in dit nummer: de weeksluiting - Nederlandse Jenaplanvereniging

Laatstgenoemde roept om hulp, maarJohn draait de rollen om en zegt: ‘Thereis no such thing as a big hairy ape’ enhij vervolgt zijn weg.Ik kopieerde de boekbeschrijving enverknipte het verhaal. Hetzelfde deedik met twee situaties uit het boek.De kinderen, die het verhaal haddengehoord, gezien en besproken, moestendoor middel van knippen en plakken deopbouw en volgorde van het verhaal ende zinsbouw van de twee fragmentenop juiste wijze maken.Tenslotte weer de opdracht: ‘Make anice drawing about the story’. Ik begonsteeds meer het nut te zien van dit soortopdrachten. Kinderen die moeite haddenmet het zich uitdrukken in deEngelse taal konden zich middels eentekening toch uitdrukken. Anderzijdswas het voor de meeste kinderen deopdracht waar ze naar uitkeken, omdatze na de inspanning (het leren van dewoorden, het beantwoorden van de vragen)in een wat meer ontspannen sfeerzich konden uitleven.StripsPrentenboeken zijn niet altijd voorhandenen soms kan een tip van iemandanders heel stimulerend zijn.Pieter Quelle tipte mij over het gebruikvan strips en het weg-witten van de teksten.Ik koos uit het blad Taptoe enige verhaaltjesover Cor Daad, door HancoKolk. Ik zette twee verschillende verhaaltjesop één stencil, zodat de kindereneen keuze konden maken.In het Nederlands kostte het niemandmoeite om beide verhaaltjes van tekstte voorzien.Het omzetten in Engels kostte duidelijkmeer moeite. Er werd vaak een beroepgedaan op het woordenboek, maar ookop mij. Begrijpelijk, want het is eenmoeilijke opdracht.Mijn opdracht om met kleurgebruik teletten op sfeer, emotie, teksten, etc.werd door een aantal kinderen goedopgepikt.Anderen wilden per se het origineelzien, hadden minder voorstellings-vermogenen/of fantasie.Beide verhaaltjes werden tijdens eenweeksluiting opgevoerd.Aan het eind van de experimenteerperiodeliep ik bij toeval aan tegen eenartikeltje in het Engelse jeugdtijdschrift‘Hello You’ over graffiti.We hielden een thematische leeskringover het onderwerp. Aan de orde kwamhet ontstaan van graffiti in Amerika, deontwikkeling van het illegale naar hetlegale en geaccepteerde (graffiti alskunstvorm), het overwaaien naar Europa,graffiti in de schoolomgeving, watvinden we ervan, etc.Ook bespraken we verschillende graffiti-werken.Een en ander mondde uit in een beeldendeopdracht om zelf een graffitiwerkstukte maken. We inventariseerdenvan te voren een aantal criteria/kenmerken:felle kleuren, vaak omrandingen,overlappingen, nauwelijks nog‘wit’ zichtbaar.De materiaalkeuze was vrij.Natuurlijk hadden we het liefst metechte spuitbussen gewerkt maar wekonden dat niet realiseren (milieu enfinanciën werden genoemd). Dit vormdebij de werkzaamheden echter nauwelijkseen beletsel, want de kinderenwerkten heel enthousiast en zorgvuldigen doordacht met potloden, stiften enook houtskool.Na deze les had ik het idee dat Engelsen kunstzinnige vorming goed samenkunnen gaan.De balans na drie maandenIn de artikelen over prentenboeken (ziebronvermelding), maakte ik kennis meteen verticale manier van werken: deboeken worden op vele wijzen benut.Eén boek is een bron voor allerlei activiteiten.In mijn experiment met de Engelseprentenboeken had ik meer een horizontalemanier van werken : elk boekwerd gebruikt voor één (of slechtsenkele) activiteit(en).Ten aanzien hiervan ben ik mij ervanbewust dat veel van de door mijgebruikte boeken meer mogelijkhedenin zich bergen. Zo had ik bijvoorbeeldkunnen duiken in de achterliggendemoraal van ‘The boy and the wolf’ enhad ik naast tekenwerk en drama ookruimtelijk werken kunnen stimuleren.Ik heb, zoals vaak (en dikwijls tenonrechte) gebeurt, kunstzinnige vormingals middel tot een ander doelgebruikt. Toch zie ik het als een verantwoordgebruik. Het tekenen bij de lessenverantwoordde ik reeds bij debehandeling van ‘Jan Patrick NormanMcHennessy’ (zie terug).Ik heb verdieping van veel zaken(moraal bijvoorbeeld) nog laten rusten.Mijn doelen liggen vooralsnog op hetgebied van taalbeheersing: leren spreken,luisteren en zo mogelijk schrijven.Een zwakke kant van de nieuwe werkwijzemet Engels is de leerlijn. Ik zal,wil ik structureel voor deze werkwijzekiezen, een leerlijn, opbouw, kortomeen gedegen didactische en inhoudelijkeverantwoording moeten ontwikkelen.In de eerste plaats om gedegen onderwijsin de Engelse taal te kunnen verzorgenen in de tweede plaats om eventueleopvolgers of invallers zicht opzaken te kunnen verschaffen. In de evaluatievergadering(einde dit schooljaar),zal het team polsen of ‘No Problem’in de kast kan en mag blijven (terlering en vermaak van de kinderen uitde bovenbouw).Een ander zwak punt van mijn werkwijzeis dat de nadruk bij het werkennog steeds veel ligt op het reproduceren.Geïnspireerd door het artikel ‘Demuziek van taal’, trachtte ik de kinderenin gesprekken en door opener vragenin de schriftelijke verwerkingen,uit te nodigen tot het gesprek van spontaan,eigen Engels (vergelijk de term‘mijn-taal’).Ik hoopte dit te bevorderen door vantevoren duidelijk te stellen dat de kinderengerust fouten mochten maken endat ze zich mochten uitdrukken dooralles, behalve de Nederlandse taal. Ditbleek toch wat hoog gegrepen. Demeeste kinderen beschikken over teweinig beheersing van het Engels (de‘jouw-taal’) om zich te kunnen uiten(in de ‘mijn-taal’).Ook het gebrek aan durf speelt een rol,hoewel kinderen die zich in het Neder-14MENSEN-KINDEREN/JANUARI 1993