MENSEN IN WORDING Theologische, ethische en pastorale ...

aan, God te schilderen als de machteloze, die in een gegeven situatie ook maar heeft teberusten. Er zal in het pastoraat altijd een spanning blijven bestaan tussen de (over)macht ende liefde van God. Het lijkt onverstandig, om deze spanning te willen wegnemen. Wat hoedan ook in het pastoraat het uitgangspunt mag zijn, is de liefdevolle nabijheid van God, juistbij degenen die ergens onder gebukt gaan.Bij het verwerken van onvrijwillige kinderloosheid zal een balans gevonden moetenworden tussen verzet en overgave. Hevig en dikwijls gerechtvaardigd verzet tegen datgene,wat ons overkomt, maar ook overgave aan de God die ook dan bij ons is. In de pastoralepraktijk blijkt dat aanvaarding van lijden ons vaak gelukkiger mensen maakt dan het tenbloede toe er tegen strijden, en het nooit accepteren. Maar aanvaarding van lijden is allereersteen persoonlijke zaak. Voor veel mensen zal kinderloosheid bijzonder moeilijk te aanvaardenzijn. Het is pastoraal onverstandig, de spanningen die op dit punt ontstaan te ontkennen ofdirect te willen oplossen. Dat heeft tijd nodig. Pastoraat, waarvan het doel uiteindelijk toch is,dat mensen ook in deze vragen tot een "vrede met God" komen, zal dan ook een zaak van delange adem moeten zijn.7.4 Pastorale overwegingen bij prenataal onderzoekWie een kind verwacht, hoopt dat het een gezond kind zal zijn, dat later bovendien gelukkigzal worden. Het is deze wens die voor sommige aanstaande ouders de reden vormt tot hetlaten verrichten van prenataal onderzoek. Zeker wanneer sprake is van een verhoogde kansdat het kind een aandoening zal hebben (de aanwezigheid van handicaps bij andere kinderenin het gezin, de leeftijd van de moeder, een niet-normaal verlopende zwangerschap) zalbovendien vanuit de medische begeleiding prenataal onderzoek zal worden aangeboden.Wordt voor de geboorte een ernstige handicap ontdekt, dan vormt dit voor veleouders aanleiding om het leven van de vrucht te beëindigen. Het besluit tot het latenverrichten van prenataal onderzoek en de bereidheid om de vrucht bij bepaalde indicaties teaborteren zijn in principe twee verschillende zaken. Het is immers mogelijk dat men besluitom een kind met een zware handicap indien mogelijk normaal ter wereld te laten komen. Inde praktijk blijken het aanvragen van onderzoek en de bereidheid tot abortus provocatusechter vrijwel altijd samen te gaan. Eén van de redenen daartoe wordt gevormd door dedikwijls zeer beperkte mogelijkheden tot prenatale therapie, d.w.z. tot het voorkomen,genezen of verminderen van de ernst van de aandoening.Prenataal onderzoek en de mogelijkheid tot gerichte abortus hebben op verschillendemanieren raakvlakken met de pastorale praktijk. Voor een aantal ouders betekent de mogelijkheidtot het laten verrichten van prenataal onderzoek een zware verantwoordelijkheid, diezij dikwijls niet alleen willen of kunnen dragen. Daarnaast zijn er mensen, die achteraf tochgeen vrede hebben met een eenmaal genomen beslissing, en bij wie schuldgevoelens over eenverrichte abortus een belangrijke rol spelen. Een andere groep mensen wordt gevormd doormensen met een handicap: meer dan eens blijken zij het selectief aborteren van kinderen meteen aandoening te ervaren als een ontkenning van hun eigen bestaansrecht: immers, als hunhandicap vroegtijdig ontdekt had kunnen worden, hadden zij misschien niet meer geleefd.De hiergenoemde pastorale aspecten staan niet los van elkaar, maar hangen samen.Een belangrijke achtergrondsfactor is immers de algemeen heersende overtuiging dat degeboorte van een gehandicapt kind primair een ramp zou zijn, zowel voor het kind zelf ("eenongelukkig kindje") als voor de andere gezinsleden. Bovendien wordt de geboorte van eenkind met een handicap dikwijls gevoeld als een tekortkoming van de ouders, waarbij in eenaantal gevallen zelfs de term "schuld" wordt gebruikt. Een niet te verwaarlozen aspect isbovendien een mogelijke tendens, ouders die een gehandicapt kind ter wereld hebben laten