rapport 'Vertrouwen in burgers' - Wetenschappelijke Raad voor het ...

andvoorwaarden voor succes89Het is dan best ingewikkeld om positief te blijven, zoals Corry Keller ondervondtijdens haar protest tegen het volbouwen van het voetbalveldje voor de school inWatergraafsmeer. De advocaat die haar actiecomité ondersteunde, zag hoe zij zichtien jaar lang inspande om constructief mee te denken over de huisvesting van debuurtscholen: “Zij was bij uitstek iemand die zei: ‘Ik ben niet alleen maar tegen.’Zij wees ook op andere mogelijkheden en liet zien dat zij er op heel serieuze wijzeinzat. Dan wil je serieus genomen worden.” Op onze vraag wat beleidsmakersbeter kunnen doen, antwoordde ze: “Beter luisteren. Eerst de burgers informerenover de plannen – wat ga je doen? – en dan luisteren.” En – vooral – brieven beantwoorden:“We hebben die maanden best veel vragen gesteld, en dan zeiden ze‘over zes weken krijgt u antwoord’. Maar ik kreeg nooit antwoord.” Haar echtgenootvulde aan: “Ook de advocaat niet.”Nemen beleidsmakers burgers echter serieus, dan verdienen de investeringenrondom burgerbetrokkenheid zich terug, zeggen velen. Bij ‘moeilijke’ projecten– de bouw van hostels voor dak- en thuislozen, grootschalige renovatie, wegaanleg– bijvoorbeeld door minder bezwaren. Een adviseur: “Het aardige was dat ertot op de dag van vandaag, dat is anderhalf jaar later, niemand nog een protestheeft ingediend. Ze werken er aan mee, nergens een onvertogen woord, omdat zeer bij betrokken zijn. En de gemeente zegt nu dat wat het gekost heeft om het op tezetten, zich waarschijnlijk hierin al heeft terugverdiend.” En het is goed voor hetimago, voor politici een reden waarom het “per definitie een succes is geweest”.Velen vertelden: burgerbetrokkenheid vergroot het draagvlak voor beleid. Hetproces kent bovendien een leereffect: de uitingen van ongenoegen bieden inzichtin wat mensen echt belangrijk vinden, in de werkelijke redenen achter weerstanden verzet. En soms levert het positieve ideeën en oplossingen op. “Probeer mee tebewegen op punten die mensen belangrijk vinden en ze bewegen met jou mee,”leerden ook andere beleidsmakers.“Je moet het paaltje kennen,” zei oud-wethouder, nu pvda-voorzitter Hans Spekman. Hij ‘plaatste’in Utrecht acht hostels voor verslaafden, zonder bezwaren en beroep. In andere steden werdengebouwen – letterlijk – afgefakkeld toen de autoriteiten de aanstaande bestemming als hostelaankondigden. Wat is dat dan met dat paaltje? vroegen we. Hij legde uit. De Utrechtse prostitutieis geconcentreerd op woonboten in een kanaal. De omwonenden hadden niet veel problemen methun vrijgevestigde buurtgenotes, maar wel met de nachtelijke overlast van hun toeterende bezoekersop de overbelaste kade. Als er nu een paaltje zou staan zodat de auto’s niet door hun buurtkonden rijden, hadden ze bedacht, zou het verkeer minder luidruchtig worden afgewikkeld. Degemeente had meerdere malen ingestemd, maar nooit gehandeld. Dus toen de nieuwe wethouderzich aanmeldde met zijn verzoek tot plaatsing van een hostel, zeiden de buurtbewoners: “echtniet”. Spekman stopte de vergadering en zei: “Ik ga dat paaltje daar regelen voor jullie en pas dankom ik terug om over het hostel te praten.” De reactie was voorspelbaar: “eerst zien en dan gelo-