In dit nummer oa - NVOS-Orthobanda

Vrouw in het bedrijfInterview metMarije Roozendaal van Hanssen FootcareHet zijn niet alleen mannen die onze branche tot een succesvolle maken. Ook de vrouwenspelen een belangrijke rol in de orthopedisch schoentechnische bedrijven. In deze serie laten weeen aantal van deze vrouwen aan het woord. Over het werk en over hun interesse voor het vak.Deze keer vertelt Marije Roozendaal (23), werkzaam bij Hanssen Footcare in Haarlem, hoe zijertoe gekomen is om orthopedisch schoentechnicus te worden.Door: Mariska van VondelenMarije Roozendaal werkt 36 uur per week als orthopedischschoentechnicus bij Hanssen Footcare in Haarlem. Deze urenverdeelt zij onder de aanmeetpunten Wijk aan Zee, IJmuiden,Heiloo, en Alkmaar. Tot zij haar felbegeerde diploma voororthopedisch schoentechnicus afgelopen juni behaalde, werkte zijeen dag in de week in de werkplaats en ging zij gemiddeld een dagin de week naar school. In het bedrijf werken vier maatnemers eniedere orthopedische schoentechnicus heeft eigen spreekuren.Je hebt het er druk mee. Hoe is het omals vrouw in een ‘mannen’ vak te werken?“Het bevalt me prima. Ik zie het verschil tussen mannen envrouwen niet als het gaat om het werk. Het is ook niet zo dat wede hele dag met elkaar werken. Mijn werkweek is zeer variabeldoordat ik verschillende spreekuren in diverse aanmeetpuntenloop. De dag dat ik in de werkplaats werk heb ik met de mannenen vrouwen in de werkplaats te maken. En dat bevalt goed.Zodra iedereen door heeft dat je capabel bent, word je serieusgenomen. Zowel in de werkplaats als in de paskamer. Met namede cliënten hebben wel aan me moeten wennen. Ze hadden nietzo’n vertrouwen in ‘dat grietje’. Maar eenmaal het vertrouwengewonnen hoor je ze niet meer.”Is er genoeg ruimte om carrièrestappente maken?“Afgelopen juni ben ik afgestudeerd en heb dan eindelijk, na 8 jaar,mijn diploma orthopedisch schoentechnicus. Dat is al een heleklim. Voorlopig ben ik niet toe aan een nieuwe uitdaging. Ik hebhet afgelopen jaar stage gelopen bij een drietal bedrijven. Daar hebik veel foefjes geleerd, terwijl ik dacht dat ik al heel veel wist.Eigenlijk werk ik nog geen jaar in mijn huidige functie. Ik heb veelvrijheid, maak lange dagen en maak nog steeds regelmatig raredingen mee. Zo heb ik een man van 62 jaar met derdegraadsklompvoeten, ongecorrigeerd zijn eerste beschoeiing aangemeten.Hij had zijn hele leven nog nooit op schoenen gelopen, altijd oprubberen laarzen. En dat hij nu op schoenen moest lopen, bevielhem in eerste instantie niet. Dat blijven toch fascinerendemomenten.”Waar zijn vrouwen volgens jou beter indan mannen?“Medeleven. Dat kun je positief uitleggen, maar ook negatief.Ik merk dat ik me soms te veel laat meeslepen door de emotiesvan de cliënten. Die grens kunnen mannen beter trekken.Zij kappen emotionele gesprekken eerder af. Dat is beter andersneem je het werk mee naar huis. Mijn ervaring is dat het door detijd wel minder wordt. Ik neem meer afstand.”Waarom ben je orthopedisch schoentechnicusgeworden?“Door mijn werk in een schoenwinkel werd mijn interesse gewekt.Vooral het technische aspect van het vak trok mij aan. Dan kom jeal snel in het schoenherstellersbedrijf terecht en dat leek me nietsmet al die zweetschoenen. En in een schoenenfabriek zag ikmezelf al wegkwijnen. Dus werd het de opleiding voororthopedische schoentechnicus.”Eigenaar-directeur van Hanssen Footcare Franc van der Linden(42): “Om te beginnen maakt het mij niet uit of onzemaatnemers man of vrouw zijn. Het gaat ons om tevredencliënten en medewerkers. Onze organisatie werkt met het INKkwaliteitsmodel en dat betekent dat in het hart van ditkristalmodel alle eisen en wensen staan van de ‘tevreden cliënt’.Daar is onze hele organisatie op geënt. Strategie, beleid,middelen, processen, medewerkers en dus ook het daaruitvoortvloeiende competentieprofiel van de maatnemers. Als blijktdat iemand onvoldoende vaardigheden heeft krijgt deze persoonmeer begeleiding of volgt een aanvullende training. De plussenen minnen in de aard van mannen en vrouwen egaliseren zichdan vanzelf. Wel is het heel prettig om vrouwelijke maatnemerste hebben. Is ook gezellig. Driemaal in het jaar hebben we eenmaatnemersoverleg. Onze dames zijn er dan ook om hunzienswijze en beleving te ventileren. Zij kijken nu eenmaal anderstegen zaken aan. Vaak hebben zij een grotere invoelbaarheid enzijn op communicatief vlak net iets meer onderlegd. Maar ditmoet ik ook direct weer tegenspreken, omdat ik dat ook bijmannelijke collegae zie. Eigenlijk ligt het meer aan de aard vanhet beestje en de cultuur van de organisatie. Toch wil ik welstellen dat vrouwen een toegevoegde waarde leveren aan dekwaliteit en dan met name naar cliëntenproces. En in dewerkplaats moeten de vrouwen ook echt technisch onderlegdzijn, anders voelen zij zich uiteindelijk niet op hun plaats en gaathet ten koste van hun arbeidstevredenheid. Maar goed wat voorde mannen geldt, geldt evenzo goed voor de vrouwen die hierwerken. Zij moeten allen zelfstandig kunnen functioneren enworden getoetst en getraind naar hun competentie. Man ofvrouw, maakt geen verschil. De cultuur en het model zijn heilig,de ‘tevreden cliënten’ staan voorop.”oktober 200411