rapport 'Vertrouwen in burgers' - Wetenschappelijke Raad voor het ...

88 vertrouwen in burgers3.2 respect voor burgersEen ervaren procesbegeleidster constateerde het met pijn in het hart: “De algemenerolopvatting is toch nog steeds dat bestuurders weten wat ze willen, ambtenarenover alle kennis beschikken en burgers vooral denken vanuit hun eigenbelang”(Projectdirectie Sneller & Beter 2010: 42). Zonder respect voor burgers magje geen werkelijke betrokkenheid verwachten. Ons veldwerk is daarom een bronvan inspiratie voor een zorgvuldig proces: beleidsmakers kunnen betrokkenheidondersteunen door burgers serieus te nemen, door zorg te dragen voor een voortdurendeinformatie-uitwisseling, en door het waarborgen van een scherpe focus:wat kan wel en wat kan niet.3.2.1 serieus nemenIn bijna alle interviews hoorden we het terug: mensen willen serieus wordengenomen. In ons veldwerk richtte de kritiek zich op de procedures voor de formelebeleidsparticipatie. Er wordt slecht geluisterd, er wordt niet gereageerd, mensenhebben het gevoel dat er over hun hoofd heen dingen worden besloten zonder datze daarover zijn geïnformeerd. Mensen begrijpen meestal wel dat ze hun zin nietkunnen krijgen, als hun argumenten maar wel meegenomen zijn in de besluitvorming.Eigenlijk is het een kwestie van fatsoen zei een ambtenaar: “Je kunt honderdkeer ‘nee’ krijgen als je iets vraagt aan de overheid, maar dat moet wel een beargumenteerd‘nee’ zijn.”Aan dat fatsoen schort het vaak. Burgers getroosten zich bijvoorbeeld groteinspanningen, maar voelen zich vervolgens ‘gepiepeld’: “Als je dan met de politiciging praten, merkte je dat sommigen eigenlijk niet goed wisten waar het overging.” Trekkers zijn soms beter op de hoogte van de wettelijke procedures dan debeleidsmakers zelf, of blijken vele malen capabeler en mondiger: “Ze vegen devloer aan met die gemeenteraadsleden.” Ze halen informatie naar boven die niet tevinden is in ‘officiële’ rapporten: raadplegen internet, zoeken contact met expertsen ervaringsdeskundigen, brengen vele uren door met het bestuderen van dedossiers.“Het eerste jaar was heel moeilijk, want je hebt helemaal geen geld natuurlijk. En je vraagt je af hoedat allemaal zomaar kon gebeuren. Ik heb heel wat uren doorgebracht in de leeskamer van de deelraadom dat uit te zoeken. De allereerste aanvragen voor die bouwvergunning, en wanneer dat wasgeweest. De Wet op ruimtelijke ordening werd net veranderd, maar de allereerste aanvraag voordie verbouwing en de toestemming daarvoor was van voor die tijd. Ik heb nog een kleine cursusgedaan om daar een beetje in thuis te geraken. Daar heb ik best nog wel wat aan gehad, want hetbleek dat de deelgemeente een fout had gemaakt, en de vergunning had verleend op basis van denieuwe wet.”