Sedatie en/of analgesie (PSA) bij kinderen - Nederlandse ...

51015202530354045lidocaïne, hechten en ontwaken) werden achteraf door een getraind observator bestudeerdaan de hand van een gevalideerd meetinstrument ter beoordeling van de procedurele stress(Observation Scale of Behavioral Distress-Revised;OSBD-R). Tevens werden bijwerkingengenoteerd. 24 uur na het hechten en op het tijdstip dat de hechtingen weer werdenverwijderd, werden ouders gevraagd naar laattijdige effecten.. In geen van de 4 groepenwerden cardiorespiratoire complicaties gezien. De mate van stress was het laagst in degroepen die lachgas kregen. Laattijdige bijwerkingen kwamen vaker voor in de groepkinderen die midazolam hadden gekregen (ataxia, slaperigheid, meer huilen en minder vlotlopen). Braken kwam uitsluitend in de lachgasgroepen voor (10% in de lachgas-alleen groepen 2% in de lachgas+midazolam groep). In 3 gevallen trad het braken op tijdens delachgassedatie. Er trad geen aspiratie op. In de standaardgroep kon 1 procedure dooronrust niet worden voltooid (2%). In de midazolamgroep (groep 2) slaagden door onrust 2procedures niet (4%). Bij 2 kinderen in groep 2 was tevens sprake van ontroostbaar huilenen agitatie. (Luhmann 2001)Een niet gerandomiseerd onderzoek bij 60 consecutieve en niet-nuchtere kinderen (1-16jaar oud) die in het gelaat moesten worden gehecht vergeleek (1) lokale anesthesie (N=15)met (2) lokale anesthesie+lachgasinhalatie (equimolair mengsel 50% lachgas en 50%zuurstof via een neusmasker;N=45). De plastisch chirurg superviseerde de lachgassedatie.3-5 minuten na de start van de inhalatie werd een lokaal anestheticum geïnjecteerd.Stressscores waren significant lager in de lachgasgroep. In groep 1 moesten alle kinderenstevig worden gefixeerd, terwijl in de lachgasgroep slechts in 15% een milde vorm vanimmobilisatie noodzakelijk was. De recoverytijd na lachgas was meestal minder dan 1minuut. Er deden zich geen cardiorespiratoire complicaties voor. Braken (17%) was defrequentste bijwerking van lachgas. (Bar-Meir 2006)2. Venapunctie of plaatsen van perifere vaattoegang (infuus)In een prospectief gerandomiseerd vergelijkend onderzoek bij 70 kinderen (6-18 jaar)vergeleken Ekbom et al. twee soorten behandeling om de pijn bij een pijnlijke procedure teonderdrukken: (1) een conventionele behandeling, waarbij 60 minuten vóór de procedureEmla® werd aangebracht op de prikplaats en (2) een behandelgroep waarbij eveneensEmla® 60 minuten voordien werd aangebracht én tijdens de procedure lachgas werdtoegediend door een getraind verpleegkundige. De lachgasconcentratie werd gradueelopgehoogd: van een lage concentratie om de coöperatie van het kind voor de inhalatie teoptimaliseren, tot een concentratie van 50%. Twee groepen patiënten werdengerandomiseerd voor een van deze technieken: een groep van 50 kinderen die op basis vanvorige ervaringen bekend stond als moeilijk te prikken kinderen en weer geprikt moestenworden en een groep van 20 kinderen die regelmatig naar het ziekenhuis kwamen voorpijnlijke procedures en weer zo’n procedure moesten ondergaan. De aard van dieprocedures wordt niet vermeld maar elke patiënt in deze groep onderging 1 keer eenprocedure met Emla® alleen en 1 keer met lachgas+Emla®. De effectiviteit werd gemetenaan de hand van het succes van de procedure, de proceduretijd, het aantal prikpogingen,een VAS-score door het kind 5 minuten na de procedure en een evaluatieformulier voorouders en kind. Wat betreft het plaatsen van een infuus bleek er een significante afnamevan het aantal prikpogingen te zijn in de lachgasgroep (geduid als een gevolg van eenbetere coöperatie). In de lachgasgroep lukten alle procedures, in de conventionele groepRichtlijn Sedatie en/of analgesie (PSA)bij kinderen op locaties buiten de OK, 2010 167