in dit nummer: de weeksluiting - Nederlandse Jenaplanvereniging

de goede dingen in het hier en nu. Ookik vind dat het beter is om het bos in tegaan en daar de natuur echt te belevendan een project op te zetten over degevolgen van zure regen voor dit bos.Toch wil ik de negatieve zaken in dewereld niet constant vermijden: struisvogelpolitieklijkt me ook voor kinderenniet juist.Deze gedichtenbundel geeft de gelegenheidom kinderen in aanraking tebrengen met de minder leuke facettenvan hun leefwereld, niet alleen gerichtop de verre toekomst, maar juist op hetheden: ze nodigen uit tot een gesprekWapenHet grootste wapenis je mond,hier kun je allesstuk mee maken.Het snelste wapenis je mond;met woordenkun je feilloos raken.Maar nog sneller dan ‘t geluid,is de snelheid van het licht.Als blikken konden doden,deed je gauw je ogen dicht.over het lot van de marmot in zijnkooitje, de eenzaamheid van een Turksmeisje op de speelplaats, de schrik vaneen oudere man, wanneer een jongetjeplotseling voor zijn fiets springt, hetpesten en gepest worden en om hetpositief te besluiten, zoals Tuinier datvoorstaat, het sluiten van vriendschap.De overige gedichten zijn volgens mijgoed te gebruiken als illustratie van degevolgen voor kinderen in een oorlog:eenzaamheid, gebrek aan voedsel, verdriet.Dit als tegenhanger voor de zakelijkemanier waarop kinderen pratenover cijfers en feiten van diverse rampenen oorlogen, of die nu in werkelijkheidof in een film gebeurd zijn.Deze bundel biedt iedere bovenbouwgroepeen prima aanleiding of afrondingvan een gesprek, dat niet over deomvang, maar over de emoties van eengebeurtenis gaat. Rest nog de sfeervollepotloodtekeningen van Harmen vanStraaten te vermelden.BESPROKEN WERD:“Het geluid van vrede’ T. OlthuisPloegsma, Amsterdam, 1992ISBN 90 216 1464 248 pagina’s, prijs ƒ 19,95VoldoendeDe vrede is getekend.De ruzie, waar geen eindaan leek te komen,bijgelegd.Mijn vriendje en ik,we hebben alletweegeen woord gezegd.Maar één blikwas toevallignet voldoende.(bladzijde 28-29)Degas, de schilder en zijn verhaalPieter QuelleKinderen informatie verschaffen overeen schilder - en het bijzondere van dieschilder - op een zodanige wijze dat zedaardoor in hem geïnteresseerd raken,in zijn ‘bezetenheid’ en dus voor beeldendekunst, is geen eenvoudige zaak.Educatieve medewerkers van museahouden er congressen over en schrijvendikke boeken, wanneer men met eenbepaalde methode succes denkt te hebben.Er is ook een andere methode, losvan het museum, via een leesboek.Soms heel ambitieus opgezet zoals detwee delen van ‘Hoe schilder hoe wilder’van Miep Diekmann en Marliekevan Wersch. Veelal verliezen deauteurs zich in vervelende verhaaltjesmet veel verbale informatie, niet terzakedoende details, onwaarschijnlijkegebeurtenissen en kinderen die als volwassenenreageren. Kortom, van enigeidentificatie kan geen sprake zijn.Eigenlijk ken ik maar één uitzondering:‘Ik houd van de tuin van Monet’ vanChristina Björk en Lena Anderson, eerderin Mensenkinderen (september1989) besproken. Het bijzondere vandat boekje is dat de hoofdpersoon,Linea, van bloemen houdt en daardoorgeïnteresseerd raakt in een schilder dieook zo van bloemen hield: Monet. Alslezer worden we primair geconfronteerdmet een emotie van de hoofdpersoonen die emotie wordt herkend bijeen schilder.Er is ook een mogelijkheid om de schilderzelf de hoofdpersoon te laten zijn.De schilder vertelt in de ik-vorm aan de(jeugdige) lezer al wat hij denkt dat delezer wil weten. Deze manier van benaderenis interessant en wordt toegepastin de serie: ‘Op bezoek bij.....’ vanGottmer in Bloemendaal.Bij uitgeverij Casterman verscheen hetafgelopen jaar een serie boekjes onderde titel ‘De schilder en zijn verhaal’,met deeltjes over Da Vinci, Bruegel,Van Gogh, Matisse, Picasso, Chagallen Degas. Het zijn vertalingen uit hetFrans. Wij kregen het boekje overDegas toegestuurd.Het boekje is opgezet volgens het verhaalprincipe:een enthousiaste onderwijzerorganiseert een museumbezoekvoor kinderen die ‘overlopen’ van creativiteit(deze kinderen gaan liever zelfaan de slag, volgens mij) en de schrijverstrooit maar met de meest onwaarschijnlijkeinformatie.‘En wie is nu jullie lievelingsschilder?,vraagt Jasper aan het einde van hetbezoek. Enig idee wie bijna al onzestemmen kreeg? Degas. Daar kijk jevan op? Natuurlijk er zijn genoeg ande-28MENSEN-KINDEREN/JANUARI 1993