rapport 'Vertrouwen in burgers' - Wetenschappelijke Raad voor het ...

drempels125teren in een project, maar op de lange duur is het lastig vol te houden, naast eenbaan of andere verplichtingen. Zoals een Helmondse wijnhandelaar het voor velensamenvatte: “We doen het er allemaal bij en we moeten opboksen tegen lieden dieer de hele dag mee bezig zijn.” Mensen haken af of – en dat zagen we een aantalkeren bij maatschappelijke initiatieven – zetten hun initiatief voort als maatschappelijkondernemer of ngo met betaalde krachten.Maar ook ambtenaren krijgen opdrachten waarvan zij, evenals hun bazen, wetendat het gaat om een mission impossible. Vaak zijn het relatief kleine dingen, maarmet een grote doorwerking op de burgerbetrokkenheid. Trajecten op het gebiedvan beleidsparticipatie zijn arbeidsintensief, terwijl ze er meestal ‘even bij gedaan’moeten worden. Daarmee zadel je mensen soms op met een welhaast onmogelijketaak: zij moeten beschikken over zendingscapaciteiten en een zware rugdekker diehen ook steunt op het moment dat andere afdelingen van de gemeente zich gaanroeren.Bij het n340-project kregen de betrokken burgers bij de politieke besluitvorming een koudedouche. De provinciale projectleider had – denkend vanuit het perspectief van de teleurgesteldebewoners – daarna vragen over zijn eigen positie: “Nu overheerst het gevoel: waarom zou ik nogmet die man praten? Hij heeft zijn werk wel goed gedaan, we hebben geen ruzie met hem en hetvertrouwen is er ook wel, maar daarna wordt er toch iets besloten waar ik geen zicht of invloed opheb.” Hij legde ons uit: dat vertrouwen moet de provincie weer zien terug te winnen. “Transparantiegaat niet alleen over de inhoud van het besluit, maar vooral over de manier van besluitvorming.Het zó kunnen uitleggen dat iedereen denkt van: ja, nou goed, ze hebben dat besluit genomen, ikben het er niet mee eens, maar het is wel op een goeie manier gedaan. Dat gevoel is er bij veelburgers dus niet en daar heb ik als projectleider last van. Burgers willen serieus genomen wordenen als ze dat gevoel niet hebben, dan hindert dat.”Onzekere schakels in ketensJuist bij maatschappelijke participatie moeten ketens worden gevormd, beginnendbij de kwetsbare burgers die hulp behoeven. Die meest alledaagse hulp wordt intoenemende mate verleend door mantelzorgers en vrijwilligers, maar die moetenkunnen terugvallen op een eerste lijn van frontlijnwerkers en die weer op eentweede lijn van specialisten en een derde lijn vanuit de intramurale voorzieningen.Al die lijnen behoeven weer de rugdekking van bestuurders en beleidsmakers.Dat luistert nauw, want zonder die zekerheid kunnen burgers en frontlijnwerkersniet naar beste inzicht handelen.Zekerheid begint dus altijd vóór in de keten, wanneer burgers weten rugdekking tekrijgen. Mensen moeten continu het gevoel hebben dat ze kunnen bellen als er ietsis; dat gaat nooit over. Die steun moet er zijn, ook voor de lange termijn, zodat devertrouwensrelaties kunnen groeien. De onzekerheid van sleutelhouders wordt