Sedatie en/of analgesie (PSA) bij kinderen - Nederlandse ...

51015202530354045(Dorfman 2006) Dezelfde auteur had in een eerder beschrijvend onderzoek aangetoond datprofessionals op een spoedeisende hulp meestal niet getraind of opgeleid zijn in hettoepassen van restraint. (Dorfman 2004). Dorfman schrijft in een overzichtsartikel dat(1) Restraint moet worden gezien als een laatste toevlucht als alle andere middelen falen.(2) Er dringende behoefte bestaat aan formele protocollen die de professional meeromkadering kunnen geven bij het gebruik van restraint waardoor in combinatie met detraining van de professional de patiënt kan worden beschermd tegen onjuist gebruikvan restraint. Protocollen zouden moeten vereisen dat restraint alleen gebruikt wordt inacute situaties om patiënt en professional te verzekeren van veiligheid waar andereinterventies of niet geschikt waren of zonder succes zijn toegepast. (Dorfman 2000)7.1.2.1.2. Restraint in het kader van medische procedures bij kinderenOver restraint van kinderen in het kader van pijnlijke of stressvolle medische procedures (endus niet in het kader van primair gewelddadige of agressieve kinderen met eenpsychiatrische aandoening) bestaat nagenoeg geen onderzoek. Brenner vat in eenoverzichtsartikel de relevante literatuur samen en komt tot de vaststelling dat nagenoeggeen onderzoek verricht is. Zo is onbekend hoe vaak deze technieken worden toegepast enwat voor effect ze op het kind hebben. De meeste door Brenner gevonden artikelen gaanniet over onderzoek maar verwoorden de persoonlijke meningen van de auteurs waarbijopvalt dat meestal(1) wordt gewaarschuwd voor de mogelijke schadelijke gevolgen bij het kind en hetonduidelijke ethische en juridische kader voor de professional die een immobilisatie offixatie verricht(2) wordt opgeroepen om op zoek te gaan naar alternatieven voor fixatie en immobilsatie.Brenner concludeert dat “het gebrek aan onderzoek suggereert dat onderzoekers ingezondheidszorg voor kinderen het bestaan binnen de kindergeneeskunde van dezezeer stressvolle momenten negeren”. (Brenner 2007)Epidemiologische dataDe exacte incidentie van het gebruik van restraint in het kader van medische procedures bijkinderen is onbekend. In een beschrijvende studie werden door middel van interviews 394Britse kinderverpleegkundigen ondervraagd over hun ervaringen met restraint bij medischeprocedures. Hoewel de studie aankondigt te willen onderzoeken wat de incidentie vanrestraint bij kinderen is, levert deze studie geen incidentie data. Factoren die significantpositief bleken te correleren met het toepassen van restraint waren: (1) de mate van urgentievan de procedure, (2) de pijnlijkheid en duur van de procedure, (3) een jongere leeftijd, (4)zorgen over de veiligheid van het kind of van de professional, (5) de mate van agitatie bij hetkind en de (6) de beperkingen om informed consent bij het kind te verkrijgen. Slechts 17%van de ondervraagde verpleegkundigen gaf aan enige training te hebben gehad invasthouden en immobilisatie van kinderen bij medische procedures.(Robinson 1997)Een schriftelijke enquête bij 167 röntgen laboranten (response rate 139/167, 83%) toondeaan dat 93,5% van de respondenten restraint in hun dagelijkse praktijk toepasten, terwijlslechts 19% aangaf enige vorm van training in restraint te hebben gehad. In geen enkeleradiologie afdeling bestond een schriftelijk protocol over hoe restraint bij kinderen diende tegebeuren. Slechts 8% van de laboranten gaf aan enige training in alternatieve techniekenRichtlijn Sedatie en/of analgesie (PSA)bij kinderen op locaties buiten de OK, 2010 143