rapport 'Vertrouwen in burgers' - Wetenschappelijke Raad voor het ...

andvoorwaarden voor succes101Ligt ook aan de stoeltjes natuurlijk.” Hij wijst misprijzend op een ‘oude’ tribune: “Kijk hier, eenklein zuchtje en hij ligt eraf. Dat vind ik dan ook nog wel leuk om te zien, dat zoiets gewoon deoplossing is. En dat je het dan gezamenlijk doet, we waren dagenlang bezig.”Toch is de grootste winst te behalen bij de maatschappelijke participatie. OnderzoeksterAletta Winsemius bevestigt de leerervaring van de wmo: “Je zorgtervoor dat mensen met een probleem zich probleemeigenaar voelen. Maar dat nietalleen, ook hun sociale omgeving voelt zich betrokken bij de oplossing.” In dejeugdzorg kan het aantal officiële interventies in gezinnen bijvoorbeeld aanmerkelijkworden beperkt door beter in te spelen op de oplossingen die mensen zelfverzinnen. Verwanten en bekenden spannen zich tot het uiterste in om hetweghalen van kinderen te voorkomen en komen met tal van praktische oplossingen.4 Ook frontlijnwerkers werken bij de wmo vaak niet meer vanuit de oplossingendie op de plank liggen – ‘u kunt een scootmobiel krijgen of iemand die uw huisschoonmaakt’ –, maar proberen de werkelijke vraag naar boven te krijgen omvervolgens te zoeken naar oplossingen in de eigen omgeving. Een mevrouwmeldde bij het wmo-loket dat ze graag naar een dorp wilde verhuizen. Bij doorvragenbleek de vrouw de erkenning voor haar bijdrage aan de maatschappij temissen die ze vroeger in een dorp wel had gekregen. Nu is ze vrijwilliger in hetbuurtcentrum en wil ze nooit meer weg.Vanzelf gaat de overdracht van het eigenaarschap aan burgers niet. Beleidsmakersen bestuurders moeten het durven, maar ook burgers en frontlijnwerkersmoeten het kunnen en willen. Directeur Carole Thate van de Johan CruyffFoundation leerde, ter illustratie, de les: je moet fors aan de voorkant investerenin de relatie met de ‘buren’ voordat een veldje als ‘eigen’ wordt geaccepteerd.Maar dan heb je ook wel wat, zegt ze: de veldjes worden zelden gesaboteerd en decriminaliteits- en overlastcijfers zijn rond het veldje een stuk lager dan elders inde omgeving.Een schooldirecteur vertelt een “bizar” verhaal: “Op een gegeven moment sta ik na een avondvergaderingde school af te sluiten. En er staan drie Marokkanen achter me van een jaar of zestien,zeventien, en die zeggen: nee, dat moet je niet doen. Ik zeg: wat moet ik niet doen? Je moet daarniet plassen. Ik zeg: maar ik plas hier niet, ik sluit af, ik werk hier. O, dan is het goed. Ik zeg:waarom zeggen jullie dat? Ja, we vinden het zo vies, er staan vaak mannen op dat plein te plassenen die spreken we aan. En ik zeg: wat goed van jullie. En die jongens zeggen: ja, maar het is onzebuurt. En dan heb je ze! Het is hun buurt! Ze hebben gezien dat die school iets doet voor de kinderen.”