Hypertensieve aandoeningen in de zwangerschap - NVOG

71b. Deelnemers geven aan dat zij van de zorgverlener verwachten dat zij al vanaf het beginvan de zwangerschap oplettend zijn ten aanzien van aanwezige risicofactoren van een patiënt voor hetontwikkelen van een hypertensieve aandoening in de zwangerschap.2. Een aantal deelnemers is op de hoogte van de blocnotejes met de alarmsymptomen vanhypertensieve aandoeningen in de zwangerschap, die sinds enkele maanden worden verspreid door destichting HELLP, NVOG en KNOV. Zij vinden dit een goed initiatief. Een deelnemer heeft de ervaringdat de verloskundige bij haar praktijk hier niet aan mee wilde werken omdat zij het te confronterend zouvinden voor de patiënten.3.De eerste klachten4. De eerste uitingen van de hypertensieve aandoening waren voor iedereen verschillend. Genoemdworden vooral hoge bloeddruk zonder klachten (toevallig bij controle), sterretjes zien, hoofd- en buikpijn,erge buikpijn met bandgevoel en braken. Deelnemers met klachten hadden dit in sommige gevallen aleerder aangegeven aan de verloskundige, waarbij de klacht niet direct herkend werd (bijv. doordat debloeddruk de dag ervoor nog goed was).a. De deelnemers benoemen dat het belangrijk is dat verloskundigen/overige zorgverlenersgoed op de hoogte zijn van alarmsymptomen, alert zijn, doorvragen en laagdrempelig verwijzen.5. Opgemerkt wordt dat patiënten zelf ook vaak de neiging hebben om klachten te bagatelliseren (‘jewilt niet zeuren’): ‘dit straal je ook uit naar behandelaar die een besluit moet maken o.b.v. de input die jijgeeft.’ Deelnemers vinden het belangrijk dat de zorgverlener zich dat realiseert en dus doorvraagt.De verdere begeleiding van de zwangerschap6. Niet bij alle consulten werd proteïnurie of labonderzoek bepaald (deelnemer had bij ondergrensvan 90 mmHg toch HELLP ontwikkeld).7. Meer tijd voor informatievoorziening (‘Al is het maar 10 minuten’) wanneer de diagnose wordtgesteld, om uit te leggen in wat voor situatie je als patiënt terecht bent gekomen en wat de risico’s zijn.Vooral omdat de meeste vrouwen zich helemaal niet ziek voelen, maar er wel gezegd wordt dat ze heelziek zijn. Dit geeft veel onrust. De uitleg zou helder en rustig verstrekt moeten worden aan zowel patiëntals partner.a. Op de vraag wie dit zou moeten doen, wordt in eerste instantie wisselend gereageerd. Degynaecoloog is vaak druk, dus misschien zou er iemand voor vrijgemaakt kunnen worden, zoals eenverpleegkundige. Na enige discussie is er eenduidigheid: de deelnemers geven de absolute voorkeur aande directe zorgverlener door wie ze ook in het verdere traject begeleid zullen worden (bij voorkeur degynaecoloog).