Sedatie en/of analgesie (PSA) bij kinderen - Nederlandse ...

van 6-17 jaar te leiden tot minder tekenen van stress in vergelijking met een niet-voorbereidegezonde controlegroep. In de interventiegroep waren alle MRI onderzoeken succesvolzonder het gebruik van sedatie. (Rosenberg 1997)51015202530354045In een niet gecontroleerde prospectieve audit bleek de sedatiebehoefte bij kinderen (2maand – 18 jaar) die een nucleair onderzoek moesten ondergaan laag te zijn (< 4%) indieneen gestandaardiseerd en geprotocoleerd beleid werd toegepast tijdens de voorbereidingvan dat onderzoek. Dat beleid bestond uit (1) relevante en duidelijke informatie over deprocedure (oa via informatie-boekjes), (2) het gebruik van lokale anesthetica (Emla®), (3)aanbieden van spelbegeleiding, (4) uitsluitend ervaren professionals laten prikken en (5) hetbeperken van het maximaal aantal prikpogingen tot 3. (Awogbemi 2005)In een dubbelblind gerandomiseerd vergelijkend onderzoek bij 60 kinderen (6-19 jaar oud)die een gastroscopie onder PSA (meperidine) moesten ondergaan werd het effect gemetenvan een psychologische voorbereiding van het kind. Deze voorbereiding bestond uit eendemonstratie van het materiaal waarmee het kind te maken zou krijgen, een demonstratievan de procedure op een pop en het gebruik van een fotoboek met daarin foto’s van eenkind dat een gastroscopie ondergaat. Het effect werd gemeten aan de hand van (1) metenvan hartfrequentie en bloeddruk, (2) gevalideerde observatieschalen voor distress door eengeblindeerde observer, (3) de inschatting van de mate van coöperatie door de uitvoerendearts (eveneens geblindeerd voor de interventie) en (4) vragenlijsten voor kind en ouders.Kinderen die psychologisch waren voorbereid waren significant minder angstig vóór deprocedure, hadden significant minder meperidine nodig en waren significant meercoöperatief tijdens de procedure. Bloeddruk en hartfrequentie veranderde significant minderin de interventiegroep. (Mahajan 1998)6.1.2. Literatuur over de aanwezigheid van de ouders bij de procedureWanneer een kind pijn of angst ervaart hebben de ouders een haast vanzelfsprekende enunieke rol: niemand weet immers beter in welke mate het kind reeds enige pijn- ofangstervaring heeft, hoe het meestal met pijn en angst omgaat en hoe het kan afgeleidworden. Men kan zich bijgevolg voorstellen dat de scheiding van ouders van hun zieke kindin het kader van een medische procedure aanleiding kan zijn (1) tot meer angst bij het kindvóór en tijdens de procedure , (2) tot meer weerspannigheid van het kind tijdens deprocedure (al dan niet leidend tot een hogere sedatiebehoefte) en (3) tot meer negatievegevoelens bij de ouders en het kind bij een volgende procedure.Anderzijds zijn sommige ouders zelf zeer angstig voor de procedure die hun kind moetondergaan of hebben ze weinig vertrouwen in hun eigen capaciteiten om hun kind tijdens deprocedure adequaat te begeleiden of te coachen. Tenslotte zou men zich kunnen voorstellendat de aanwezigheid van ouders tijdens een procedure tot een hogere stress zou kunnenleiden bij de professionals die de procedure uitvoeren.Over dit onderwerp werd de literatuur onderzocht.In de richtlijn over PSA van de Scottish Intercollegiate Guideline Network wordt aanbevolenom de ouders actief te betrekken bij de voorbereiding van de procedure en toe te latentijdens de procedure omdat dit een sedatie-sparend effect zou hebben en de distress alsgevolg van scheidingangst voorkomt. (SIGN 2004)Richtlijn Sedatie en/of analgesie (PSA)bij kinderen op locaties buiten de OK, 2010 127