Vl lil - Vijfeeuwenmigratie.nl

- ---------------------------------------------- ---157vormde een uitzondering op die regel. Hijkwam in 1968 op 23-jarige leeftijd uit Kroatiëom te gaan werken bij de gasmeterfabriekWilson. S2 Die aanstelling had een Nederlandsefamilie die hij op een camping in Joegoslaviëhad ontmoet voor hem geregeld. Vukoviévolgde de 'mode' van de tijd door naar het buitenlandte vertrekken. Het werk bij Wils onwas zwaar en betaalde slech t, maar na twee jaardurfde hij nog niet naar huis terug te gaan.Mensen die terugkeerden bouwden immerseen huis of begonnen een bedrijf en Vukoviéhad daar geen geld voor. Een paar jaar werk inDuitsland zou wellicht uitkomst bieden, maarop het moment dat hij die stap wilde nemen,werd hij benaderd door Victor Arditti - dietoen bij de SBBW werkte - metde vraag ofhij erniet voor voelde om bij de stichting in dienst tekomen. Al die Joegoslavische vrouwen die naarDen Haag kwamen, zouden hem genoeg werkbezorgen, zoveel was zeker. Vukovié stemdetoe en bleef tot 1990 bij de stichting (later RegionaalCentrum Buitenlanders) in dienst. Vanafdie tijd was hij regelmatig in de pensions enin de fabriek van Laurens te vinden, om te tolkenen vrouwen te helpen met hun problemen.In het begin was dat niet zo gemakkelijk; hijwas nog jong en het vergde tijd om het vertrou -wen van de vrouwen te winnen. Dat had ook temaken met het soort problemen waarmee hij temaken kreeg: ongewenste zwangerschappen enheimwee van vrouwen die man en kinderenhadden achtergelaten. Het kwam voor dat zo'ngezin tenslotte in Nederland werd herenigd.Andere vrouwen trouwden met een Nederlanderof met een Joegoslavische man (overwegenduit Macedonië), die in de regel in Rotterdamwerkte.Niet alleen in het maatschappelijk werk, ook inhet verenigingsleven was Vukovié actief. Inzijn begintijd in Den Haag speelde zijn socialeleven zich voornamelijk af tussen Nederlandersen andere buitenlanders. In het weekendwas de Bowling in Scheveningen de belangrijksteontmoetingsplaats. Het aardige van dieperiode vindt hij achteraf de omgang met mensenmet allerlei uiteenlopende achtergronden.Een diversiteit die ook kenmerkend was voorde voetbalclub BBW, waarvan hij jarenlangvoorzitter was en die in 1969 was opgerichtvoor buitenlandse werknemers. Later veranderdede naam in sc en sv International. Declub bestond aanvankelijk vooral uit Italianen,maar later kwamen er ook Spanjaarden, Portugezen,Turken, Marokkanen, Kaap Verdianenen Tunesiërs bij. De Portugezen (GDCPH) enItalianen (GS Azzurri) scheidden zich echter alin een vroeg stadium af en richtten eigen clubsOp.S3Verder was Vukovié betrokken bij de eersteJoegoslavische vereniging in Nederland, Prijateljstvo(vriendschap), opgericht in 1973 enmet een clubgebouw in de Assendelftstraat.Vier jaar later dwong een bezetting door Surinaamsejongeren - die een eigen pand wilden ­tot verhuizing naar de Hooftskade. De verenigingheeft vele jaren een belangrijke functievervuld in de Joegoslavische gemeenschap inDen Haag en daarbuiten. Door de oorlog in hetvoormalige Joegoslavië en de daaruit voortvloeiendeonderlinge tegenstellingen was hetop den duur evenwel niet mogelijk op dezelfdevoet door te gaan. Medio jaren negentig is devereniging daarom opgeheven. Ook in devriendschappelijke relaties tussen Joegoslavenonderling is veel veranderd. Mila Hasper-Markoviéverbaast zich erover hoe mensen die zijvroeger tot haar vrienden of kennissen rekende,haarnu op straat voorbij lopen. Alleen maaromdat zij uit een ander deel van het voormaligeJoegoslavië komen.Ik ben opgevoed als Joegoslavische, niet alsServische. Dat gevoel heb ik nog steeds en ikvind het heel erg als mensen me er hier opaanspreken. Bij mijn familie in Servië speelthet ook geen rol en daar ben ik blij om, anderszouden we zeker ruzie krijgen. Tito heeft vanJoegoslavië iets gemaakt en toen hij was gestorven,huilde de halve fabriek. Alle vrouwenwilden naar huis om naar de televisiete kijken. Zelf had ik daar geen behoefte aan.Het was natuurlijk een fantastisch leider,maar hij was 88. Toch zijn het diezelfdemensen die hem nu verguizen. s4