Sedatie en/of analgesie (PSA) bij kinderen - Nederlandse ...

2. Verantwoording51015202530354045Medische professionals die kinderen behandelen krijgen in hun dagelijkse praktijk frequentte maken met diagnostische of therapeutische procedures die zonder een vorm van sedatieen/of analgesie (PSA) niet uitvoerbaar en/of niet comfortabel zijn voor de patiënt.Voorbeelden zijn beeldvormende onderzoeken waarvoor immobiliteit noodzakelijk is (zoalsMRI of CT), pijnlijke wondverzorgingen/verbandwissels, endoscopieën, diagnostischepuncties en biopsieën, inbrengen van blaaskatheters (bijvoorbeeld ten behoeve van MCG),invasieve procedures in het kader van oncologische diagnostiek en therapie enelektrofysiologisch onderzoek. Een aantal van deze procedures is zonder een vorm van PSAniet mogelijk, andere zijn zonder PSA vaak alleen mogelijk indien een kind door middel vanfixatie en/of immobilisatie gedwongen wordt de procedure te ondergaan.De vraag naar kwalitatief hoogstaande PSA bij kinderen wordt steeds groter. Daar bestaanin essentie 3 redenen voor:1. In toenemende mate worden op de kinderleeftijd invasieve diagnostische entherapeutische interventies toegepast die ten behoeve van uitvoerbaarheid en/ofcomfort een effectieve vorm van PSA vereisen.2. Er wordt in toenemende mate belang gehecht aan een pijn- en stressarme medischezorg bij kinderen. Dit heeft in de eerste plaats te maken met de toegenomen aandachtvoor het comfort bij kinderen en een terughoudendheid met het bezorgen van pijn ofstress aan een (ziek) kind. Daarnaast is er een groeiende wetenschappelijke evidencedat herhaalde pijn op de kinderleeftijd belangrijke gevolgen zou kunnen hebben oplatere leeftijd. Procedureel comfort is daardoor een steeds belangrijker themageworden binnen de gezondheidszorg voor kinderen3. Het falen van (vaak dure en arbeidsintensieve) onderzoeken als gevolg vaninadequate PSA of verzet wordt steeds minder aanvaard.3. Probleemomschrijving en aanleidingen tot een nieuwe richtlijnDoor de beperkte of ontbrekende beschikbaarheid van anesthesiologische ondersteuninghebben niet-anesthesiologen vanuit een toenemende behoefte in de afgelopen decenniaeigen PSA protocollen opgesteld en toegepast. Daarbij wordt meestal gebruik gemaakt vanmatig tot slecht titreerbare medicijnen waarvan het precieze effect niet steeds goedvoorspelbaar is. (Motas, McDermott et al. 2004)Voorbeelden van deze medicijnen zijnchloralhydraat (rectaal of oraal), benzodiazepines (oraal, transmucosaal, rectaal ofintraveneus toegediend), antihistaminica (bijvoorbeeld alimemazine), langwerkende opiaten(morfine, pethidine) en zogenaamde cocktails van verschillende types sederende medicijnen(bijvoorbeeld lytische cocktail). Ook combinaties van voorgaande middelen worden gebruikt.(Leroy 2007) Medicijnen met een beduidend betere voorspelbaarheid (voorbeeld: Propofol)zijn meestal van oorsprong anesthetica en worden daarom meestal beschouwd als ‘alleenveilig in handen van een anesthesioloog’.Voor wat betreft veiligheid en effectiviteit van vele van deze PSA protocollen, bestaat echtertwijfel over de kwaliteit van de PSA die ze definiëren.Conceptrichtlijn Sedatie en/of analgesie (PSA)14 bij kinderen op locaties buiten de OK, 2009