Sedatie en/of analgesie (PSA) bij kinderen - Nederlandse ...

51015202530354045pentobarbital (28%), ketamine (2,8%) of cocktails van drie of meer middelen (5,7%), toondeaan dat in 22% van de procedures een diep sedatieniveau werd bereikt,terwijl de geplandesedatiediepte in 93% mild tot matig was en slechts in 7% diepe sedatie was nagestreefd.Een onbedoeld diepe sedatie was gecorreleerd met een hogere kans op ongewensterespiratoire neveneffecten (Hoffman 2002).Ook op basis van de aard van de procedure is het niet goed voorspelbaar welkesedatiediepte uiteindelijk noodzakelijk zal zijn. Een retrospectieve analyse van hetuiteindelijk noodzakelijke niveau van sedatiediepte voor een categorie onderzoeken (N= 32),die niet of weinig pijnlijk waren en waarvoor geen strikte beweegloosheid noodzakelijk was(echocardiografie (N=3), verwijderen van een getunnelde centrale lijn (N=28) en verwijderenvan een ICP meting (N=1)), bleek toch in 26/32 gevallen diepe sedatie te zijn. Voor eencategorie pijnlijke en invasieve onderzoeken, waarbij ook gebruik werd gemaakt van lokaleanesthesie (N=156, plaatsen centraal veneuze lijn, thoraxdrainage, lumbaalpunctie,beenmergpunctie, nierbiopsie), bleek in 4/156 lichte tot matige sedatie te volstaan, was in136/156 diepe sedatie noodzakelijk en in 16/156 zelfs algehele anesthesie (Dial 2001).Malviya bestudeerde bij 29 kinderen (gemiddelde leeftijd 1 jaar, SD 0,6 jaar) die gesedeerdwerden voor een echocardiografie (27/29 met chloralhydraat (gemiddelde dosis 66 mg/kg,SD 7,3 mg/kg) en 2/29 met midazolam + diphenhydramine) twee verschillende soortencriteria om te bepalen of een kind na sedatie voldoende wakker was. De standaardcriteria(normale vitale parameters, normale zuurstofsaturatie, terugkeer naar het oorspronkelijkbewustzijnsniveau, normale hoest- en slikactie, normale motoriek) werden vergeleken meteen meting van het bewustzijn door middel van een BIS®-monitor en met objectieve criteriadie gebaseerd waren op twee gevalideerde observatieschalen (University of MichiganSedation Scale en de Modified Maintanance of Wakefulness Test). De objectieve criteriacorreleerden beter met echt wakker zijn (zoals gedefinieerd op basis van de BIS®-meting)dan de standaardcriteria. Het duurde wel veel langer vóór deze objectieve criteria werdenbereikt: 75 minuten ( 76) in plaats van 16 minuten ( 13) (Malviya 2004).De literatuur in het algemeen en de recent gepubliceerde richtlijnen in het bijzonder zijn vrijvaag over het belang van en de beste manier tot het meten van sedatiediepte tijdens en naeen PSA. Zowel de richtlijn van de American Society of Anesthesiology 2002 als de richtlijnvan de American Academy of Pediatrics 2006 stellen dat een veilige sedatie alleen maarmogelijk is indien de professional in staat is om de patiënt te ‘redden’ uit een dieper danbedoeld sedatieniveau. Wanneer bijvoorbeeld een lichte sedatie het doel is, moet deprofessional in staat zijn een patiënt, die toch naar een matig sedatieniveau afglijdt,adequaat te behandelen. Impliciet houdt dat in dat tijdens en na de procedure hetsedatieniveau nauwkeurig moet worden geobserveerd en gemeten. De richtlijn van deAmerican Society of Anesthesiology (2002) stelt het meest duidelijk dat het meten van desedatiediepte tot de routine monitoring moet behoren, omdat een ongeobserveerde evolutienaar een onbedoeld sedatieniveau de kans vergroot op complicaties. De hierbovenaangehaalde studie van Hoffman lijkt deze stelling te onderbouwen (Hoffman 2002). DeASA-richtlijn laat wel in het midden hoe het bewustzijn het best kan worden bewaakt.De meest recente gepubliceerde richtlijn (American Academy of Pediatrics, december 2006)suggereert om, met name tijdens de recovery, gebruik te maken van specifieke objectieveRichtlijn Sedatie en/of analgesie (PSA)bij kinderen op locaties buiten de OK, 2010 109