Liz Zuijdwijk-van Damme - Schatten van Brabant

Liz Zuijdwijk-van Damme
Door Lia Boeren-Tak
Op het hoekje van de Baai en het Sander in een oude knusse boerderij woonde
Liz. Zij woonde op ‘de Leur’ waar zij de bijnaam ‘Moeder van de Leur’ had. In
Leur, of ‘op de Leur’, zoals dat bij ons heet, werd haar naam altijd met respect
uitgesproken. Een goedbedoelde bijnaam, die ze verdiend had. Alleen al om het
simpele feit dat deze intelligente dame geboren te ’s-Gravenhage op 6 september
1924 zich inzette waar zij kon, waar zij nodig was en waar er iets te verbeteren
viel. Op 1 november van het afgelopen jaar 2008 overleed Liz Zuijdwijk in
Hoeven.
Koffie met kennis
Door haar huwelijk met Pieter Zuijdwijk verhuisde ze naar Etten-Leur. Pieter en
Liz kregen drie kinderen: Patricia, Bonita en Pieter junior. Vanaf 1958 was Liz
bestuurslid van de organisatie Katholieke Meisjesbelangen in Etten en Leur (het
streepje ertussen bestond nog niet), lid van de diocesane ouderraad en
schoolraad en lid van de Nederlandse Katholieke Ouderraad en Schoolraad.
In 1965 was Liz oprichtster en vervolgens gedurende zeventien jaar eerste
voorzitter van het Katholieke Vrouwengilde. Daarna bleef zij erevoorzitter. Niet
alleen in de tijd van het Vrouwengilde, maar gedurende haar hele leven wist zij
vrouwen te activeren. Ongeveer 40 jaar geleden waren in haar woonplaats de
bijeenkomsten ’koffie met kennis’ daar een voorbeeld van. Dit waren
bijeenkomsten waar personen werden uitgenodigd met kennis van bepaalde
zaken. Naast koffie en gezellig praten kon ook ‘kennis’ opgedaan worden.
Politiek actief
Zij wist waar in de gemeenschap van Etten-Leur een tekort aan was. Daarom was
zij mede-initiatiefneemster en drijvende kracht achter de warme
maaltijdendienst. Vrijwilligers werden door Liz op handen gedragen. Dat ook
ouderen haar na aan het hart lagen, blijkt uit het feit dat zij van 1975 tot 1990 lid
van het Algemeen en het Dagelijks Bestuur van de Regionale Stichting
Gecoördineerd Bejaardenwerk was, later de regionale Stichting Welzijn Ouderen.
Liz was voorzitter van de Stichting tot 1990, toen zij wethouder werd. Zij legde
het voorzitterschap neer, omdat ze niet met twee petten op kon en wilde
regeren. ‘We moeten het wel zuiver houden’, was één van haar uitspraken.
Voorafgaand aan het wethouderschap was Liz al 16 jaar gemeenteraadslid, dus
vanaf 1974, van Etten-Leur. In totaal is zij maar liefst 24 jaar actief geweest in
de gemeentelijke politiek. Van 1990 tot 1998 was zij wethouder. Zelfs vóór haar
raadsperiode was zij al bij het bestuur van de gemeente betrokken. Zo gaf zij
leiding aan een commissie ex. art. 61 gemeentewet, die studie verrichtte naar het
plaatselijke jeugd- en jongerenwerk.
Nadat zij zich door de VVD in de steek gelaten voelde, werd het Algemeen
Plaatselijk Belang opgericht, waarbinnen Liz centraal stond. In de periode die
volgde, groeide, dankzij Liz, het APB zodanig, dat zij gedurende twee periodes
wethouder sociale zaken mocht zijn. Met verve bekleedde zij deze post.

Zij was belast met de portefeuilles Welzijn, Onderwijs, Sociale Vernieuwing,
Woonwagenbeleid, Kermis en Marktwezen, Streekarchief, Volwasseneducatie,
Ontwikkelingssamenwerking en Mediabeleid. Van belasting voor haar als persoon
kon geen sprake zijn, Liz was op de plaats waar ze thuis hoorde, waar ze haar
inbreng kon hebben en zaken positief veranderen kon. De stapels papier op haar
kamer waren legendarisch. Alles werd gelezen en besproken. De samenwerking
tussen haar en haar ambtenaren was niet alleen prima, eerder perfect.
Bourgondisch, creatief en sociaal
Dat zij de naam ‘Moeder van de Leur’ verdiende, mag ook blijken uit de vele
gelegenheidsfuncties die zij bekleedde binnen de kern van Leur. Zo was zij
voorzitter van het comité dat zich met succes heeft ingezet voor het werven van
fondsen voor de restauratie van de St. Petruskerk en voorzitter van de Stichting
Dorpspomp, zodat er in het centrum van Leur weer een waterpomp het
straatbeeld zou sieren. Ook vermeldenswaard zijn de adviesfunctie bij Stichting
Buurthuis het Turfschip, en de ondersteuning bij de heroprichting St. Hubertus
(leuk is te vermelden dat zij als eerste de titel Koningin droeg, maar dat was
natuurlijk dankzij haar man, Pieter, door een perfect gildeschot). Bijzonder actief
was zij bij de Adriaan van Bergenstichting.
Liz was EreLeurenaar. Ze had een bourgondische instelling en hield van lekker,
gezellig eten en drinken. Als Liz wist dat je kwam, stond de zelfgemaakte
appeltaart met slagroomschaaltje (met een bordje erop tegen de katten) klaar.
Geen zielig puntje appeltaart sneed ze af, nee, eerder een kwart taart kreeg je op
je bordje. Zo kunnen ook twee politieagenten nog van haar zorgzaamheid
getuigen. De agenten moesten eens op een koude nacht posten bij een huis
waarvan de voorgevel ingestort was en zo voorkomen dat er iets uit het huis
gestolen werd. Midden in de nacht ging Liz er met koffie en broodjes heen, want,
’daar zouden de heren wel aan toe zijn met deze kou’. Dat was Liz ten voeten uit.
Creatief was zij niet alleen in de keuken, ook werden er na vergaderingen op het
stadhuis wel eens sketches opgevoerd waarvan de teksten grotendeels van Liz
afkomstig waren. Op haar begrafenis is zelfs nog een deel van één van haar
tekstbijdragen aan plaatselijk cabaretuitvoeringen voorgelezen.
‘Daar waar nodig’
Liz gaf onbezoldigd Engelse les aan ondermeer baanlozen en lessen in
Nederlandse taal aan Chinezen en Vietnamezen, die in Etten-Leur een nieuw
bestaan wilden opbouwen. Wat Liz ook deed, maar waar zij verder niet over
sprak, was wasmachines laten bezorgen op plaatsen ’daar waar nodig’, en dat op
eigen kosten.
Een reële kijk op de samenleving had Liz waar het de onderscheidingen betrof
van Hare Majesteit. Zij was van mening dat bijvoorbeeld vrouwen die weduwe
waren en een groot aantal kinderen alleen hadden opgevoed, daarbij onder
andere nog aan burenhulp deden en klaar stonden voor hun medemens, zeer
zeker ook een lintje verdienden. Zelf werd zij door Hare Majesteit benoemd tot
Ridder en dat was meer dan verdiend. Een ‘ridderlijk prachtmens’ zou de
eindconclusie kunnen zijn. Liz deed, op het perfectionistische af, wat zij kon. Liz
zelf gebruikte standaard één woord voor iemand die iets goeds had gedaan.
Daarom sluit dit verhaal af met dat woord, dat vele mensen in Etten-Leur zullen
onderschrijven:
CHAPEAU!