Klik hier voor 20e editie februari 2010 - Indo Privé

20e editie: februari 2010Laatste actuele nieuwtjes vanCelebraties en non celebratiesuit de indische gemeenschapIndo Privé is een onafhankelijk niet politiek georiēnteerd blad, dient uitsluitend het wel en weevan de Indische gemeenschap en zijn sympathisanten.De redactie neemt geen enkele verantwoording voor de ingezonden stukken maar zal zo nodig dereacties naar de verantwoordelijke personen toe sturen.Het is niet toegestaan om zonder schriftelijke toestemming van de rechtmatige eigenaar of webmaster artikelenen/of publicaties van deze website te dupliceren, of te verspreiden

Marcel ParijsMarcel 41 jaar jong, vader van een 12 jarige dochter Sanne en in maart ook van een toekomstige zoon (hij weet het nu al).Hopelijk kunnen we over enkele jaren een muzikale opvolger erbij begroeten.Marcel Parijs is de pedalsteelgitarist van M.R.P oftewel the Music Road Pilots.Zijn talent komt zeker van moeders zijde. Moeder Hedy Aubrey zong en danste bij de band van George de Fretes waarmeehaar tante, de bekende zangeres Joyce Aubrey getrouwd was.Marcel is dus opgegroeid met Hawaiianmusic en steelguitar in deze zeer muzikale familie.Op zijn 4 e jaar begon hij al op de ukelele en gitaar te spelen aangemoedigd door zijn trotse moeder. Na veel schoolbandjeste hebben versleten, begon hij op zijn vijftiende bij zijn eerste band “Spellbound” met Harold, Carel en Willem Kneefel,Willem Doornekamp, Marcel v/d Laan en zangeres Monique Albinus.Enige jaren later, hebben ze hun naam veranderd in No Limits.De mannelijke muzikanten spelen nog steeds onder hun huidige naam Hairy-Canary.Het afgelopen jaar hadden ze hun eerste cd uitgebracht.Na het tragische ontvallen van Wout Kneefel in Bali en het terugtrekken van Ralph Kneefel, werd Marcel bij de Intrudersgevraagd als sologitarist. Met Piet Tonjes, zang/gitaar/ toetsen en zijn broertje Ted gitaar/pedalsteel/ zang, Harry Versluys,drums en zang en Peter Vaassen basgitaar vormden ze een veel gevraagde en geliefde formatie.Bij the Intruders had hij gedurende 11- 12 jaren een onvergetelijke fijne en leerzame tijd.Van pedalsteelgitarist Ted leerde hij de fijne kneepjes van het vak. Op Marcels verzoek mag ik absoluut niet vergeten omTed te bedanken voor het bijbrengen van allerlei licks en handigheden om het bespelen van zo‟n moeilijk instrument als depedalsteel onder de knie te krijgen. Ted bedankt! We hebben er allemaal profijt van dank zij jou, het talent maar vooralook het doorzettingsvermogen en de leergierigheid van Marcel. Met de Intruders speelde hij nog op de eerste IndorockReunion U.S.A in Chino 2002.Dale Watson enMarcel Parijs

Albert Lee en Marcel Marcel en Buddy Emmons Marcel en John HugheyNa deze periode speelde hij met talrijke countryformaties mee zoals the Paperhearts, Black Hills Country Band,Bullitproof en 5 jaar bij de formatie Straight waarmee hij twee keer werd uitgenodigd op de Jaarfeesten van deAmerindo vereniging Neso uit San Jose in California.Na deze periode werd Marcel pedalsteelfreelancer met als hoogtepunten het begeleiden van Andy Tielman, TantowiYahya, Albert West en Andrès. Marcel werd buiten de grenzen bekend en werd gevraagd mee te spelen met niemandminder dan Albert Lee, Dale Watson, Heather Miles, Danni Leight en South Mountain. Tevens is hij gevraagd om opverschillende Internationale Steelguitar Conventions te willen spelen zoals Japan, Australië, Frankrijk, Polen enAmerika.Afgelopen najaar kreeg hij ‟n uitnodiging uit St Louis en Nashville en daar ontmoette hij weer een van zijn favouritegitaristen Albert Lee en steelgrootheden Buddy Emmons, Paul Franklin, Doug Jernigan, John Hughey, steelguitaristvan Vince Gill en Bruce Bouton. Ted Tönjes vergezelde hem ondermeer tijdens deze fantastische trip.Ondanks alles blijft Marcel de eenvoud zelve en prepareert hij zich samen met zijn huidige muziekcollega‟s AlbertRumengan, Simon Titaley, Hans Molenaar en Danny Hendriks op hun volgende optredens met the Music Road Pilotsin binnen en buitenland. En dat doet hij met veel plezier en ambitie.Marcel veel plezier met je aankomende vaderschap en succes met de toekomst.Armand Filon voor Indo Privé

The Eastern Aces reunion PartyHierbij wil ik jullie allen eenmededeling doen over het 50-jarigbestaan van de band(The Eastern Aces).Dit mag natuurlijk niet onopgemerktvoorbij gaan.Het is oh zo leuk dat oud-leden vande Band ook aanwezig zullen zijn,(woonachtig in het buitenland) watervan nog over is. Ik denk dat het eengezellige avond zal worden.Hoop dat iedereen hieraangehoor geeft.Het is net nog niet een fosielenband,maar Still going strong.Hopende op jullie belangstellingvoor de Reünie op 4 april in deLeuningjes (Poeldijk).Met vriendelijke groetAstrid v.d. Brand HorningeInfomate:Teman TemanHyves The Eastern Aces.

Shorty MillerShorty Miller de Lady Killer noemt hij zichzelf met eenbrede lach. Ik ken Shorty oftewel Rallf Pichel al een helepoos. Natuurlijk uit onze tijd in Duitsland . De eerste keerkwam ik hem in Aschaffenburg tegen.Hij speelde met Oeti in Köningsbergerhof en wij met deCrazy Rockers in de Dixy Bar.Als wij maar even vrij waren dan kwamen wij bij elkaaren hadden de grootste lol. Op een avond waren we weer nahet spelen gezamenlijk aan het feesten toen Rudy Pirulliineens begon te lachen. Hij had zo‟n aanstekelijke lach datbinnen de kortste tijd iedereen in een deuk lag. Ik had nogeen week lang pijn in mijn buik van het lachen maar dezeperiode vergeet ik nooit meer.Pas heel veel later werd Ralf bekend onder de naam ShortyMiller toen hij bij een Duitse platenmaatschappij eencontract kreeg om een single te maken. En nu speelt hij aljaren in zijn eentje voor allerlei gelegenheden en is eengevierd artiest en entertainer geworden in zijn circuit.Onlangs nog speelde hij op Mallorca in de beste Hotelsvan het eiland en werd direct weer gevraagd voor hetvolgende jaar.Ondanks dat hij al bijna 30 jaar bij een cardioloog ondercontrole is na zijn hartoperatie oogt hij nog zeer jeugdig envitaal. Dat komt waarschijnlijk door zijn karakter enlevenswijze. Hij is altijd vrolijk en heeft altijd wel eengoede grap op stapel. Als je hem zo ziet dan zou je zeggendat het leven pas begint bij 69 jaar.Keep on Rocking Shorty.Redactie Indo Privé

GezochtGeachte redactie,Van Boeroeng, van Indisch4ever, heb ikuw e-mail adres ontvangen.Ik had hem aangeschreven met de vraagkent u Maurice Harding? Of kunt u mijop het spoor zetten om hem en, zoveelmogelijk info over hem, te vinden.Hij was in de jaren '60-'61 ongeveergitarist bij de The Black Magic. Hij zouuit Arnhem komen. Maar verder kan ikniets over hem vinden.Kunt u mij misschien helpen hem op tesporen? Of zijn vrouw of kinderen? Ookfoto's zijn bijzonder welkom en elk'weetje' over Maurits Harding.Ook wil ik graag weten of dit zijn echtenaam was of een zgn. artiestennaam.Mocht u mij verder kunnen helpen zou ikeen bericht van u bijzonder op prijsstellen.Met vriendelijke groet,Kitty BromReageren en email naarindoprive@gmail.com

From the Freezer with loveEen tijd geleden stond ik met een paar medestudenten gefascineerd naar een openlucht uitvoering van Faust in Almerete kijken. Ineens kwam er een man van een jaar of zestig naast ons staan. Hij zag er een beetje “Flower Power” uit. Deouderen onder U zullen dat wel kennen: schouderlange haren versleten spijkerbroek, hemd slordig om het lijfhangend en gympies aan. Ook hij genoot zichtbaar van Goethe‟s meesterstuk. Ik voelde intuïtief, dat hij me al een tijdlang gebiologeerd aanstaarde. Zonder enige vooraankondiging richtte hij zich tot mij. ”Als ik er straks niet meer benzou ik net als Goethe willen voortleven in mijn nageslacht, want voort te leven in de herinnering van de geliefden, diewe verlaten, betekent niet te sterven.”Hij merkte, dat wij hem geamuseerd aankeken en vervolgde: “Sorry jongelui, maar ik heb zo af en toe van diefilosofische bevliegingen.” Wat moet er in die man gevaren zijn uitgerekend mij aan te spreken? Het stond toch nietop mijn gezicht geschreven, dat ik zelf ook geregeld in filosofische mijmeringen gedompeld ben?“Moeten wij hem in de gaten houden?,”opperde een van de studenten uit de groep gevat. Een andere meendelaconiek:” Misschien heeft hij zijn medicijnen nog niet gehad.” “ Is misschien een beetje suïcidaal” schamperde eenderde en “Je weet het nooit met dit soort leipo‟s” Allemaal coole studententaal, maar toen ik er goed over na gingdenken, kwam ik tot de slotsom, dat wat die uitzonderlijk vreemde man ons duidelijk wilde maken, geen onzin is. Hetis een gewoon universeel verlangen van de mens. We hopen allen, dat we op de een of andere manier na onze dooddoor onze genetische nakomelingen iets van ons zelf blijvend kunnen doen voortleven. Dit is heel wat anders, danhopen op een leven na de dood.Voor veel mensen uit verschillende culturen is slechts de genetische overdracht naar de volgende generatie hetbelangrijkste. Voor anderen is het opvoeden en het verzorgen en het grootbrengen het belangrijkste. Toch zijn erkinderen die zich onder druk gezet voelen, wanneer ouders van hen eisen, dat ze op uitmuntende wijze de weg moetenplaveien voor pa en ma‟s “onsterfelijkheid.” Je moet er als vader toch niet aan denken dat je als president directeurvan een gerenommeerd bedrijf “voortgeleefd” gaat worden door een hangjongere of een Lover Boy?Door mijn ervaring als docent weet ik, dat veel succesvolle ouders deze houding aannemen. Ze zetten hun kinderenongewild onder druk, niet slechts omwille van het kind, maar omwille van hun eigen nalatenschap aan demaatschappij. Zij hopen, dat als ze er niet meer zijn, voort zullen leven in zo iets wat je een ‟‟sociale onsterfelijkheid’’zou kunnen noemen. Laten we bij ons zelf na gaan, hoe trots we op onze kinderen kunnen zijn, als ze iets in demaatschappij bereikt hebben. Zijn we slechts trots op hen of innen we alvast een voorschot op onze onsterfelijkheid?Want we hopen toch allemaal, dat als we er niet meer zijn, de herinnering aan ons, door ons nageslacht gekoesterdwordt. Wij hopen, dat wij altijd bij hen zullen zijn die achterblijven, het liefst intenser dan tijdens ons leven.Er zijn ook wel andere vormen van onsterfelijkheid. Dat blijkt uit het volgende voorbeeld: Op een verjaardagsfeestjevroeg ik belangstellend aan de oudste dochter van een goede kennis, welke studie zij volgde. Het bleek, dat zearchitectuur studeerde. Geïnteresseerd vroeg ik, of ze ook alles van constructietechnieken en materialen moest leren.Als of ik een hele onnozele vraag gesteld had antwoordde zij met een ironische blik in haar ogen, dat zij zich niet metzulke futiliteiten bezig hield. Studenten architectuur werden tegenwoordig meer tot kunstenaars opgeleid.

Ze zou als ze afgestudeerd was ongetwijfeld wel bij een of ander gerenommeerd bedrijf terecht komen, waar anderespecialisten deze minder interessante aspecten wel voor hun rekening zouden nemen. Natuurlijk, wat dom van mijdacht ik, we leven in het tijdperk van specialisten en professionals. Toch vroeg ik haar in al mijn onschuld, of zij nietmoest weten welke materialen er nodig waren om een degelijk bouwwerk neer te zetten. Meewarig keek zij mij aan enantwoordde, dat het haar specialiteit was vormen te ontwerpen, die tevens vorm moeten geven aan “The way of life”van mensen. Wij kunstenaars willen ons onsterfelijk maken door onze stempel te drukken op de stadspanorama‟s vande steden die wij zullen ontwerpen. Ik kan niet ontkennen, dat dit een opmerkelijk staaltje van zelfvertrouwen enjeugdige overmoed was. Ik stond daar even met mijn mond vol tanden, zoveel moderniteit had ik waarschijnlijkgenetisch niet meegekregen.Om mijn gezicht nog enigszins te redden mompelde ik vals als een nicht, dat het niet voor de hand lag, dat ze langonsterfelijk zou zijn, als al de gebouwen, die ze zou ontwerpen in elkaar zoude storten. Haar kunstzinnige monumentenzouden op den duur toch flets worden en onder de vogelpoep komen te zitten. Zo…!! Men zegt, dat alle pogingen omonsterfelijk na te streven, door veroveringen, staatsmanschap, wetenschap of kunst, op lange termijn allemaal evenijdel zullen blijken te zijn. Waarom? Omdat de lange termijn die wij voor ogen hebben langer is, dan wij ons met onzeaardse verstandelijke vermogens kunnen voorstellen.“Hoe zou jij onsterfelijk willen zijn?” Vroeg ik een vriend, die meegeluisterd had en bekend stond om zijn uiterstcynische uitspraken. Zijn antwoord was zoals verwacht bijna morbide. “Begraaf mij maar in een vurenhouten kist, zetmij maar bij het grof vuil, of begraaf mij maar helemaal zonder kist, dan verga ik sneller. Mijn moleculen wordensneller door de aarde opgenomen en door de planten en dan door dieren die deze planten opeten. Uiteindelijk zal ikzodanig verspreid worden, dat ik met het hele universum vermengd zal zijn. Ik zal op die manier een grote kosmischeonsterfelijkheid genieten. In ieder geval een grotere vorm van”onsterfelijkheid” dan die “onsterfelijkheid”, dieverwaande schrijvers schilders, politici architecten en vooral musici voor ogen staat,” grijnsde hij mij toe. “Want hoemeer moleculen ik verspreid des te langer ik zal voortleven.” “Nou, niet om het een of ander, maar die vorm vanuniversele of kosmische onsterfelijkheid streef ik echt niet na. Jouw onsterfelijkheid schenkt mij echt geen enkeletroost beste vriend,” counterde ikMijn naamgenoot Woody(Allen) heeft eens gezegd: “Ik wil niet onsterfelijkheid bereiken door creativiteit, ik wilonsterfelijkheid bereiken, door niet te sterven.”Een eeuw of twee geleden, was de levensverwachting van de mens, zelfs in landen met een technologische voorsprongniet hoger dan een jaar of vijftig.Tegenwoordig zien we er met vijftig of zestig, sommigen zelfs met twee en zeventig, jonger uit dan de mensen invroegere tijden. Dit komt door het verbeterde inzicht op het vlak van voeding, de wetenschappelijke benadering van delichaamsbeweging en moderne operatie technieken. Maar ook door een moderne levensopvatting. Allemaal dragen zebij aan een hogere levensverwachting.

Belangrijk facet hierbij is, dat we op de drempel staan van een medische revolutie die kwalitatief verschilt van allevormen van vooruitgang in het verleden. Dit is het gevolg van doorbraken op het vlak van de genetica en detoenemende technische mogelijkheden om het menselijke lichaam microchirurgisch te verbeteren.Maar de vreemdste vorm om onsterfelijkheid te realiseren, is de opkomst van het invriezen van overledenen. Menhoopt, dat men zich weer kan laten ontdooien, zodra de stand van de medische wetenschap ver genoeg gevorderd is omde betreffende kwaal te genezen. Daarna kan je zonder zorgen aan een nieuw oneindig leven herbeginnen. Er zijn echtal mensen, die in die richting al voorzieningen voor hun geliefden hebben getroffen.De Amerikaanse firma Alcor Live Extension Foundation plaatste enkele jaren geleden een advertentie, waarin zebeweerde voor de gunstige prijs van honderd duizend Dollar je hele lichaam in te kunnen vriezen. In de aanbiedinghadden ze een superscherpe prijs voor een diepgevroren hoofd in de opslag voor slechts vijf en twintig duizend dollar.Pak je kans. Dit is nu pas een ondernemer die weet wat anticiperen is en het hoofd er koel bij houdt.Jammer dat een sterk karakter, zoals dat van mij, verloren kan gaan, na het overlijden zult u denken. Geen zorg: Je kuntzelfs je herinneringen je karaktertrekken en je bewustzijnstoestand opslaan in programmatuur van geavanceerdecomputers. In de toekomst kunnen die, volgens enkele computerdeskundigen, dan overgezet worden in een op koolstofgebaseerde organische levensvorm.Ik betwijfel het, of deze sciencefiction verhalen ooit non-fiction zullen worden en het eeuwige leven ooit door dewetenschap gerealiseerd zal kunnen worden. Dat vind ik wel jammer, want ik zit met “lange termijn aandelen” en zoalshet er nu voor staat, kan het verdomd lang gaan duren, voordat ze enig rendement zullen opleveren. Ik ga toch maar eenafspraak met de diepvries jongens van ALEF maken denk ik. We zien elkaar wel in het “hierterugmaals.” IJS enWEDER dienende. Maar tja: Ik hoop, dat die verdomde opwarming van de aarde mij geen parten zal gaan spelen.….Het kan vriezen of het kan dooien.PS. De enige permanente emotie, die de gemiddelde mens beheerst is angst.Angst voor het onbekende, angst voor het niet- herkenbare, het complexe en het onverklaarbare. Door de angst voor hetonbekende verliest hij houvast en raakt aan het zwalken. Wat de gemiddelde burger echter boven al het anderekoestert, is zekerheid, duidelijkheid, structuur en herkenbaarheid. Hij hoeft niet te improviseren en niet kritisch na tedenken. Elk volk krijgt daarom die regering die het verdient.Woody

Kunt u mij helpen ?De derde week van Maart, in dit jaar dus over 2 maanden, ga ik naar Indonesia.Tevorens mijn trip zou ik graag contact opnemen met Indos in Surabaja, zodat alles geregeld isvoordat ik overkom.Ik ben tijdens de tweede wereld oorlog in Indonesia geboren en zou heel graag contact opnemenmet Indos in Surabaja – ben mijn memoir aan het schrijven.Ik zal het zeer op prijs stellen, tegen betaling bij hun te wonen voor een maand om de oude plaatzente bezoeken waar ik als kind heb gewoond en te ondernemen hoe de Indos tegenwoordig leven.Surabaja...........Kepanjen & begraaf plaats van mijn moeder.WaruWonokromoSidoardjoIk zal het zeer op prijs stellen wanneer u de hand uitreikt en mij help.Alvast hartelijk bedank voor u samenwerking.Groetjes,HansU kunt reageren en mailen naar indoprive@gmail.com

Persbericht‘Javaanse hofcultuur’Themazondag op landgoed Bronbeek op 24 januari 2010Javaanse hofcultuur is het onderwerp van de culturele themazondag die op 24 januari 2010 van 11.00 tot15.00 uur wordt gehouden op het landgoed Bronbeek te Arnhem.Het programma is gericht op mensen met belangstelling voor de historie, cultuur en literatuur van hetvoormalige Nederlands-Indië en het huidige Indonesië. Een Indisch lunchbuffet en toegang tot het museumBronbeek zijn inclusief.Billy Gunterman, Madelon Djajadiningrat, René Karels en Elsje Plantema belichten diverse aspecten van dezebijzondere cultuur. Welke plaats hadden de hofrituelen in het dagelijks leven van de vorst en zijn familieleden? Hoezagen de Nederlandse gezagsdragers haar, en hoe dachten de Javaanse vorsten over de Nederlanders? Ook gaan desprekers in op de vraag hoe de Javaanse elite zich de Nederlandse cultuur kon eigen maken zonder haar eigenculturele achtergrond te verloochenen.Bezoekers van deze themadag kunnen ook krissen bekijken van de Nederlandse studiegroep De Kris. Zij tonenstaatsiekrissen uit eigen collectie, waaronder krissen uit de kratons van Yogyakarta en Solo.De organisatie van alle themadagen is in handen van de Stichting Klein Bronbeek en de Stichting Indisch Erfgoed, insamenwerking met het Koninklijk Tehuis voor Oud-Militairen en Museum Bronbeek.De themazondag „Javaanse holfcultuur‟ maakt deel uit van een reeks. De thema‟s van de erop volgende dagen zijn:het cultuurstelsel (21 februari 2010) en de Bersiap (21 maart 2010).Mevrouw drs. N. Jouwe vertelt op 24 januari 2010 om 14.00 uur in museum Bronbeek over de geschiedenisvan Nederlands Nieuw-Guinea en het daaruit ontstane Papua erfgoed in Nederland. Zij legt tevens eenverband tussen de cultuurhistorische ontwikkelingen in Nederlands Nieuw-Guinea en de huidige NederlandsePapuagemeenschap.Mevrouw Jouwe is directeur van de Stichting Papua Cultureel Erfgoed (PACE). Deze stichting is in 2001 opgericht.Zij ontsluit en digitaliseert particuliere collecties van Papua-erfgoed in Nederland; dit betreft alle vormen vanerfgoed: voorwerpen, documenten, boeken, films, foto‟s en verhalen. PACE werkt hierin samen met musea,kerkelijke instellingen en particulieren. Het erfgoed wordt via internet toegankelijk gemaakt voor een breed publiekin en buiten Nederland. Tienduizenden voorwerpen uit voormalig Nederlands Nieuw-Guinea berusten bijinstellingen en particulieren in Nederland en gaan voorlopig niet terug naar Papua. Veel kennis over die collecties isin de Nederlandse taal opgesteld. Om het materiaal toegankelijker te maken voor Papua‟s in Papua zelf en voorinternationaal publiek, streeft PACE ernaar deze collecties ook in het Engels en Bahasa Indonesia te ontsluiten.Deze lezing wordt georganiseerd i.s.m. de Volksuniversiteit Arnhem

Trees Elders versus BronbeekBeste Redactie,Alweer een tijdje geleden dat ik jullie sprak tijdens een feestje in Hilversum.Tot nu toe is alles nog te chaotisch verlopen om het allemaal concreet op een rijtje te krijgen.De bekende trage papiermolen. Zeker als het om machtspersonen gaat.Dit betekent niet dat ik ik niets heb ondernomen. Integendeel.Samen met een van de bewoners aldaar klimmen we nog regelmatig in de pen.Geadresseerden zijn o.a Min. van Def., Inspecteur Generaal Krijgsmacht, enz.Intussen zijn onderzoeken in Bronbeek gedaan, is AOO Anderson na bewezen incidenten en voorvallen op non-actiefgezet.Ik noem expliciet o.a. het voorval op 27 december 2007, toen wij, familie na de uitvaartdienst in de koffiezaal warenen hij zomaar de vier K.N.I.L-medailles van mijn vaders grafkist nam en ermee vandoor wilde gaan (!?)(Saillant detail: afgelopen jaar heeft hij zijn vrouw verlaten, is nu officieel gescheiden en keutelt nu met jawohl:Sylvia Elders!)Natuurlijk heb ik aangifte gedaan van poging tot diefstal door deze 'heer'.Vreemd genoeg loopt hij daar weer, zij het met een stoicijns gezicht, rond.Zoals je ook al in IndoPrive liet weten: Bolderman is vervangen door Noordanus.Dit ging uiteraard met veel toeters en bellen ( en dus ons belastinggeld).Kreeg hij vlak voor vertrek (weer met toeters en bellen en dus de nodige 'over de balk-centjes') een medailleuitgereikt voor Oud-Indiegangers.Bijzonder apart huzarenstukje!!! Deze Kolonel der Huzaren is helemaal geen Oud-Indieganger!!Intussen lopen de schoonmakers en tuinmannen verwoede pogingen doen om hun straatje schoon te houden.Zoals ik je al vertelde: het is niet alles goud wat daar blinkt. Het enige wat blinkt in Bronbeek zijn de glazen vitrines.Intussen ligt de beruchte deksel nog steeds op de str*ntput!Laat ik niet helemaal negatief zijn over Defensie. N.a.v. van aangiftes en klachten zijn IGK (Inspecteur GeneraalKrijgsmacht),

Min.van Defensie, IMG (Inspectie Militaire Gezondheidszorg), Mevr. G. van S. toezichthouder opgedragingen/misdragingen functionarissen al doende om onderzoeken in te stellen naar:- het ontbreken van een protocol op Bronbeek- ontbreken van een protocol op de ziekenafdeling waar de afdeling soms uren met name in de avond en nachtonbemand/onbevrouwd is- hoe mijn vader een paar uur alleen op de grond heeft gelegen zonder dat iemand er iets van merkte en zo aan zijneind kwam- hoe personeel van de ziekenafdeling, maar ook Anderson het in hun hoofd halen om kadootjes van bewoners aan tenemen van zelfs 650 euro!- hoe het komt dat er met regelmaat goederen en geld van bewoners verdwijnen- als een familielid van een bewoner ( haar wijlen vader) schriftelijk om uitleg vraagt naar het een en ander, diegewoon niet krijgt- het laatste woord van Bolderman altijd was: "IK ben hier de commandant en IK bepaal wat hier gebeurd! eindediscussie- de angst die onder bewoners heerst om hun mond open te doen (ik weet het wel, ze zijn bang dat ze er danuitgedonderd worden en ze willen alleen maar RUST. Gestreden hebben ze immers al genoeg.Ik kan zo eindeloos doorgaan, maar de tijd ontbreekt. Ik moet me voorbereiden op 2 februari. De dagvaarding.Voor de draai om zijn oren die AOO Anderson op 23 augustus j.l van me kreeg tijdens de familiedag.Emoties over het medaille-incident speelden me parten toen ik hem weer zag en mijn adrenalinegehalte steeg eenbeetje...ugh....Dat een militair in de bloei van zijn (pakweg pril begin 50-jarig leven) na 1 droge mep al tegen de vlakte ging had ikniet verwacht.Evenmin dat hij overeind krabbelend het hazepad zou nemen, daarbij"help, help" gillen en vervolgens decommandantswoning zou binnenvluchten.Wat door de daar aanwezige oud-militairen werd vertaald in: "hij zocht zeker zijn schuttersputje"........En met deze Andersons moeten we de oorlog winnen?Enige positive in dezen: de bewoners/oud-militairen van Bronbeek waren na dit incident inene niet meer zo angstigvoor AOO Anderson,die hen tot dan niet met respect wist te bejegenen.

Was die ene klap toch meer dan een daalder waard.Ik hoop dat met de aanstelling van de huidige nieuwe commandant en na de onderzoeken het broodnodige zalworden veranderd.Daar zijn meer mensen voor nodig dan alleen ik, een van de bewoners in Bronbeek die niet bang is om zijn mondopen te doen eneen zekere mevr. D.S. wiens vader mei 2009 daar is overleden en ook heeft geageerd tegen de gang van zakenaldaar.Hopelijk zijn er meer familieleden van bewoners, danwel nabestaanden van exbewoners van Bronbeek die ook heteen en ander hebben meegemaakt.Het zou beslist helpen als die ook eens aan de klepel van de klok gingen hangen.Waarom doe ik dit allemaal? Mijn vader leeft niet meer, maar er zijn nog een hoop anderen daar te gaan.Maar dan wel in alle rust, en alle respect die ze verdienen.T.EldersDe redactie van Indo Privé neemt geen enkele verantwoording voor wat er in het bovenstaande artikel wordbeweerd.

Rassenrellen of ordinaire buurtruzieBegin dit nieuwe jaar ben ik met stijgende verbazing opgeschrikt door rassenrellen ( in Culemborg) tussenMolukkers en Marokkanen. Kerstmis is amper een week voorbij en er is weer rotzooi, in onze kikkerlandje.Heel even gingen mijn gedachten terug naar Tempo dulu. In ons Indisch huisje aan de Jalan Bubulak 41, te Bogor(het voormalig Buitenzorg) was het daar ook niet altijd pais en vree.Als jongetje van 8 jaar oud, hoorde ik over en weer rumoerige scheldkanonnades in het bahasa Indonesia. Bij mijneerste aanblik op de voordeur opening van de galerij, zag ik mijn vader dreigend zwaaien met een Golok (een soortkapmes uit Jakarta). Ik vermoed dat het wapen bij zijn uitrusting toebehoorde, want hij was bewaker/opzichter opTanjong Priok (haven) te Jakarta. U begrijpt dat ik me hevig kapot schrok bij het eerste aanblik. Aan het eind vande galerij, zo‟n 20 meter verderop, stond voor de poortopening een Chinese man/slager ook bewapend, alleen meteen groot vlijmscherpe vleesmes.En waar ging het allemaal om, om een stuk bedorven vlees, wat mijn vader niet zinde.Angstig volgde ik het schouwspel vanachter een deurpost opening, het gebeuren gaande. Deze zielige vertoningduurde zeker 10 minuten, alvorens beide partijen afdropen. Het bleef gelukkig alleen bij scheldkanonnades…. (Tjinaloleng, makan babi sekaleng).In Indonesië, zijn Chinese mensen vaak ondernemers. Zij zijn degene die de economie draaiende houden. Dat maakthen niet altijd populair bij de lokale bevolking, zodat velen van hen, (uit zelf protectie) zich Indonesischeachternamen hebben aangemeten.Als Indische jongen had ik bij aankomst in Nederland (den Haag) ook zo de nodige problemen gekend Vecht,scheldpartijen en discriminatie waren meer regel dan uitzondering. De acceptatie had gewoon zijn tijd nodig. Hetpiepte en kraakte en moest van heel veel smeerolie voorzien worden alvorens acceptatie tot stand kwam.Ik heb niet de wijsheid in pacht, maar wil wel (uit ervaring) benadrukken, dat wij onze verantwoordelijkheid in onzemulticulturele samenleving ( die buitengewoon mooi en prachtig is) om altijd waakzaam, en ook alert en flexibelmoeten reageren op hedendaagse gebeurtenissen die nu eenmaal in onze maatschappij is gaan nestelen, en wordenveroorzaak door zaken als religie, vetes en misschien zelfs gekrengde trots, om die zo snel mogelijk in te dammen,om escalatie en stemmingmakerij te voorkomen.Zaak is onze emoties in toom te houden, en misschien die overbekende spiegel voor ons op te houden als het gaat omtolerantie, want laten we eerlijk zijn een agressieve klimaat; dat moeten wij weren en vooral niet willen, al was hetalleen maar omwille van onze kinderen.INDO CHRIS

Dutch Indonesians search for homeDutch Indonesians' search for home, wordt een Internationaal flim van gemaakt.Tifa Asrianti , THE JAKARTA POST , JAKARTA | Sun, 01/10/2010 3:51 PM | LifestyleMany stories of Dutch Indonesians who left Indonesia shortly after Independence are lost in the passage of time.Legend has it that they went to Holland. But some found a second home, or perhaps a third, in the USA.Michael Hillis, a part-time teacher and history buff who resides in Portland, Oregon, estimates there are around200,000 Dutch Indonesians, or Dutch Indos as they call themselves, living in the United States."Not many people in America know about them," Hillis, who is making a film about the Dutch Indos, told theSunday Post during a recent research trip to Indonesia."They left Indonesia and headed to The Netherlands shortly after Independence. But when they got there, they facedracial issues."The Dutch Indos repatriated to Holland between 1945 and the 1960s. But it seemed that Dutch society was not readyfor an influx of postwar Eurasians hailing from the former Dutch East Indies colony.As Eurasians, the Dutch Indos' physical features vary greatly, with some having blond hair and blue eyes, and othershaving a dark complexion and black eyes. Many of these were believed to be Hispanic immigrants and so facedracial slurs.However, their ability to speak fluent Dutch raised questions from people who were not aware of their origins. Hillissaid that the Dutch Indos simply answered that they had learned the language during the journey by ship."In my opinion, I think they probably realized that they had gone through terrible things," he said. "They lost theirhomes and their money in Indonesia. On the other hand, they had to cope with new issues, such as eating potatoes,instead of rice, and racial issues."He said that after arriving in Holland, most Dutch Indos learned martial arts to defend themselves, such was theextent of the attacks on them. Unable to bear the continuing discrimination, an estimated 60,000 Dutch Indosimmigrated to the United States in the 1960s."Once they arrived in the US, they took any kind of job they could get and they worked really hard," Hillis said."For them, the US was a place where they could work and live in freedom. They did not have to worry about peopletrying to kill them."Nowadays, he said, the Dutch Indos in the United States are into their third generation; Los Angeles is home to thelargest Dutch Indo community, with some 100,000 people.

pg2The first generation of Dutch Indos still speak Dutch, as it was the language they were born with, Hillis said, addingthey also speak Indonesian because they spent a lot of time with their nannies, servants and helpers."Most of the first generation came from wealthy families. They used to have 10 maids in their houses. When theyreached the US, they decided that they had to make it there so they learned English. Most of them are around 80years old now," he said."These people would have loved to stay in Indonesia but they had no choice, they had to leave. Many of them stilllive in Holland but I believe there many who left for the US or perhaps other countries."Members of the second generation, now aged up to 60, speak English; the third generation, aged between 20 and 30,no longer speak Dutch and are unaware of their Dutch Indo roots.The Dutch Indos quickly assimilated into their new country, marrying people outside the community; most neverreturned to Indonesia.Hillis first came across the issue of the Dutch Indos when he read Jan A. Krancer's The Defining Years of the DutchEast Indies 1942-1949. He contacted the writer, who introduced him to Bianca Dias-Halpert, a Dutch Indo residingin Seattle. Dias-Halpert invited Hillis to a Dutch Indo community gathering.The Dutch Indo community often holds gatherings where they cook Indonesian food and do line dancing toIndonesian music played on small guitars, which, Hillis said, sounded to his ears like Hawaiian music. They alsopublish a bulletin about their community activities, all written in Dutch."When I first saw them, I was wondering who these people were," Hillis said with a smile. "They look like Hispanicpeople, speak Dutch, eat Indonesian food and sing Hawaiian-like songs."As the younger generation immerse themselves into America's melting pot multicultural society, the older DutchIndos are concerned that the young ones will forget their roots.As Hillis learned more about this concern, he was inspired to make a film about the Dutch Indos.After Hillis met filmmaker Marlin Darrah, the project began. They financed it privately and invited selected peopleto invest in the project."I have a strong relationship with this movie, because I'm married to an Indonesian woman," Hillis said. "I want mydaughters to understand the history of Indonesia during hard times."Hillis said that the movie would paint a new picture of Indonesia for Americans, most of who know little aboutIndonesia apart from terrorism threats and Bali. He said that the movie would take audiences to the World War IIbase of American general Douglas MacArthur on Morotai Island, as well as to other places of interest.

pg3"Most Americans know little about Indonesia. We hope this movie can show them that Indonesia and America havea historical relationship," he said."We also want to see Garuda Indonesia flying to the US again. The US is the second largest country, Indonesia thethird but there is no direct flight between these two countries."Hillis and Darrah visited Indonesia last December to do research. During their stay in Jakarta, they met andinterviewed historian Des Alwi. They also met with a former Army official, who agreed to help with security duringfilming."We will begin filming in April, shoot for 35 days and leave for other shooting places in May," Darrah said. "Weplan to go to Holland to track down the Dutch Indo community there. Perhaps we will return to Indonesia in June forextra shots."Darrah, an experienced documentary filmmaker, said that the documentary would be shot in high definition formatand would be 90 minutes long. He plans to submit it to this year's Jakarta International Film Festival as well as toother international film festivals.They also plan to distribute the movie through PBS, BBC and Discovery Channel."I think the film will help the Dutch Indos to be at peace with their past," Hillis said. "They will be happy to see thefilm. It's going to be a legacy, something they can pass on to their children.Ingezonden door Pim Doop

Indo PRIVÉtot ziensRedactie medewerkers :Drs. W. BruningsR. SimonsArmand FilonR. LubisIndo Privé steunpunt : Edu SchalkDirecteur en supervisor: E. B. ChatelinHeeft u nog interessante nieuwtjes die het waard zijn om gelezen te worden,stuur ze dan naar onze redactie.indoprive@gmail.com