Aanvullend rapport deputaten - Gereformeerde Kerken vrijgemaakt

kerkrecht en kerkorde - aanvulling 10‘onderricht’ moeten we als kernen nemen van wat zo’n voorganger in de kerkdiensten doet. Voor dezekernactiviteiten kunnen kerkleden alleen worden toegelaten en aangewezen als er voldoendewaarborgen zijn dat ze goed in staat zijn om met wijsheid en kennis de gemeente opbouwend toe tespreken.In deze lijn denkend en handelend hebben de Gereformeerde Kerken ernaar gestreefd dat er altijdvoldoende goed opgeleide mensen zouden zijn die er ‘hauptamtlich’ hun levenswerk van zoudenmaken om als vaste voorganger in de gemeente te functioneren. Maar zij hebben ook met de nodigewisseling in wijze van uitvoering gedurende langere perioden in de 19 e en 20 e eeuw de mogelijkheidopengehouden dat er naast de predikanten ook incidenteel anderen optraden die de gave hadden omde gemeente te stichten. Dit optreden is steeds als aanvulling op de gewone kring van regulierevoorgangers beschouwd en daarvan ook nadrukkelijk onderscheiden. En er werd vooral ruimte aangegeven in tijden waarin er in de kerken een groot tekort aan reguliere voorgangers was.H. Bouwman verwoordde beide lijnen in eenzelfde passage als volgt: “Wel kan soms een gewoon lidder gemeente met grooten zegen een stichtelijk woord spreken. Gods vrijmacht is niet gebonden aanhet middel en de gave is niet gebonden aan het ambt. Maar de ervaring leert, dat alleen in dengeordenden weg vastigheid en opbouw in het kerkelijk leven wordt verkregen. Er kan ook eenvermeende zegen genoten worden, die ten slotte uitloopt op scheurmakerij, sectarisme enmysticisme.” (Gereformeerd Kerkrecht I, 1928, § 30)De geschiedenis van vooral de laatste twee eeuwen laat zien dat een volledig beperken van depreekbevoegdheid tot de predikanten niet reëel is. Het zou een vorm van purisme zijn om zoiets tewillen. En het is niet te onderbouwen met gegevens die we in de Bijbel vinden.Welke plaats een ‘losse’ preekbevoegdheid dan moet krijgen in het kerkelijk leven is niet eenvoudig tebeslissen. Moeten we blij zijn met ieder die zich hiervoor aanmeldt en die aan de vereistenbeantwoordt? Of moeten we zulk optreden in de gemeente een uitzondering laten zijn, een schaarsemogelijkheid voor een incidentele inzet in de kerk, en dan vooral bij bv. grote predikantennood? In hetlicht van wat hierboven is gezegd en wat nog volgt, denken we dat zulke preekbevoegdheid in dekerken inderdaad meer uitzondering dan regel zou moeten zijn. Heeft iemand opvallende gaven omde gemeente met Gods Woord te stichten, dan mag dat als een roeping worden gezien om zich in deweg van art. 4 of art. 8 KO volledig als predikant aan de kerken te geven. Zijn er redenen waaromiemand die weg niet gaat, dan is het goed om het toch verlenen van preekbevoegdheid eenuitzondering te laten zijn.Deze stand van zaken vraagt nu wel om een nadere bespreking van de vereisten die gesteld moetenworden aan het verlenen van preekbevoegdheid aan niet-predikanten. Daarover gaat het in devolgende paragraaf.6.2.5 UITGANGSPUNTEN EN CRITERIAZoeken we naar uitgangspunten en criteria om t.a.v. het verlenen van preekbevoegdheid een goedbeleid te voeren, dan willen we het volgende naar voren brengen.Dat de kerken hoge eisen stellen aan degene die in de kerkdiensten het Woord van God verkondigt,heeft zijn diepste motivatie daarin,dat wat verkondigd wordt ook werkelijk als van God komend moetkunnen worden ervaren. De kerkdienst moet ten volle ontmoeting met God kunnen zijn en hetgesproken woord moet zijn ‘als van God afkomstig’ (2 Kor. 5).Om dat te bereiken vragen de kerken van de kant van de verkondiger:• gelovige toewijding en overgave voor de dienst van de Heer;• gaven van verstand en hart;• kennis en inzicht op basis van een degelijke opleiding, als waarborg dat iemand niet alleenmaar af en toe een goed woord kan spreken, maar tot jarenlange prediking van het evangelie istoegerust;• de gave van het woord, het vermogen om de boodschap te verwoorden en een goede voordracht;• een overtuigde inwendige roeping tot de dienst;• levenslange en -brede afzondering (in principe), die onafhankelijkheid en vrijmoedigheidbeoogt;