EY-de-fiscus-op-bezoek

Bij de omkering van de bewijslast wordt deze bewijslast verzwaard. Niet alleen
rust de bewijslast per definitie op de belastingplichtige (en dus niet op de
inspecteur), maar ook moet hij doen blijken (overtuigend aantonen) dat en in
hoeverre de aanslag onjuist is. Het enkel aannemelijk maken volstaat dus niet
meer. De belastingplichtige die er niets aan kan doen dat hij niet aan zijn
informatieverplichtingen heeft voldaan, kan in beginsel niet met omkering van
de bewijslast geconfronteerd worden. Wanneer de bewijslast reeds op de
belastingplichtige rust (zoals bij het claimen van een aftrekpost), zal het niet
voldoen aan de inlichtingenverplichtingen niet leiden tot omkering van de
bewijslast. Het feit dat de inspecteur de aanslag oplegt met omkering van de
bewijslast, betekent niet dat de inspecteur die aanslag naar een willekeurige
hoogte mag vaststellen. Hij moet de aanslag op een redelijk bedrag vaststellen.
Naast de belastingplichtige kunnen ook anderen gevraagd worden om informatie
te verstrekken aan de fiscus (zie 1.3.2.), bijvoorbeeld de administratie plichtigen
ten behoeve van de belastingheffing van derden (de zogenoemde derdenonderzoeken).
Het niet voldoen aan de informatie verplichting voor derden leidt
niet tot omkering van de bewijslast bij die derden. Ten aanzien van informatieverzoeken
in het kader van derden onderzoeken bestaat er geen mogelijkheid om
in bezwaar en beroep te gaan. Sinds 1 juli 2011 hebben administratieplichtigen
wel de mogelijkheid om een verzoek om kostenvergoeding in te dienen wanneer
zij van mening zijn dat een informatieverzoek waaraan zij inmiddels voldaan
hebben, onrechtmatig is. Mocht de fiscus dit verzoek afwijzen, dan kan de
administratieplichtige hiertegen bezwaar en beroep instellen.
Volledigheidshalve merken wij op dat los van het bovenstaande, de fiscus
de mogelijkheid heeft om informatie op te vragen langs de civiele weg.
Indien de rechter de fiscus gelijk geeft, kan het verstrekken van informatie
worden afgedwongen op last van een dwangsom.
3.2.2 De bestuurlijke boete
3.2.2.1 Algemeen
Nog een stap verder gaat het opleggen van de bestuurlijke boete. Het opleggen
van een boete is – grosso modo – gekoppeld aan de verplichting tot het doen van
aangifte. De belastingplichtige die niet of niet tijdig aangifte doet of door opzet
of grove schuld niet, dan wel onjuist of onvolledig aangifte doet, kan worden
geconfronteerd met een verzuim- of een vergrijpboete.
3.2.2.2 Aan wie kan een boete worden opgelegd
De verzuim- en vergrijpboetes kunnen als hoofdregel alleen worden opgelegd
aan de belastingplichtige. Met ingang van 1 juli 2009 kan zo’n boete ook worden
opgelegd aan een ander dan de belastingplichtige. Dit is het geval als die ander
als medepleger kan worden aangemerkt. Daarvan is sprake bij een bewuste en
nauwe samenwerking tussen de belastingplichtige en die ander (denk aan de
belastingadviseur) bij bijvoorbeeld het doen van een onjuiste aangifte. Daarbij is
tevens van belang dat de bijdrage van die ander (intellectueel en/of materieel)
van voldoende gewicht is. Als de belastingplichtige een rechtspersoon is zoals
een B.V. kan in voorkomend geval niet alleen een boete worden opgelegd aan de
B.V., maar ook aan haar directeur-grootaandeelhouder en andere werk nemers,
bijvoorbeeld de bedrijfsfiscalist.
De fiscus op bezoek Zesde druk |
29