Gemeente Leidschendam-Voorburg

Fig. 4.5:
Oppervlaktewatersysteem Nieuwe Driemanspolder
De kwaliteit van het oppervlaktewater in de polder is matig. Met name op het gebied van
chloriden, stikstof en fosfaten is sprake van een redelijk hoog nutriëntengehalte, hetgeen een
negatieve invloed kan hebben op de ontwikkeling van de flora en fauna in het oppervlaktewater.
Zowel door grondgebruikers, als door de betrokken waterbeheerders als door de betrokken
overheden wordt het wenselijk geacht dit waterstelsel een duurzamer karakter te geven. Een en
ander is mogelijk door de ontwikkeling van een zogenaamde seizoensberging bestaande uit
een groot aaneengesloten waterstelsel waarmee gebiedseigen water en regenwater op grote
schaal kan worden opgevangen. Gekoppeld aan een specifieke waterdiepte en een oever- en
watervegetatie met een nutriëntenbindend vermogen kan zodoende een watersysteem worden
gestimuleerd dat tot op zeker hoogte als zelfvoorzienend mag worden beschouwd.
Bij de ontwikkeling van een nieuw watersysteem dient rekening te worden gehouden met het
afwateringssysteem zoals dit vanaf de 17 e eeuw is ontwikkeld. Kernelementen hierin zijn de
talrijke sloten waarmee de landbouwgronden worden drooggelegd, en die het overtollige water
afvoeren naar de hoofdwatergangen. Via deze zogenaamde sloten en tochten wordt het water
naar het gemaal Driemanspolder geleid, waar het wordt uitgeslagen in de Stompwijksevaart.
De belangrijkste hoofdwatergangen in de Nieuwe Driemanspolder zijn de Middentocht en de
Boventocht. De Boventocht wordt daarbij niet alleen voor de afvoer van gebiedseigen water
gebruikt maar in het geval van extreme regenval ook voor de afvoer van oppervlaktewater uit
het stedelijk gebied van Zoetermeer of het Westerpark.
36
Bestemmingsplan Nieuwe Driemanspolder 2009