rapport 'Vertrouwen in burgers' - Wetenschappelijke Raad voor het ...

drempels115van probleemjeugd gaat “80 procent van de energie in vier procent van de gevallenzitten, en de rest, ja, daar is geen geld voor.” Dit komt volgens de betrokkenambtenaar door de fixatie op probleemjongeren: “Als je geen overlast geeft, ben jeook geen aandachtsgebied. Daar zit natuurlijk een vorm van onredelijkheid, onbillijkheidin.” Hij deed een – vergeefse – poging tot het verleggen van de aandachtnaar de preventie: “Dat is een logica waar iedereen ‘ja’ tegen zegt, en vervolgensdoet iedereen toch weer zijn eigen ding wat ie al jaren aan het doen is.”Ook maatschappelijke initiatieven kunnen aanlopen tegen de verdeling vanmiddelen. Zo was een Rotterdamse trekster op een nieuwe manier bezig met dere-integratie van werklozen. Zij organiseert met vrouwen een modeshow, geeft zeeigenwaarde, waardoor veel vrouwen daarna een baan vinden. Zo’n project wordteen keer gesubsidieerd en nog een keer, maar daarna moet een keuze wordengemaakt. Vinden we dit zo belangrijk dat we een gedeelte van de bestaande geldenvoor re-integratie daaraan besteden of niet?OntoegankelijkheidBurgers hebben vaak geen inzicht in de manier waarop de afdelingen van overheidsorganisatiesin elkaar zitten. Initiatiefnemers vertellen dat ze pas goedkonden samenwerken met gemeenten en maatschappelijke instellingen toen zebegrepen hoe ontzettend verkokerd die organisaties waren. Het is in Nederlandook niet altijd duidelijk wie waarover gaat.De muren rond het overheidsfort zijn voor veel burgers hoog; zelfs de beter toegerustengaan soms ten onder tijdens de bestorming. Ze ontwikkelen bijvoorbeeldeen eigen initiatief rond de herinrichting van een druk uitgaanscentrum. “Toenbegon het gezeur. Het gvb wilde niet een halte terugleggen, de politie voorzaggrote problemen als je de taxi’s ging verplaatsen…” Het was een en al “kan niet”en “moeilijk”. Er zijn kant-en-klare regelingen voor burgerinitiatieven die demogelijkheden om flexibel om te gaan met zich aandienende initiatieven beperken,zeggen anderen. Door een strak stramien aan te houden voor burgerbetrokkenheidkom je niet tot werkelijke maatschappelijke initiatieven.Vaak is inspraak wettelijk verplicht en vervolgens tot formaliteit verheven: “Zijdenken klaar te zijn door een informatiebijeenkomst te houden en vervolgens eenbrief te sturen – check, check.” Er komt een apart organisatieonderdeel ‘participatie’,er wordt een projectje voor opgezet waaraan de uiteindelijke beslissers nietmeedoen. Beleidsparticipatie, zeggen ze, wordt op die manier een wassen neus:“Daar moet je dan ook helemaal niet aan beginnen, want dan raken die mensenalleen maar heel erg teleurgesteld. En een teleurgestelde burger is erger nog daneen burger die niets doet.”