nummer 85 maart 2011 Clubblad van de Westfriese Golfclub

9 holes lópen, ’n wondertjeTekst: Vera Weyman / Foto: Jaap VermeulenToen ik nog in de redactie van Dimples zat,heb ik diverse stukjes geschreven over het fantastischefenomeen ‘Handicart’. Honderdengolfers in Nederland zullen het ermee eenszijn: zonder Handicart zou golfen voor mij envoor al die anderen al jarenlang niet mogelijkzijn. Tenzij er een wonder zou gebeuren.In november 2010 heb ik ontdekt dat wonderenbestaan. Eind oktober besloot de orthopedischchirurg na een pijnlijk onderzoek datik toch weer aan een voet geopereerd moestworden. Een week later besefte ik dat ik beterging lopen. Goede test: een wandeling inde Oostvaardersplassen, ooit een van onzefavoriete wandelgebieden. Die wandelingduurde 2 uur en ging probleemloos. De weekdaarop besloten we 9 holes te golfen, zónderHandicart. Eindelijk weer eens gewoon meteen trolley lopen, voor de meeste golfers heelnormaal, voor mij een 2 uur durend feest. Deweken daarop speelden we nog een paar keer9 holes, het bleef goed gaan!Chirurg gebeld om me van de operatielijstte verwijderen én om te vragen hoe dit wondertjemogelijk was. Zij had zoiets nog nooiteerder meegemaakt en samen kwamen we totde conclusie dat ze met dat vervelende onderzoekwaarschijnlijk een zenuw had vrijgemaakt,waardoor ik vrijwel pijnvrij kon lopen.We hebben afgesproken dat als de pijn zouterugkomen, ze dat onderzoek opnieuw zoudoen. Liever even flink pijn dan de zoveelsteoperatie. Nietwaar?Is er nu zo’n verschil tussen rijden in eenHandicart en lopen? Absoluut! En dat verschilligt vooral op het sociale vlak. Rijdend in eenbuggy is praten met flightgenoten vooral alshet hard waait – wat op Westwoud vaak hetgeval is – vrijwel niet mogelijk. En dat is eenstuk minder gezellig. Ik reed dan maar vaakeen eindje vooruit om afgeslagen ballen tezoeken, of te kijken waar geslagen ballenterecht zouden komen. Of om gewoon eenbeetje van de omgeving te genieten. Maar alsik dan flightgenoten gezellig zag lopen pratenof hard hoorde lachen, voelde dat toch wat‘outsiderig’. Nu heb ik het gevoel dat ik erweer meer bij hoor…Het is nu nog te vroeg om mijn lidmaatschapvan de Stichting Handicart op te zeggen,want 18 holes heb ik nog niet gelopen en bovendienweet ik nog niet of wonderen blíjvenbestaan. Mocht dat wel het geval zijn, danblijf ik absoluut de rest van mijn golfend levendonateur van de Stichting. Want het blijft eengeweldig initiatief om ook minder mobielemensen te laten golfen. Maar voorlopig geefik de voorkeur aan mijn trolley, hoera!17