rapport 'Vertrouwen in burgers' - Wetenschappelijke Raad voor het ...

96 vertrouwen in burgersToen Steven van de Vijver met twee vrienden de StadsSpelen (spelen van buurtjongeren tegenelkaar) opzette in Amsterdam, wilden zijn net afgestudeerde vrienden nauwelijks meedoen: drukdruk-druk.Maar als je er een vroeg: jij doet toch aan koken, kan je niet een paar koks regelen? staptenze in. Vervolgens ging hij als tropenarts voor Artsen Zonder Grenzen naar Congo . Vroeger waszijn doel het redden van apen, nu gebeurt dat indirect. Als je over apen begint in een omgeving vanbittere armoe en totale onzekerheid, heb je geen poot om op te staan. Dus je moet eerst wat doenmet een ziekenhuis en een schooltje en als je dan na een halfjaar zegt: die apen aan de overkant vande rivier, dat gaat niet goed, zijn de mensen best bereid om je een handje te helpen.Kies ook voor de hand liggende locaties, zegt Wilma Borgt, die met Computerwijkvooral allochtone vrouwen in Vogelaarwijken weet te bereiken met computercursussen:“ ’t Is altijd op plekken waar mensen gewoon komen, buurthuizen, scholen,moskeeën, wherever, maar wel op diverse plekken en zo laagdrempelig mogelijkin de wijk, zodat je wel de hele wijk binnenhaalt.” Bouw ook voort opbestaande infrastructuur van externe verbinders: “Wij zoeken gewoon een partneren dat is vaak een welzijnsorganisatie. We gaan ervan uit: zij zitten in de wijk,zij kennen de juiste bewoners, zij weten het beste hoe ze dat moeten doen. Dancoachen wij een van hun medewerkers en wij leveren hun lesmateriaal.”Een allochtone bewoner werd ‘ingehuurd’ door een wooncorporatie bij de renovatie van zijn multicultibuurt.“Ik vond dat echt de moeite waard, want dat is de eerste keer dat ik meedoe,” verteldehij. Hij was ook behoorlijk onzeker, maar uiteindelijk zei hij: “Oké, ik ga dat één keer doen en alshet niet lukt, dan…” De corporatie organiseerde een dagcursus: hoe moet je de bewoners benaderen:“Je hebt te maken met verschillende culturen, bij sommigen moet je bijvoorbeeld eerst bijbinnenkomst vragen of je je schoenen uit moet doen.” Dat hielp, maar desondanks was het bestspannend: “In het begin durf je dat niet, want je weet niet hoe de bewoners zouden reageren. Na deeerste ging het goed, tweede ging goed, derde, vierde, vijfde, geen problemen. Ik moest vijftienbewoners benaderen, maar omdat het heel goed ging, ging ik door tot 50.” Hij was blij verrast: “Jemerkt ook dat je vanzelf bekender wordt en dan komen ze zelf naar jou toe met vragen: hoe is destand van zaken? Ook omdat ik een baan heb, komen ze naar mij toe: kan je mijn kind helpen, ikzoek werk voor mijn kind, dus met allerlei vragen.”Heb je mensen aan boord, dan kan je ze verder ‘brengen’. Mensen willen zich nietvoor langere tijd binden aan een vereniging of een buurtorganisatie, maar wel aanbepaalde activiteiten. Raken ze eenmaal gegrepen door zo’n activiteit, dan is datechter vaak zeer intensief en langdurig. De grote groep mensen die instapt, moet jedus een volgende vorm van betrokkenheid bieden die iets verdergaat. Uiteindelijkwordt er dan een brede groep gebouwd met een actieve kern.