2.3 Mb. - Zuivelhistorie Nederland

lemmering onzer producten in andere landen. Aldoor werd geijverd voor het gecombineerdbehandelen bij handelsonderhandelingen van de bank-, de industriële-,de handels-, de transito- en de scheepvaartbelangen mèt de agrarische afzetbelangen.Immers, in het verleden, bij vrij warenverkeer, werd agrarische exportvan Nederland geruild met een industriële- of andere export van het buitenland.Helaas kwam het nu maar al te veel voor dat die wat lastige onderhandelingen metde agrarische producten werden verschoven, om met de overige producten een zekerebasis te bereiken. Nederland kwam dan bij het bereiken van behoorlijk resultaatvoor de agrarische export zwak te staan. Deze overtuiging - aanwezig trouwensbij alle zuivelorganisaties - houdt niet in, dat de vele en goede pogingen nietzouden worden gewaardeerd. Onderhandelen is geven en vragen. Maar juist vandaardat afzonderlijke accoorden zo gevaarlijk zijn. Die het laatst komt, krijgt allichtniet het grootste aandeel. In hoofdzaak een kwestie van tactiek dus.Beginnen bij de basis werd hiervoor gezegd. Steeds bleef bij de zuivel dit hetzwaartepunt. Bij zo’n enorm exportbelang, waarvan onze hele afzet en daardooronze prijsvorming afhing en nog afhangt, ligt hier de kern van alle hulp. Elkemaatregel om de 087 gevolgen van gestoorde afzet weer wat recht te trekkenblijft lapwerk. Dat wij hieraan in dit gedenkboekje nog al enige aandacht schenkenligt hierin, dat ook toen, maar ook enige jaren na de tweede wereldoorlog, vandie verontrustende stemmen werden gehoord die getuigden van gevaarlijk misbegrip.Gelukkig kan ook gewezen worden op begrip voor de kern van het probleemen pogingen, hier de volle aandacht aan te besteden.Beperking der productie werd punt van zwaar overleg. Zolang er koeien zijn zal ermelk en zuivel zijn. Dus betekende dit in feite, beperking van de veestapel. Plannenop dit gebied zijn gemaakt langs twee wegen. De ene was een toeslagregelingop de melk tot een zekere hoogte, bijv. ¾ van de productie. Voor de overige ¼productie zou geen toeslag worden gegeven. Gehoopt werd, dat dit de boer totvermindering van de melkproductie zou brengen. De gedachte heeft het gebrachttot het ontwerpen van een complete regeling, om vervolgens door moeilijke uitvoerbaarheidte sneuvelen.Het tweede was een gedwongen inlevering van vee. Men sprak van 1 / 7 van de veestapel.Speciaal werden ingenomen de meest onrendabele dieren, een zeer goedezijde van deze maatregel. Echter zij werkte wel heel ongelijk. Waar veel gefoktwerd, kon dus de inleveringsplicht opgevangen worden door aanvulling uit eigenaanfok. De veestapel verjongde er mee en het was geen zware post. Anders lag hetin het Westen. Om te blijven bij het onderwerp, de zelfkazer fokt weinig, maarmelkt zoveel mogelijk in de zomermaanden. Daarvan moet hij het hebben. Het isde bron voor betaling van pacht of hypotheekrente en voor zijn bestaan. Elke inleveringbetekende een open plaats. Het gras was er voor dus bleef over óf een doordeze kunstmatigheid duur geworden koe terugkopen óf de verplichte leveringoverdragen aan anderen, in deze dus de veemesters. Een dure transactie, juist tóéndoor de veehouders bezwaarlijk te dragen.▲ Heruitgave zuivelhistorienederland.nl65© Bond van Kaasproducenten