Toon Vosters - Heemkunde Werkgroep Reusel

In gesprek met een echte ReuselnaarDoor Thijs van der ZandenToon Vosters in dewoonkamer van zijnhuis aan Den Ekker34, op 18 september2004.Henke Jaon,omstreeks 1960.Volgens zijn zoonToon was het "d'nbiste mins" vanReusel.Es ik òn vruuger op de Kléén Hoef denk, dandenk ik òn wa ons moeder vruuger verteldeover m'n geborte. De vroedvrouw hoi tegenons moeder gezeet: "Ut is unne flinke zoon,we zullen er mer un beschuit mee muisjes opvatten." Ons moeder zee toen: "Ik denk ut niewant dé zit ur bé ons nie òn." Ja, ons moederwas 'n hil zúnnige, mér onze vódder was d'nbiste mins van Reusel.Aan het woord is de 81-jarige Toon Vosters,de oudste zoon van het uit vier kinderenbestaande gezin van de Reuselse sigarenmakeren boer Henke Jaon en zijn in Zevenbergengeboren vrouw Marie van Teteringen.Mijn oudersIn de mobilisatietijd van de Eerste Wereldoorlogdiende onze vódder bij het péérdevolkin Zevenbergen. Hun paarden hadden ze ondergebrachtbij boeren in de omgeving. Bij eenvan die boeren werkte Maria van Teteringenals dienstmeid. Onze vódder kwam haar daarbij het verzorgen en stallen van de paardenregelmatig tegen. Blijkbaar zagen ze wel watin elkaar want ze werden een verliefd stel.Ongetwijfeld heeft daarbij geholpen dat onsmoeder wist dat onze vódder boer en sigarenmakerwas. Boeren stonden in Zevenbergen inhoog aanzien omdat daar alleen zogenaamdeheerboeren woonden en van sigarenmakerhadden ze daar nog nooit gehoord, lacht Toon.Na hun trouwen zijn onze vódder en onsmoeder eerst gaan wonen in de Lensheuvelen ook nog in de Stroat. Na de geboorte vanmijn zusjes Riet en Greet heeft onze vódderin 1921 een huis gebouwd aan de KleineHoeven op een stuk grond dat hij van opaHenke Túntje had geërfd. Het werd gebouwd,gezien vanaf de Hamelendijk, vooraan rechtsvan de weg. Het geld voor het huis had hijook van opa geleend. Op de Kleine Hoevenzijn nog onze Kees en ik geboren waarna onsgezin compleet was.Onze vódder was mér 'n kléén boerke. Hij hadongeveer twee hectare grond. Het grootstestuk, dat we d'n Dries noemden, lag aan deHamelendijk. De rest lag bij zijn huis, aande Strook richting het Kroonven en aan deSleutel.Naast het huis liep vroeger een pedje waar debroers van onze pa, te weten mijn oomsHenke Sieme en Henke Péér over moestenom hunne grond te kunnen bereiken, hetzogenaamde recht van overpad. In die tijdhadden mijn ouders drie koeien, n'n auwe hit,wa kiepen en twee kooien mee vérrekes. Hetwas allemaal niet genoeg om de kost tedecember 20041

De vier kinderen vanHenke Joan en Marievan Teteringen in detuin van hun ouderlijkhuis aan deKleine Hoeve,omstreeks 1945.V.l.n.r. Miet, Greet,Toon en Kees.kunnen verdienen en daarom was onze paook nog sigarenmaker. De langste tijd heefthij gewerkt bij Willem II. In die fabriek islater de liftenfabriek 'de Reus' gekomen. Onzevódder heeft heel zijn leven hard gewerktvoor zijn gezin. Hij is op 14 mei 1965 plotselinggestorven toen hij met zijn hit aan hetploegen was op zijn stukske grond aan deSleutel. Ons moeder had het hem nogafgeraden omdat het die dag erg heet was,weet Toon nog.die via de motor de dorskast aandreef klapteplotseling uit elkaar waarbij de grote krammenwaarmee de band aan elkaar was gemaaktmet kracht mijn bovenarm raakten. Mijn armlag helemaal open waarna ik snel naar dokterSnieders werd gebracht die de wond gehechtBuurtbewonersDe naaste geburen aan de Kleine Hoevewoonden aan de andere kant van de weg.Vanuit de Hamelendijk gezien woonde eerstd'n Auwe Smalle (Kees van Herk). In 1929 ishij tijdelijk met zijn gezin bij ons komeninwonen omdat zijn boerderij was afgebrand.Later is zijn zoon Toon in de boerderij gaanwonen.In het volgende huis woonde het gezin vanKees de Schééle (van Herk). Het was in dietijd un hil auw huske. Nog in mijn jonge tijdis in dat huske Kiske Wouters komen wonen.Kiske was zoals onze vódder een klein boerkeen ook sigarenmaker. Bij hem ben ik gewondgeraakt tijdens het dorsen van rogge. De bandJongeman ToonVosters omstreeks,1946. In de laatsteoorlogsjaren moesthij onderduiken omtewerkstelling inDuitsland te voorkomen.2 december 2004

Het gezin van HenkeJaon en zijn vrouwMarie bij hunwoning aan deKleine Hoeve,omstreeks 1946.Staande v.l.n.r. Toon,Miet, Greet, en Kees.heeft. De littekens op mijn arm zijn nog tezien, vertelt Toon wijzend op diverse witteoneffenheden op zijn bovenarm.Piet van de Grôôte (Lavrijsen) die getrouwdwas met Nel van Joppe Susse Lowie (Jansen)heeft later dit huis afgebroken en er eennieuw voor in de plaats gezet. Nog goedweet ik dat er in die tijd een hil auw schopdoor buurtgenoten naar de boerderij van d'nOuwe Grôôte (Lavrijsen) is gesjouwd, dieverderop, de bocht door, op de Kleine Hoeveboerde. Onder de schop werden zware langepalen geschoven en vervolgens van de grondgelicht en door de sterke mannen weggedragen.Blijkbaar heeft het op mij veel indrukgemaakt omdat ik het nog zo goed weet.In het volgende huis woonde Jan Larmit metzijn gezin. Ze leefden daar teruggetrokken enhadden geen contacten met de buurtgenoten.Rond hun huis stond een grote tuin (haag).We durfden er niet te komen omdat achter detuin altijd een grote hond liep. Later is in dithuis de familie Hendrikx komen wonen.Kees Vosters dejongste zoon vanHenke Jaon.Hij wist broer Toonover te halen om deziekenwagen van"d'n Toort" mee tebemannen.Lagere schooltijdNaar de lagere school ging ik samen metmijn oudere zusjes Greet en Riet. Nog goedweet ik dat we bang waren voor de jongensvan de Hoeve en 't Buspad. Een van diejongens was 't Suikerlepeltje (Toontje Dirkx)die ons wel eens met een plank stond op tewachten. Daarom liepen we dikwijls metHarrie, Leo en Vinus Pauw (de Laat) meeomdat ze daar niks tegen durfden te ondernemen.Onderweg sprongen we regelmatigachterop de tram en reden tot bijna aan deschool mee.Een van de fraters op de lagere school werddecember 20043

de Pinda genoemd. Hij kwam aan zijn naamomdat hij in de klas wel eens in slaap viel ener toen wel eens door de jongens met pinda'sop hem geschoten is, waarna hij heel kwaadis geworden.Jonge jarenOp 14 december 1937 werd ik 14 jaar oud.Diezelfde dag ben ik gaan werken bijWillem II, onze vódder werkte daar al. In hetbegin moest ik tabak uit elkaar halen die ingrote balen verpakt zat. Later ging ik ombladtrekken, een secuur werkje waarbij de nerfuit de tabaksbladeren gehaald moest wordenzonder ze te beschadigen. Omdat ik goed mijnbest deed mocht ik van mijn verdiend geldéén dubbeltje per week in d'n dubbeltjespotsparen. De pot werd beheerd door SchoreGust (Schoormans). Een week voor Reuselkermis werd de dubbeltjespot gelicht enontving ik 5 gulden en 20 cent waarvan ik dehelft aan ons moeder moest geven en de restzelf mocht houden. Met 2 gulden en 60 centkermisgeld op zak was ik de koning te rijk envoelde me een hele bink. Ik voelde me zozeker dat ik al met mijn 16 jaar op de jongemeiden, die ik van Willem II kende, afdurfde te stappen. Ja, wat dat betreft was iker al vruug bé, glundert Toon.Na het werk bij Willem II was er op deboerderij altijd wel wat te doen zoalsmangelpeejen schrappen, gruun plukken,erpel raopen, ploegen, eggen, zaaien enoogsten. Ons moeder zei dan altijd: "Gé bentnog nú verse gé kunt úr nog wel tegen on."Soms was er nog wat tijd over en ging iksamen met Wim en Frans van de Smalle ende jongens van Pauwe eekhoorns vangen inde máást aan de Strook. De vellekes van deeekhoorns brachten in Reusel een stuiver perstuk op. Wekelijks ging ik naar het patronaatvan de fraters dat aan het Binnenpedje bij deSchoolstraat lag. We werden daar beziggehouden met allerlei spelletjes zoals kaartenen biljarten.OorlogHet eerste wat ik van het begin van de oorlogherinner was dat Gerrit Schel (Schellens) alssoldaat te voet op de Kleine Hoeve aankwammet het verhaal dat hij aan de Maas deDuitsers moest opwachten en dat er in demunitiekisten alleen kiezels bleken te zitten.Hij was gevlucht en had per auto Bladelkunnen bereiken.Enkele dagen later kwamen de Duitsers opde Kleine Hoeve. Onze schuur werd doorhen in beslag genomen om er fietsen in teverzamelen die de Duitsers overal in beslaghadden genomen. Op een gegeven momenthadden ze bij ons wel 200 fietsen in deDe jongemannenToon Vosters,Marten van JanGeukes (Janssen) enHarrie van den Houtna de zondagsehoogmis, omstreeks1942. Links is hetvroegere zusterskloosternog te ziendat tijdens debevrijding vanReusel in september1944 volledig werdverwoest.De mooie Annekevan Bommel uitBladel, omstreeks1940. Toon Vostersleerde haar kennentijdens het schaatsenop het Kroonven.Toen hij na hetschaatsen vroeg ofhij haar naar huismocht brengen zei zedat ze nog goed deweg alleen wist.4 december 2004

Jongedame AnnekeVosters, omstreeks1947. In die tijdfietste Toon om deveertien dagen naarTilburg om Annekedaar te kunnenontmoeten.Het gelukkige bruidspaarAnneke vanBommel en ToonVosters op 17augustus 1949.Het prachtigebruidsboeket isgemaakt door zijnzussen Miet enGreet.schuur staan. Toen ze met de fietsen richtingArendonk vertrokken waren, bleef er eentandem achter die ze blijkbaar niet nodighadden. Enkele dagen later ben ik met onzevódder op de achtergelaten tandem naarZevenbergen gereden om te kijken hoe hetdaar met de familie van ons moeder ging.Bij Willem II was er op een gegeven momentniet meer genoeg werk. Er ging toen hetgerucht dat de jonge mannen naar Duitslandmoesten om daar te gaan werken. Om dit tevoorkomen ging ik werken bij Verzekeringsmaatschappijde Utrecht die in Lage Mierdeen Esbeek bossen en boerderijen in bezit had.Van Piet van Hermennekes Thijs (Vrijsen) hadik ondertussen een vals ausweis gekregenzodat we onderweg vrij doorgang van deDuitsers kregen. Helaas bleef het niet goedgaan en werd ik samen met enkele andereReuselse jonge mannen, waaronder Gerritvan Jan Geukes (Janssen), naar het dorpjeSellingen in de provincie Groningen gestuurdom daar boeren te gaan helpen. De reis metbus, trein en tram duurde een hele dag.Via Eindhoven, Groningen en Winschotenkwamen we aan in een werkkamp bijSellingen. Vanuit het kamp vetrokken wedagelijks naar de boerderijen in de omgeving.Meestal moesten we er erpel gaan rooien.Het eten was heel slecht. We kregen per dagmaar drie ons brood en wat watersoep.Daarom stuurde ik ons moeder een briefwaarin ik schreef: "Moeder stuur me broodwant anders gaat ons Toontje dood." Pas drieweken later kwam het brood in het kamp aan.Het was helemaal groen van de schimmel.Samen met een maat heb ik het brood onderstromend water gehouden en zolang geborsteldtot de meeste schimmel eraf was. Gelukkigwas het nog eetbaar en kon ik mijn grootstehonger stillen. Na vijf maanden was hetmeeste werk gedaan en mochten we weernaar huis. Slechts een keer zijn we in die tijdnaar huis gemogen, waarbij we ook nog inEindhoven zijn aangehouden door Duitsesoldaten. Ze gingen zo te keer dat wedachten dat ze ons direct naar Duitslandzouden sturen. Ik krijg nog kiepevel als ik eraan denk, vertelt Toon.OnderduikenEen tijdje later moest ik naar Eindhoven ophet kantoor van de Duitsers komen. Nog goedweet ik dat daar een grote Duitse dikzak zatdie voor mijn neus mijn ausweis kapotscheurde en riep: "Morgen vertrekken naarKeulen om daar te gaan arbeiten." Wel mochtik nog naar huis en kreeg ook wat geld endecember 20045

Het gezin van ToonVosters en zijn vrouwAnneke van Bommelin januari 1962. Hetgezin vormde eenvan de vele kinderrijkegezinnen diein die tijd in deBeukenlaan teReusel woonden.De kinderen v.l.n.r.Ria, Marianne, Ad,Henk, Marga, Rieken Tiny.textielpunten mee. Om aan de tewerkstellingte ontkomen ben ik ondergedoken bij mijnoom Henke Sieme die aan de Heibloemwoonde. Wanneer de kust veilig was ging ikook wel eens naar mijn ouderlijke boerderijom er een handje toe te steken. Jan van Loukes(Goudsmits) wist altijd wanneer de Duitsersin Reusel razzia's kwamen houden om onderduikersop te sporen. Hij waarschuwde onsdan waarna ik me een tijdje schuil hield inhet bos van de Bladelse kluizenaar PietjeHollebekkers dat in de buurt van het Kroonvenlag. Pietje had in zijn bos een smal hutjegebouwd waarin ik beschutting vond.Meestal waren daar ook nog enkele onderduikersuit Bladel aanwezig.In die tijd was het eten op de bon. De bonnenwerden verdeeld naar gelang het aantalgezinsleden. Onderduikers vielen daarnatuurlijk buiten. Om wat extra brood tekunnen bakken hadden mijn ouders in d'n hofeen huukske illegale rog staan. Bovendienwerd er tijdens het dorsen wel eens een zakrog achterover gedrukt. Dat was mogelijkomdat de veelal Reuselse controleurs weleens een oogje dicht knepen. Onze vódderverstopte de rog in een grote open kist die opzolder verborgen was onder het stro. Ook deratten wisten de kist te vinden met als gevolgdat de rog vermengd werd met grote aantallenrattenkeutels. Om de rog te malen gebruiktewe in de schuur een graanmolentje dat viaeen riem aangedreven werd door de bietensnijder.Het meeste werk was nog de rattenkeutelstussen de rog uithalen. NatuurlijkGeheel rechts Toon Vosters hier als EHBO'er bij zijn zoon Henk die tijdenshet voetballen zijn been had gebroken. De andere EHBO'er is Broer Toort(van Gompel).Toen Toon gekscherend aan de anderen vroeg: "Zullen we even naar depastoor gaan voor "d'n heilige olie," werd hij op de schouder getikt doordokter van Dooren uit Hooge Mierde die tegen hem zei: "Die man heeft meerpijn dan je denkt hoor."6 december 2004

De kinderen vanToon Vosters,omstreeks 1962.V.l.n.r. Henk (die deEerste Communiedoet), Ad, Tiny,Marianne, Ria,Marga en Riek.Marga, de jongstedochter van ToonVosters en zijn vrouwAnneke van Bommel,omstreeks 1974. Zekwam samen methaar buurmeisjeAnnemieke Lavrijsenom het leven bij eentragisch autoongelukaan dePostelsedijk teReusel op 2november 1975.lukte dat niet helemaal waardoor een deelvan de keutels meegemalen en meegebakkenwerd. Onze vódder en ons moeder zeidendan dat we maar moesten denken dat wekrentenmik aten, lacht Toon.BevrijdingTijdens de bevrijdingsdagen zaten we tijdensbeschietingen in de schuilkelder, die we ind'n hof gemaakt hadden. Op een gegevenmoment verschenen er op de Kleine Hoevenvier Engelse tanks die richting Lage Mierdeschoten. Door de Duitsers werd er teruggeschotenen de Engelsen trokken zich terugrichting Hamelendijk en het Weyereind. Wijgingen ook direct weer de schuilkelder in.Kees d'n Auwe Smalle echter kroop bij ons inde schuur achter de bietensnijder omdat hijvond dat het daar veiliger was. Hij heeft veelgeluk gehad omdat de Duitsers dwars doorons huis en de schuur schoten. In de omgevinglagen op diverse plaatsen koeien dood in dewei waar we 's anderendaags nog stukkenvlees uitgesneden hebben. Na een paar dagenzijn we gevlucht naar de Leemskuilen inBladel waar we opgevangen werden door defamilie Tijssen.Na de bevrijding moest ik naar de Karel Ifabrieken om daar vermeende NSB'ers tebewaken. Daar kreeg ik een geweer in m'nhand maar wist niet eens wat ik er mee moest,want ik had nog nooit geschoten. Ik kan mezelfs niet herinneren of er wel patronen bijwaren. Meestal moest ik de gevangenen, diedecember 20047

Zilveren bruiloft vanToon Vosters en zijnvrouw Anneke vanBommel op 17augustus 1974.Achter v.l.n.r. dekinderen Tiny, Ria,Riek, Ad, Henk,Marianne en Marga.Tussen Toon enAnneke staat Ron dezoon van Riek.bij de boeren tewerk waren gesteld, begeleiden.Nog steeds weet ik niet wat ik gedaanzou hebben als de gevangenen zich verzethadden of gevlucht waren, vertelt Toon.TrouwenNa de oorlog was de Willem II fabriek nogonbruikbaar door het oorlogsgeweld. Bovendienwas er nog niet voldoende tabak om dewerkzaamheden weer op te starten. Daaromkwam ik bij d'n DUW terecht die werklozentegen een kleine vergoeding werk verschafte.Bij de Langen Dijk en in de buurt van Willekevan Jan Geukes (Janssen) moesten we hetland egaliseren. Dit gebeurde met behulp vanijzeren kipwagens die over rails liepen. Ookheb ik geholpen bij het uitbaggeren van hetvenneke van de Kleine Cirkel.Tijdens schaatsen op het Kroonven kwam ikAnneke van Bommel uit Bladel tegen dietelkens het touw van haar schaatsen kapothad. Natuurlijk hielp ik haar maar al te graaghet touw weer te maken en hoopte daarbij dathet weer vlug kapot ging. Na een tijdje ginghet schaatsen zo goed dat we samen alsschaatskoppel rondreden. Toen ik haar laterin de middag vroeg of ik haar naar huismocht brengen zei ze dat ze nog goed de wegalleen wist. Wel zei ze dat ik bij haar thuiswel eens een kopje koffie mocht komendrinken. Omdat vader Driek ook bij WillemII werkte was die afspraak gauw gemaakt.Anneke was dienstmeid bij vroedvrouw MietKrekels uit Bladel. Het kwam goed uit datMiet 's avonds veel weg was zodat we daardan op de kinderen moesten passen, wat wemaar al te graag deden. Later is Anneke gaandienen in Tilburg. Omdat ze maar om detwee weken thuis kwam ging ik elke veertiendagen met het fietske naar Tilburg om haar tekunnen zien. 's Nachts sliep ik in het huis vanmijn zus Riet die met haar man in TilburgRia Vosters omstreeks2000. Ze overlijdt naeen moedig gedragenslepende ziekte op7 april 2001.8 december 2004

Toon Vosters met zijnvriendin ToosHeesters hier opvakantie op hetzonnige Mallorca opbezoek bij dochterRiek, omstreeks1998. Toos is voorToon een grote steungeweest tijdens deziektes van dedochters Ria en Tiny.Tiny Vosters,omsteeks 1995.Evenals haar zus Riaoverlijdt ook zij naeen slepende ziekte.Het overlijden vandrie van zijn dochtersen de twee vrouwenin zijn leven zijnzwarte bladzijden inhet leven van Toondie hij nog lang nietheeft omgeslagen.woonde, we hadden immers geleerd: "Gijzult niet begeren." Daar hielden we ons aanomdat we anders moesten biechten, lachtToon.Eigen gezinOp 17 augustus 1949 zijn we getrouwd.Pastoor Kersenmakers van Bladel stond eropdat we op de avond voor we trouwden eerstnog bij hem kwamen biechten. Na onstrouwen zijn we gaan inwonen bij mijnouders op de Kleine Hoeven. Daar zijn onzeoudste vier kinderen geboren, te weten onsTiny, ons Ria, ons Riek en onze Ad. Omdatwe op de Kleine Hoeve maar twee kamershadden, wat voor ons zessen te weinig was,hebben we in 1954 een nieuwbouwwoninglaten bouwen in de Beukenlaan waar onzeHenk, ons Marianne en tenslotte ons Margageboren zijn. Hierna was ons zeventalcompleet. In de Beukenlaan heeft bij ons vierjaar opa Driek van Bommel ingewoond.D'n Auwe Taoie (Jan Lavrijsen) kwam hemregelmatig opzoeken. Ons Anneke bakte daneen pan worst die door de oudjes smakelijkwerd opgegeten, waarbij het vet langs hunkin liep. Al pruimend gingen ze dan verdermet het vertellen van sterke verhalen waarbijheel het gezin meeluisterde.Jan Moes (Moeskops), die ook bij Willem IIwerkte, was voorzitter van de EHBO. Hijwist me in 1959 over te halen een EHBOcursus te gaan volgen. Mijn broer Kees diebij d'n Toort (van Gompel) werkte vroeg mein 1963 om de ziekenwagen mee te gaanbemannen. Ruim 25 jaar heb ik dat gedaan,waarbij ik heel veel menselijk leed hebmeegemaakt.Rond 1970 kreeg ons Anneke de ziekte vanParkinson. Enkele jaren later verongelukteons Marga samen met haar vriendin enoverbuurmeisje Annemieke Lavrijsen dooreen auto-ongeluk op de Postelsedijk. Het waseen heel grote klap voor ons gezin waarbijgezegd moet worden dat we daarbij van veelmensen steun hebben gehad. Anneke, mijnvrouw, heeft er heel veel van geleden en alleleed opgekropt, wat geen goed deed aan haarziekte. Op eerste kerstdag 1990 is ze aanhaar ziekte overleden. Enkele jaren geledenzijn na een lange slepende ziekte mijnoudste dochters Tiny en Ria overleden.Mijn nieuwe vriendin Toos, de weduwe vanLowie Heesters, heeft me toen ze ziek warenheel veel steun gegeven. Helaas is ze zelfook al overleden. Het waren klappen die heelhard zijn aangekomen en die ik nog lang nietvergeten ben, vertelt Toon met onderdrukteemotie.Maar ja, het leven gaat door. Ik heb inmiddelsnegen kleinkinderen en vier achterkleinkinderendie mij super opa noemen waar ikheel trots op ben. Wekelijks ga ik zwemmendecember 20049

met de bejaarden. Ook ga ik regelmatig naarhet ontmoetingscentrum d'n Aachterum omdaar te darten en te buurten. Bij mijn dochterRiek op het Spaanse eiland Mallorca ben ikal zes keer op vakantie geweest. Ongeveer 15jaar geleden, Anneke leefde toen nog, ben ikverhuisd naar een bejaardenwoning aan denEkker bij het Busseltje waar ik goed d'n aordheb.SlotToon is een groot deel van zijn leven dienstbaargeweest. Hij heeft 20 jaar lang tot aanhaar dood zijn zieke vrouw verzorgd, ooknog toen de leiding van het verpleegtehuisvoorstelde haar op te laten nemen. Vijfentwintigjaar lang stond hij direct klaar om inde ziekenwagen te springen om menseneerste hulp te geven. Vanaf 1959 tot aan dedag van vandaag is hij actief bij de EHBOwaarvan hij ook nog 35 jaar de verbandpostheeft gehad. Vierentwintig jaar, tot hij daarvoor afgekeurd werd, is hij bloeddonor van hetRode Kruis geweest. Ook heeft Toon maarliefst 30 jaar tijdens de kermisdagen lotjesverkocht voor de Herwonnen Levenskracht,de latere Onderlinge Hulp. Voor zijn inzetheeft Toon op 23 november 1977 uit handenvan burgemeester van Beek de eremedailleverbonden aan de orde van Oranje Nassauontvangen.Toon is ook iemand die in zijn leven veelklappen heeft gehad, zoals het veel te vroegoverlijden van maar liefst drie van zijndochters, de langslepende ziekte en hetoverlijden van zijn vrouw Anneke en hetplotselinge overlijden van zijn nieuwevriendin Toos. Deze klappen zijn hardaangekomen en nog lang niet vergeten maarhebben hem niet klein gekregen. Daarom enook voor zijn dienstbaarheid stellen we metrecht vast dat Toon van Henke Jaon eenechte Reuselnaar genoemd mag worden.40-Jarige bruiloftvan Toon Vosters enAnneke van Bommelop 17 augustus 1989.Het bruidspaar hiertemidden van de kinderen,aangetrouwdenen kleinkinderen.Achterste rijd v.l.n.r.Ron, Jan, Tiny, Ria,Riek, Marianne metBart en Girt. Middenv.l.n.r. Henny, Henk,vader Toon, moederAnneke, Ad, Toos enNanne. Voor v.l.n.r.Marga, Britt, Job,Joris en Niek.10 december 2004