Vl lil - Vijfeeuwenmigratie.nl

In de machinezaal werktende 'oprapers'. Zijhaalden sigaretten van delopende band en legdenze vervolgens in bakken.Op de foto een aantalTurkse werknemersomstreeks 1969.[Coli. Rot hmans Zevenaar)1451933. Na een leertijd bij verschillende Haagsemodehuizen opende zij drie jaar later haareigen atelier aan de Valkenboslaan 47a. Zij importeerdezelf stoffen, onder meer uit Italië, entijdens haar zaken- en vakantiereizen in datland heeft zij er haar hart voorgoed aan verpand,vooral vanwege de hartelijke, gastvrijeontvangst die haar tot in de meest afgelegenstreken ten deel viel.In Den Haag deed mevrouw De Groote er allesaan om de Italiaanse taal te leren en dat gingnergens beter dan tussen de Italianen. Zo kwamzij in de jaren vijftig op zondagmiddagen terechtin het café Den Hout aan de Bezuidenhoutseweg,waar Italianen - die veelal als chauffeurbij de ambassades werkten - naar orkestjesuit hun vaderland kwamen luisteren. Het contactwas snel gelegd en zij leerden haar niet alleenItaliaans, maar hielpen haar ook aangerenommeerde klanten. De ambassadeursvrouwenvan Uruguay, Paraguay, Cuba en andereLatijns-Amerikaanse landen lieten zichallemaal door Tine de Groote kleden.De eerste keer dat zij een Italiaan in nood hielp,was toen de Napolitaanse dirigent Cesare Galliplotseling in het ziekenhuis werd opgenomenen zijn vrouw radeloos achterbleef. Tine deGroote nam mevrouw Galli en haar dochtertjein huis en zij bleven bij haar logeren tot de dirigentwas hersteld. De tweede keer was beginjaren zestig. De Indonesische ambassade, waartwee Italianen als kok en chauffeur werkten,sloot haar deuren en de werklozen kwamenhaar om raad vragen.Ik had net in de krant gelezen dat Vredesteinmeer dan tachtig Italianen had geworven enik zei dat ik daar wel zou vragen of ze er allebeiterecht konden. Ik heb meneer Hoek toengebeld en die zei: 'Mevrouw, voor iedere vijfSicilianen moeten we minstens zes personeelschefshebben, want ze snappen bijnaniets. Ze komen zo uit de olijfboomgaardenen hebben nauwelijks opleiding.' Ik zei: 'Als udeze mensen van de Indonesische ambassadeneemt, dan kom ik u helpen.' De taxi vanSchiff, de toenmalige directeur van Vredestein,kwam voorrijden en bracht mij naarde fabriek.Mevrouw de Groote kon toen niet bevroedenwat haar impulsieve reactie teweeg zou brengen.Steeds vaker werd er naar haar atelier gebeldals iemand in de problemen verkeerde enop den duur begon zij zich af te vragen of ze nukleermaakster of maatschappelijk werkster was.Om enige orde in de chaos te brengen, stelde zeVredestein voor om op zondag spreekuur tehouden in hotel De Poort, waar de meeste Italiaansearbeiders waren ondergebracht. Zij zoudan een bordje spaghetti mee-eten en daarnagesprekken voeren. Nog steeds gaat ze iederezondag naar de Italiaanse casa, nu in de KorteLombardstraat gevestigd, en nog steeds wordtzij op handen gedragen. Voor haar werk ontvingzij van de Italiaanse regering twee eervolleonderscheidingen. Grazie di cuore signorinade Groote kopte de Domenica del Corriere op3 maart 1963 en vanaf dat moment was zij nietalleen bij de Haagse Italianen, maar ook bij de-.,Italianen in Italië bekend.De belangstelling van Tine de Groote beperktezich niet uitsluitend tot Italianen. Vijftien jaarlang zorgde zij ervoor dat buitenlandse werknemersop de verjaardag van koningin Julianaop Soestdijk defileerden. Wanneer de vijfbussenmet Italianen, Spanjaarden, Portugezen,Joegoslaven, Turken en Marokkanen 's ochtendsvroeg richting Utrecht vertrokken, washaar grootste zorg - hoe krijg je al die jongensop tijd hun bed uit? - al voorbij. Om de dagfeestelijk af te sluiten, brachten ze na het defilénog een bezoek aan een of andere bezienswaardigheid.Dat was nooit een grote stad, want zewas doodsbenauwd dat ze 'haar jongens' kwijtzou raken.Voorlichting over vreemde landenBert Hasper trad in 1960 in dienst op de personeelsafdelingvan Van Heyst. Op dat momentliepen er nog maar weinig buitenlanders in hetbedrijf rond. Er werkten weliswaar 24 Ieren,maar die kwamen kennis en ervaring opdoenvoor hun baan bij de vestiging van Van Heyst inIerland. Een paar jaar later was de situatie compleetveranderd en werkten er 79 buitenlandersin het bedrijf. In januari 1964 wijdde het perso-