Sedatie en/of analgesie (PSA) bij kinderen - Nederlandse ...

HOOFDSTUK 7. IMMOBILISATIE EN (STEVIGE) FIXATIE IN HETKADER VAN PSA BIJ KINDEREN5101520253035407.1 Wat is bekend over immobilisatie en (stevige) fixatie (“restraint”) van kinderen inhet kader van een diagnostische of therapeutische procedure?InleidingHet fysisch fixeren (in de engelstalige literatuur “restraint” genoemd) en/of immobiliseren vankinderen om een diagnostische of therapeutische procedure te kunnen laten plaatsvindenkomt frequent voor. Hoewel er amper epidemiologische data bekend zijn en er nagenoeggeen onderzoek over dit onderwerp werd gepubliceerd mag worden aangenomen datimmobilisatie en fixatie tot de dagelijkse praktijk behoren in het verlenen vangezondheidszorg aan kinderen. Belangrijke redenen om tot fixatie en immobilisatie over tegaan kunnen zijn:- Het als het ware overmeesteren van het verzet van een kind tegen een noodzakelijkemaar door het kind als pijnlijk en/of beangstigend ervaren, procedure zodat deze zoukunnen plaatsvinden.- De gebrekkige of afwezige coöperatie van het kind voor de procedure als gevolg vaneen onvoldoende begripsvermogen of vatbaarheid voor afleiden, waardoor hetonmogelijk is uitleg te geven over en toestemming te krijgen voor het verrichten vaneen medisch noodzakelijke procedure.- Het niet beschikken over effectieve analgo-sedatie voor kinderen die bang zijn vooreen kleine maar pijnlijke en/of stressvolle procedure (bijvoorbeeld bloedafname,prikken van een infuus, blaascatheterisatie, plaatsen van een maagsonde, kleinewondverzorgingen).- Een onvoldoende diepe procedurele analgo-sedatie bij een pijnlijke of beangstigendeprocedure waarvan mag worden aangenomen dat deze niet zonder sedatie kan.Voorbeelden zijn: zeer pijnlijke puncties zoals beenmerg- of lumbaalpunctie, grotewondverzorging, hechten van een wond, het reduceren van een fractuur, eenendoscopisch onderzoek en bepaalde typen radiologisch onderzoek.Hoewel immobilisatie en fixatie van kinderen tot het dagelijks handelen kunnen behoren ener bij professionals daardoor mogelijk sprake is van een zekere mate van vanzelfsprekendheid,kunnen bij deze technieken belangrijke vragen worden gesteld:1. Immobiliseren en fixatie hebben als doel om de weerstand van een kind tegen eenprocedure te breken en gaan dus per definitie in tegen de wil van het kind. Het feit datde procedure (waarvoor gefixeerd wordt) wél in het belang van het kind is, leidt tot eenbelangrijk dilemma: mag men een kind met kracht verplichten een voor dat kindpijnlijke en/of angstaanjagende procedure te ondergaan ook al is die procedure op zichin het (medisch) belang van het kind ? Het ligt voor de hand om in geval van acutelevensbedreigende situaties een kind wel te “dwingen” om een levensreddendehandeling te ondergaan. Maar hoe zit dat met electieve, niet-acute maar medischnoodzakelijke handelingen ?Richtlijn Sedatie en/of analgesie (PSA)bij kinderen op locaties buiten de OK, 2010 139