het kwantitatieve aspect. De Bios-gegevens en de cijfersop zich, die zijn er en die staan ook voor iets. Die hebbenwel degelijk hun waarde maar het kwalitatieve verhaal dat er dikwijlsaan vast hangt bijvoorbeeld: Zijn er scholen in de gemeenteof net niet? Zijn er andere spelers in de gemeente? … Dat zijnallemaal randaspecten die de cijfers kunnen beïnvloeden.. Wijvragen ons altijd wel af of de sector daar wel zo gediend meezou zijn als er naast al die kwantitatieve cijfers ook nog eens eenkwalitatief verhaal moet ingediend worden. We weten ook nietof het nodig is om dat opVlaamse schaal mee te integreren.Het is een piste diehet onderzoeken waard is.nadine: Ik denk het welwant uiteindelijk word jeer als bibliotheek ook opgeëvalueerd: Zijn we alleennog de instelling die boekenuitleent en mooie cijfersscoort in uitleningenen bezoekers of kan je projectmatig ook wat voorleggen. Datwordt trouwens ook opgelegd door de overheid.ward: We moeten de praktijk ook niet ondergeschikt makenaan de statistieken. Het moet geen omgekeerde wereld worden.Hoe is die lijst van Bios-vragen eigenlijk opgesteld?Maarten: Het is destijds een groep van bibliothecarissen geweestdie de Bios-set heeft samengesteld. Zij hebben bepaald welkegegevens erin moesten komen. Het is altijd wel een vereistegeweest dat er meer dan alleen cijfergegevens over collectieen personeel, de evidente zaken, moesten in staan. Maar het isnatuurlijk een kwantitatief systeem. Er is altijd een beetje die linkgeweest van iets moet in een cijfer uitgedrukt kunnen worden.16 | META 2012 | 6