beleidsnota - Gemeente Boxtel

Nota gemeentelijk archeologiebeleid BoxtelDe gemeente Boxtel is het traject voor een eigen archeologiebeleid gestart met het latenvervaardigen van een archeologische beleidskaart en het opstellen van deze beleidsnotaarcheologie. Hiermee geeft Boxtel aan een zekere autonomie na te streven en dezeverantwoordelijkheid ook te willen dragen.Daartoe kan de gemeente over een aantal in te zetten beleidsinstrumenten beschikken:1. Een gemeentelijke archeologische waarden- en verwachtingenkaart en beleidskaart;2. Bestemmingsplanvoorschriften en vergunningsvoorwaarden;3. Een erfgoedverordening en/of facetbestemmingsplan;4. Voorlichting- en informatie voor betrokkenen;5. Een onderzoeksagenda en selectiebeleid;6. Nadere financiële regelingen, zoals de bestuurslastenvergoeding of een archeologiefonds.Enkel die instrumenten die ook feitelijk deel uitmaken van het archeologiebeleid worden hiernabesproken en verder uitgewerkt. Omdat dit op dit moment (nog) niet opportuun geacht wordt,stelt de gemeente Boxtel geen onderzoeksagenda of selectiebeleid op. Dit laat onverlet dat inde toekomst dit alsnog verder ontwikkeld kan worden.3. 1. Behoud in situ, planinpassing en visualiseringNederland heeft een rijkdom aan historie. Voor velen heeft de kwaliteit van de leefomgevingiets te maken met historische wortels. Vaak in de vorm van ankerpunten in het landschap alsoude gebouwen, een boom of een sluisje, waaraan een historisch verhaal of gebeurtenis isverbonden. Het ontbreken van dit soort zaken wordt in nieuwe woon- en werkgebieden bewustof onbewust als een gemis ervaren. Archeologie en cultuurhistorie in het algemeen kunnen eentegenwicht bieden aan de toenemende eenvormigheid van onze leefomgeving. Zij dragen bijaan de identiteit die mensen ontlenen aan een gebied of plek, en fungeren op die manier alsinspiratiebron en kwaliteitsimpuls voor ruimtelijke opgaven. Zo kan een belangrijke bijdrageworden geleverd om ook in nieuwe inrichtingsplannen geschiedenis een plaats te geven of zelfsnieuwe geschiedenissen te laten ontstaan. Deze denk- en werkwijze wordt ook wel behouddoor ontwikkeling genoemd, en komt voort uit de Rijksnota Belvédère.Wat nodig is, is een aantrekkelijke vertaalslag waarin stedenbouwkundigen,landschapsarchitecten, archeologen en kunstenaars elkaar weten te vinden. Indien we erinslagen een stukje al dan niet opgegraven geschiedenis te visualiseren in het straatbeeld dankan dit bijdragen aan verhoging van de kwaliteit en de identiteit van de leefomgeving. Op diemanier kost archeologie niet alleen geld, maar is er ook sprake van return on investment.Algemeen beleidsuitgangspunt is dat archeologische resten bij voorkeur in de grond (in situ)behouden worden (conform het Malta-principe en de Wamz). Het vermijden van opgravingen isniet alleen vanuit overwegingen van kostenefficiëntie beter, behoud in situ maakt ook voortoekomstige generaties het kennismaken met het verleden mogelijk. Opgraven wordt eigenlijkgezien als second best optie, maar in de praktijk blijkt meestal toch de voorkeur te wordengegeven aan de ontwikkeling van een gebied, en daarmee ook de keuze voor opgraven.21