Cessie - Vereniging voor burgerlijk recht

S DE FIDUCIAIRE CESS IE
brengt met zich dat dit afgescheiden vermogen, zoals dat onder het recht van een common
law rechtsstelsel bestaat, ook in Nederland in beginsel erkend moet worden.
Slechts wanneer de kenmerkende e1ementen van een dergelijke trust met Nederland (of
een ander land dat de trust niet kent) verbonden zijn, kan erkenning aan de trust onthouden
worden (art. 13). Het loutere feit dat de fiduciair rechthebbende in Nederland
gevestigd is, heeft niet tot gevolg dat de trust op grond van art. 13 niet erkend hoeft te
worden. \'\fanneer bijvoorbeeld een in Engeland gevestigde cedent door Engels recht
beheerste vorderingen ten tite! van trust aan een in Nederland gevestigde factor
cedeert, is er aile reden Om de naar Engels recht gecreeerde trust ook in een in Nederland
uitgesproken faillissement van de factor te erkennen. De door art. 15 van het verdrag
geboden mogelijkheden om dwingende regels van goederenrecht, verhaalsrecht
en insolventiereeht toe te passen, zijn door de Nederlandse wetgever grotendeels geelimineerd,
door art. 4 van de \'\fet conflictenreclu trusts. JO
Wij zouden derhalve willen verdedigen dat naar huidig recht vorderingen op
naam waarvan de rechthebbende eigenaar is ten tite! van beheer een afgescheid
en vermogen vormen, dat niet vatbaar is voor verhaal door de persoonlijke
crediteuren van de rechthebbende."
30 Zie over deze bepaling M.E. Koppenol-Laforce, Het Haagse Trustverdrag, diss. Rotterdam,
Deventer 1997, p. 173-177 en de daar genoemde literatuur.
31 Voor een uitwerking van de rechtsgevolgen van eigendom ten titel van beheer, zie Faber, in:
Vertrouwd met de Trust, p. 243-259; Kortmann/Verhagen, in: Principles of European Trust
Law, p. 195-215.
84
6 Het bepaaldheidsvereiste
6.1
Bepaalbaarheid
Voor de overdracht en bezwaring van goederen ge!dt de in art. 3:84 lid 2 BW
neerge!egde bepaaldheidseis: 'Bij de titel moet het goed met voldoende
bepaaldheid omschreven zijn'. De in deze wetsbepaling neergelegde bepaaldheidseis
betekent dat de gecedeerde vorderingen door de akte van cessie
in voldoende mate bepaald dienen te worden. In een reeks van arresten
heeft de Hoge Raad een ruim criterium geformuleerd va or de bepaaldheidseis
van art. 3:841id 2 BW' Het eerste arrest in die reeks is HR 14 oktober
1994, NJ 1995, 447, m.nt. WMK (Spaarbank Rivierenland/Gispen q.q.),
waarin de Hoge Raad overwoog:
'In het wettelijk stelsel met be trekking tot de overdraeht van, en vestiging van pandrecht
01' vorderingen op naam ligt besloten het vereiste dat de vordering ten tijde van
de levering of verpanding in voldoende mate door de in art. 3:94 lid I respeetieve!ijk
art. 3:239 lid I bedoelde akte wordt bepaald. Dit betekent eehter niet dat de vordering
in de akte zelf moe ten worden gespecificeerd door vermelding van bijzonderheden
zoals de naam van de debiteur, het nummer van een factuur of een aan de debiteur toe-
Zie HR 14 oktober 1994, NJ 1995,447, m.nt. WMK (Spaarbank Rivierenland/Gispen g.g.);
HR 16 juni 1995, NJ 1996, 508, m.nt. WMK (OntvangeriRabobank IJmuiden); HR 19 september
1997, NJ 1998, 689 (Verhagen g.g.lINB II); HR 19 december 1997, NJ 1998, 690
(Zuidgeest/Furness); HR 20 juni 1997, NJ 1998, 362 (Wagemakers g.g.lRabobank Roosendaal).
Toepassing van het bepaaldheidsvereiste op de cessie en de verpanding van vorderingen
is uitvoerig behandeld door Struycken. Zie Struycken, Het bepaaldheidsvereiste in ontwikkeling,
p. 121-162; dezelfde, De eliminatie van het bepaalheidsvereiste, WPNR 6366 (1999),
p. 577-582; AA 47 (1998), p. 426-430; JOR 1999/45. Voor een geheel andere benadering, zie
S.C.].]. Kortmann, N.E.D. Faber, Bepaaldheidsvereiste bij cessie en verpanding van vorderingen,
WPNR 6324 (1998), p. 618-620; dezelfden, Een streng bepaaldheidsvereiste: geld end
recht of "wishful thinking"?, WPNR 6374 (J 999), p. 750-753. Zie verdeI' o.a. RD. Vriesendorp,
TvI, p. 13-17; S.c.J.J. Kortmann, AA 45 (1996), p .. 115-120 (noot bij Spaarbank Rivierenland/Gispen
g.g.): N.E.D. Faber, NbBW 1997, p. 126-129; E.B. Rank-Berenschot, Bb
1997, p. 165-166; dezelfde, NTBR 1998, p. 157-161; R. Westrik, WPNR 6289 (J 997), p. 745-
748; Van Swaaij, diss., p. 85-89.
85