Het gaat goed!

1
Het geluk van het adopteren
Adopteren uit verschillende landen
Wat vindt ik nou het leukst om te doen
Een verhaal van verschillende vrouwen met hobbies
Prins Bernhard jr. en Rossana Kluivert
Indrukwekkend verhaal over lymfenklierkanker
Het gaat goed!

4
REIK EEN
HELPENDE
HAND
Koop een pink ribbon hand relief
• Red levens voor maar €4,- de gehele aankoopprijs gaat naar de
Breast Cancer Foundation om diervriendelijk onderzoek te ondersteunen.*
• Bespaard geld - 8% per regelmatig storting**
• Red je huid - kalmeren en verzachten van droge handen.
*gericht op omgevings factoren en levenstijl die mogelijk het risco van bostkanker beïnvloeden. Zoals geen dierproven
**gericht op de adviesprijs.

6
MAXFACTOR
False lashe,
Natural look!

7
Editorial Angelina Jolie
Mijn moeder gevochten kanker voor bijna een decennium en stierf op 56. Ze stak
lang genoeg om te voldoen aan de eerste van haar kleinkinderen en om ze te
houden in haar armen. Maar mijn andere kinderen zullen nooit de kans om haar te
leren kennen en ervaren hoe liefdevol en genadig ze was.
We spreken vaak van "mama mama, 'en ik vind mezelf proberen om de ziekte
die haar nam afstand van ons uit te leggen. Ze hebben gevraagd of hetzelfde
kan gebeuren voor mij. Ik heb altijd vertelde hen geen zorgen te maken, maar de
waarheid is dat ik het uitvoeren van een "foute" gen, BRCA1, die sterk verhoogt
mijn risico op het ontwikkelen van borstkanker en eierstokkanker.
Mijn dokters geschat dat ik een 87 procent risico op borstkanker en 50 procent
risico op eierstokkanker, hoewel het risico verschillend bij elke vrouw.
Slechts een fractie van borstkankers gevolg van een erfelijke genmutatie. Degenen
met een defect in BRCA1 een 65 procent kans krijgen van het gemiddeld.
Angelina Jolie onderging een preventieve dubbele mastectomy.Angelina Jolie's
Disclosure Highlights een Breast Cancer DilemmaMAY 14, 2013
Zodra ik wist dat dit mijn werkelijkheid, besloot ik proactief te zijn en om het
risico zoveel ik kon minimaliseren. Ik maakte een beslissing om een ​preventieve
dubbele borstamputatie hebben. Ik begonnen met de borsten, zoals mijn risico op
borstkanker is hoger dan mijn risico op eierstokkanker en de operatie is complexer.
Credit Loren Capelli
Op 27 april, Ik ben klaar met de drie maanden van de medische procedures dat de
betrokken mastectomies. Gedurende die tijd heb ik in staat om dit privé te houden
en door te gaan met mijn werk geweest.
Maar ik schrijf over het nu, want ik hoop dat andere vrouwen kunnen profiteren van
mijn ervaring. Kanker is nog steeds een woord dat stakingen angst in de harten
van de mensen, het produceren van een diep gevoel van machteloosheid. Maar
vandaag is het mogelijk om uit te vinden door middel van een bloedtest of je zijn
zeer gevoelig voor borst- en eierstokkanker, en dan actie.
Angelina Jolie's Preventieve SurgeryMAY 14, 2013
Persoonlijk werkwijze begon op 2 februari een procedure bekend als een "nippel
vertraging" die uitsluit ziekte in de borst leidingen achter de tepel en trekt extra
bloedtoevoer naar het gebied. Dit veroorzaakt wat pijn en veel kneuzing, maar de
kans opslaan van de tepel toe.
Twee weken later had ik de grote operatie, waarbij het borstweefsel wordt
verwijderd en tijdelijke fillers zijn plaats worden gezet. De bewerking kan acht uur.
Je wordt wakker met afvoer buizen en uitbreidingen in uw borsten. Het voelt als
een scène uit een science-fiction film. Maar de dagen na de operatie kunt u terug
naar een normaal leven.
Negen weken later wordt de definitieve operatie aangevuld met de reconstructie
van de borsten met een implantaat. Er zijn veel ontwikkelingen in deze procedure is
in de afgelopen jaren, en het resultaat kan mooi zijn.
Ik wilde dit schrijven naar andere vrouwen, dat de beslissing om een ​
borstamputatie hebben was niet gemakkelijk te vertellen. Maar het is degene die ik
ben erg blij dat ik heb gemaakt. Mijn kans op het ontwikkelen van borstkanker zijn
onder de 5 procent is gedaald van 87 procent naar. Ik kan mijn kinderen vertellen
dat ze niet hoeven te vrezen dat ze zullen me verliezen aan borstkanker.
Het is geruststellend dat ze zien niets dat hen
ongemakkelijk maakt. Ze kan mijn kleine littekens
zien en dat is het. Al het andere is gewoon mama,
hetzelfde als ze altijd was. En ze weten dat ik hou van
ze en zal alles doen om met hen zo lang als ik kan.
Op een persoonlijke noot, ik voel me niet minder van
een vrouw. Ik voel me gemachtigd dat ik maakte een
sterke keuze die op geen enkele manier vermindert
mijn vrouwelijkheid.
Ik ben gelukkig om een ​partner, Brad Pitt, die zo
liefdevol en ondersteunend zijn. Dus voor iedereen
die een vrouw of vriendin te gaan door middel van
deze heeft, weet dat je een zeer belangrijk onderdeel
van de overgang. Brad was in het Pink Lotus Breast
Center, waar ik werd behandeld, voor elke minuut van
de operaties. We zijn erin geslaagd om momenten om
samen te lachen te vinden. We wisten dat dit was het
juiste ding om te doen voor onze familie en dat het
zou ons dichter te brengen. En het heeft.
Voor elke vrouw dit leest, ik hoop dat het helpt u om
te weten heb je verschillende opties. Ik wil elke vrouw
te stimuleren, vooral als je een familiegeschiedenis
van borstkanker of eierstokkanker, te zoeken naar de
informatie en medische deskundigen die u kunnen
helpen door dit aspect van je leven, en je eigen
keuzes te maken.
Ik erken dat er vele prachtige holistische artsen
werken aan alternatieven voor chirurgie. Mijn eigen
regime zal worden geplaatst zijner tijd op de website
van het Pink Lotus Breast Center. Ik hoop dat dit nuttig
zijn om andere vrouwen zullen zijn.
Lees verder het hoofdverhaal
Borstkanker alleen doodt sommige 458.000 mensen
per jaar, volgens de World Health Organization,
vooral in lage en midden-inkomens landen. Het
heeft een prioriteit om ervoor te zorgen dat meer
vrouwen toegang gen testen en levensreddende
preventieve behandeling, ongeacht hun middelen en
de achtergrond te zijn, waar ze ook wonen. De kosten
van het testen voor BRCA1 en BRCA2 op meer dan $
3000 in de Verenigde Staten, steeds een obstakel voor
vele vrouwen.
Kies ik niet naar mijn verhaal privé te houden, want
er zijn veel vrouwen die niet weten dat zij zouden
moeten leven in de schaduw van kanker. Het is mijn
hoop dat ook zij zullen in staat zijn om gen getest te
krijgen, en dat als ze een hoog risico ook zij zullen
weten dat ze sterke opties.
Het leven komt met vele uitdagingen. Degenen die
ons niet zou schrikken zijn degenen die we kunnen op
zich te nemen en de controle over.

9
Unbroken
Een mooi eerbetoon
&
Intens verhaal
Nu voor maar €19,00
bij Pathe City
Abonnee: Diegene die met Pathé een abonnementsovereenkomst heeft gesloten Abonnement: De overeenkomst tussen Pathé en de
Abonnee tot het onbeperkt bezoeken van Filmvoorstellingen tegen maandelijkse betaling onder de voorwaarden zoals hierna omschreven.
Bioscoop: Een door Pathé geëxploiteerde bioscoop in Nederland
Pathé: Iedere reguliere filmvoorstelling in een Bioscoop; in ieder geval niet zijnde besloten voorstellingen, nostalgievoorstellingen, speciale
voorpremières, filmmarathons, IMAX en 3D voorstellingen.
Deze Abonnementsvoorwaarden zijn van toepassing op de rechtsbetrekking tussen de Abonnee en Pathé.
1.3 Op de rechtsbetrekking tussen Pathé en de Abonnee zijn tevens van toepassing de Bezoekersvoorwaarden van Pathé, gedeponeerd bij
de Kamer van Koophandel onder nummer 33161839 [en tevens verkrijgbaar aan de balie van de bioscoop.
Pathé behoudt zich het recht voor deze Abonnementsvoorwaarden als ook de Bezoekersvoorwaarden te wijzigen. Pathé stelt de Abonnee
hiervan één maand voordat de wijziging van kracht wordt per e-mail dan wel per post op de hoogte en stuurt Abonnee een nieuwe set
voorwaarden toe. Pathé mag er daarbij van uit gaan dat Abonnee Pathé van eventuele wijzigingen in adres, e-mailadres, telefoon dan wel
rekeningnummer op de hoogte houdt, zoals bedoeld in artikel.

Inhoud
10

Colofon
12

13
37% van de blote vrouwen in Hollywood-films is Latina
Vrouwen zijn op hun 34ste
het gelukkigst met
hun naakte lichaam
Bijna 40% van alle mannen maakt weleens
naaktfoto’s van zijn vrouw of vriendin
1 op de 5 laat ze aan vrienden zien
Streaker Mark Robert verstoorde meer dan 500 keer
een evenment door in z’n nakie rond te rennen
15% van de vrouwen wilt niet dat haar man haar bloot ziet
12% van de mannen en
34% van de vrouwen wil
het licht uit tijdens de seks
57% van de naaktslaapers en 48% van de
pyjamadragers zegt een gelukkige relatie te hebben
2%
Tatjana
van
Simic ging al
de
12 keer uit
mensen
de kleren voor de playboy
kijkt naakt tv
Bryiana Noelle is met 39 kilo de lichtste
en Mariana Andrade Cose met
76 kilo de zwaarste playmate ooit
40% van de vrouwen staat elke dag naakt voor de spiegel,
25% van de vrouwen doet dat wekenlijks, 16% nooit
1 op de twee vrouwen houdt tijdens het vrijen het liefst minimaal 1 kledingstuk aan.

14
Musicalster Carolina Dijkhuizen
“familie is niet op wie je lijkt,maar van wie je houdt”
Ze kan alles. Zingen, dansen, acteren. Als Deloris, de
diva-non, schittert ze in de glamourmusical Sister Act,
waardoor ze wel de Hollandse Whoopi (Goldberg)
wordt genoemd. Het gaat goed met de carrière
van de musicalster Carolina Dijkhuizen. In het AFAS
Circustheater Den Haag waar ze avond na avond
uitverkochte zalen beroert, voelt ze zich als een vis in
het water. “Voor mijn gevoel ben ik hier opgegroeid”,
lacht Carolina, verwijzend naar de eerdere musicals die
het begin vormden van haar professionele carrière.
Het is nog rustig in de artiesten foyer van het theater
als Carolina binnen komt wandelen. Ze ziet er
ontspannen uit, uitgewaaid na een strandwandeling
met haar hondje. “laten we hier maar gaan zitten”.
Stelt ze voor.
Als BN’er maakt Carolina het allemaal mee: rode
lopers, galafeesten, interviews, televisie- en radiooptredens,
glitter en glamour. Hier, een paar uur
voor de openingsact van de musical hit die heel
Nederland gezien moet hebben, zit de rijzende
ster: een zelfbewuste, bescheiden jonge vrouw
in een joggingbroek en makkelijke trui. Ze kent
Wereldkinderen, jazeker. Vroeger bladerde ze het blad
altijd door, op zoek naar de pagina met de fotootjes
van de baby’tjes die net waren aangekomen. Ze
heeft er goed over nagedacht, of ze dit interview wel
wilde. Ze vroeg zich af of het er toe doet. Het succes,
haar werk, haar passie voor muziek, voor theater,
haar ambitie: wat heeft het met adoptie te maken?
Waarom de aandacht richten op adoptie, als het geen
rol speelt?, dat spookte door haar hoofd. Uiteindelijk
zei ze ‘ja’, want het is een mogelijkheid om aan de
buitenwereld duidelijk te maken hoe ze erin staat.
“Begrijp me niet verkeerd”, zegt Carolina, “ ik ben
open over mijn adoptie, ik heb niets te verbergen,
maar ik snap nooit dat kranten over mij schrijven als
‘de geadopteerde Carolina Dijkhuizen’/ Ik vraag me
altijd af, wat heeft dát er nou mee te maken?” Het is
hetzelfde als mensen tegen me zeggen: ‘Ondanks
dat je geadopteerd bent, heb je het gemaakt. “Sorry
mensen, het één staat los van het ander. Ik werk
keihard, ik heb een drive, ik ben gepassioneerd. Het
feit dat ik ben doorgebroken, is geluk. Als dat niet
was gebeurd, had ik ook gezochten en opgetreden.”
Als klein meisje zong en danse Carolina alle dagen.
“ Ik was een vrolijk kind dat hield van theater en
entertainen en ik vond het leuk om mensen aan het
lachen te maken. Op mijn zeventiende zat ik in een
meidengroep. Elk weekend traden we op in zaaltjes
en op feestjes. Het is fijn da tik er mijn werk van heb
kunnen maken. Mijn ouders Piet en Trijnie hebben
mij de kans gegeven om mijn talent te ontwikkelen.
Ik besef dat ik deze kan waarschijnlijk niet had

gekregen 15 als ik in Colombia was gebleven. Soms
duwen mensen me in een rolmodel: dan wordt ik
naar voren geschoven als een voorbeeld voor andere
geadopteerden. Zo van: ‘zie je hoe het ook kan?’ ik
vind dat vervelend. Ik ben trots op wie ik ben en waar
ik vandaan kom, ik voel me zowel Colombiaanse als
Nederlandse, maar ik weiger om een groter betekenis
aan adoptie toe te schrijven., dan dat ik zelf beleef.”
Blauwdruk
“Een kind te adoptie afstaan, beschouw ik als de
grootste daad van moederliefde. De reden dat we
zijn waar we zijn is omdat onze biologische ouders
het beter voor ons wilden. Iedere geadopteerde
weet dat je geadopteerd bent omdat je moeder niet
voor je kon zorgen, omdat ze dood is, ongehuwd, de
financiële middelen niet had, what ever. Misschien wel
omdat je niet gewenst was. Het is niet anders. Wat
ik wel weet , is dat wij ontzettend gewenst zijn door
Piet en Trijnie. Mijn moeder heeft het vaak tegen ons
gezegd: Wij hebben heel erg naar jullie verlangd.
Twee jaar moesten we wachten; het was de moeite
meer dan waard.”
“Bij ons thuis, ik ben opgegroeid met twee broers
–ook uit Colombia– in Veendam, is altijd een open
sfeer over alles gesproken. Er waren geen taboes en
mijn vader is nog steeds actief betrokken bij adopties
uit Haïti. Ik heb het serieus nooit met mijn broers
over adoptie. Niet dat we het onderwerp ontwijken,
maar we hebben het er nooit over. Geen van ons
drieën is op zoek gegaan naar onze roots. Tot de dag
van vandaag is niemand van ons ooit naar Colombia
gereisd”, vertelt Carolina. Toch wordt er sinds een
tijdje op gezinspeeld binnen de familie. Nu een van de
broers zelf vader is geworden, is de nieuwsgierigheid
naar de biologische families gewekt. Het plan is om
volgend jaar met z’n vijven naar Colombia te reizen.
“Ik ben niet opzoek naar me ouders – Piet en Trijnie
zijn mijn ouders- , Ik ben wel opzoek naar eens tukje
extra. Als ik ze vind, dan kan het een leuke toevoeging
aan mijn leven zijn. Maar het kan ook tot verwarring
leiden. Je kunt nooit meer terug naar het moment
dat je je familie niet kende. Dus, wat roep je over
jezelf af? Wat zet je op z’n kop? Ik heb er heel veel
gesprekken over gehad met mijn moeder. Je moet wel
consequenties goed beseffen. Want stel je moeder
woont in een krotje. Wat doet dat met je? Met welk
gevoel ga je dan naar huis? Hoe breng je dat in je
leven? Je familie vinden, is niet perse zaligmakend.”
Herhaaldelijk zegt Carolina: “ik mis niet iets. De
blauwdruk is helder: soms ben ik letterlijk mijn moeder
soms letterlijk mijn vader. Mijn beeld is compleet, ik
mis een paar stukjes, maar dat is niet onoverkomelijk,
Zie het als een puzzel van duizend stukjes, waarvan
de stukjes van de rand ontbreken, de afbeelding is
compleet, de rand is nog rafelig. De puzzelaar is blij
dat het beeld intact is en ach jam de randen, die zijn
bijzaak m daar doet hij niet moeilijk over.”
Confrontatie
Hoewel de adoptie nooit een issue is geweest binnen het gezin Dijkhuizen,
erkent Carolina dat zij ook heeft gestruggeld. “iedereen krijgt te maken met een
identiteitscrisis.” De eerste keer dat de twijfel serieus toesloeg, was toen ze in 2004
de slavin Aïda speelde in de gelijknamige musical. De tweede keer was een jaar
later toen ze Nala was, het vriendinnetje van Simba, in de musical The Lion King. In
beide verhalen is de afkomst een belangrijk element. “iedereen is trots op wie hij
is en op zijn roots, het was een confrontatie met mezelf: bij wie hoorde ik eigenlijk?
Dat waren de lastige momenten; ik heb er jaren over gedaan om te bepalen wie ik
ben. Uiteindelijk heb ik besloten dat ik gewoon Caro ben. Maar daar is heel wat aan
vooraf gegaan, tot een burn-out aan toe, en ik moest er wel eerst dertig jaar voor
worden.” Tegen iedereen wil ik zeggen: ‘tegenslag maakt je sterker. Falen is een
les. Je faalt niet als je probeert. En vooral: ‘Geloof in jezelf’.
“nu ben ik sterker dan ooit”, verteld de musicalster. Ze auditeerde extreem
gemotiveerd voor de rol van Deloris in Sister Act. Na zes jaar in de luwte van haar
eigen bedrijf Almost Famous te hebben geacteerd, kwam deze rol als geroepen. De
showbizz is een harde wereld, zeker voor donkere acteurs. “Er zijn eenvoudigweg
veel minder rollen waarvoor je in aanmerking komt. De donkere mensen in Aïda
speelde ook in The Lion King en nu ook weer in Sister Act.”
Wat haar in de rol van Deloris treft, is de ambitie. Deloris heeft een doel en laat
zich er niet van afbrengen. “Dat herken ik. Vroeger zeiden mensen tegen me: ‘ga
je nou serieus je werk maken van zingen en muziek? Ga iets leren. ; ik heb me er
niet door van de wijs laten brengen. Dat heeft Deloris ook. Maar voor de rest zijn
onze karakters totaal verschillend. Deloris is brutaal en expressief, zij houdt van
aandacht en publiciteit. Ik ben verlegen en ik houd er helemaal niet van om in de
belangstelling te staan. Ik zit in dit vak omdat ik ben bezeten van het zingen. Het is
een hoop glamour, maar ook keihard werken, net als iedereen, alleen wij krijgen er
elke avond een staande ovatie voor.”

21
Je bent niet alleen!
Gratis onderzoeken
van het Womens
Health link!

23
Prins
Bernhard
JR.
Rossana
Prins Bernhard van Oranje (45) praat met
lotgenoot Rossana Kluivert (42) over Lymfeklierkanker,
kroelen met varkens en de troost
van moorkopppen en autoracen.

‘Op die
kaart stond:
‘je hebt genoeg
om voor te leven.‘
Het was vast
aardig bedoelt
maar ik werd er
een beetje
obstinaat van.
Natuurlijk heb
ik genoeg
om voor te leven.
Ik was niet van
plan eruit,te
stappen’
Prins Bernhard Jr. :
24

27
Rossana: Wat is eigenlijk de kick van racen? Zo hart mogelijk gaan?
Bernhard: “Nee, hard rijden is niet moeilijk; het gaat erom dat je precies weet hoe je een bocht moet nemen,
waar je ‘m aansnijdt, wanneer je op je gas gaat, op welk moment je remt. Het is een heel nauwkeurig spelletje.”
Dus je hoeft niet als eerste over de streep te komen?
“Jawel, het is een sport waaraan je meedoet om te winnen. Onze BMW is by far niet de snelste auto, dus we
moesten constant presenteren; niet één race, maar alles races. Zo zijn wij – Ricardo van den Ende en ik – vorig
jaar Europees kampioen in de GT4-klassen geworden. Dus winnen.

29
Rossana
‘Ik werd
drie jaar van
het kastje
naar de muur
gestuurd.Ik zag
de mensen op
de poli denken:God,
daar heb
je haar weer’
“Natuurlijk, maar mentaal gezien was het helemaal gaaf omdat het mij, na de
toestand met die chemokuren vorig jaar, was gelukt weer helemaal terug te kopen
op de baan.”
Heeft denken aan die autoraces je geholpen tijdens je ziekte?
toepasselijk klinkt dat? – mij meenam naar het
Havenziekenhuis in Rotterdam, waar André ook had
gelegen. Ik kwam bij Jet van Dam, die sorry, wat was
de vraag ook alweer? Dit is m’n chemobrein he; ik
vergeet steeds dingen. Wie ben jij ook al weer?
“Hahaha! Je zei dat Rachel hazes jou met Jet van
Dam in contact bracht.”
Ja! Ik stond daar met twee Albert Heijn-tassen vol
papieren en Jet zei: ‘luister, je bent veertig jaar, je
hebt drie kinderen, je hoort niet elke dag ziek te zijn.
Het maakt mij niet uit bij welke dokters je allemaal
bent geweest: ik ga alles uitzoeken en ik stop pas als
ik weet wat jij mankeert.” En ze kwamen erachter …
Ze was zo verdrietig toen ze het mij moest vertellen:
non-Hodgkin. Het was zo bizar. Ik was doodsbang
en tegelijkertijd voelde ik me opgelucht: zie je nou
wel dat ik niet gek ben? Eindelijk duidelijkheid – hoe
vreselijk ook. Bij jou was die aanloop niet zo lang,
toch? “Binnen een maan was het duidelijk. Ik had in
juli nog een scan gehad omdat ik eerder aan mijn
darmen was geopereerd. Alles zag er goed uit, niks
aan de hand. Tot ik mij tijdens de vakantie, tijdens
het mountainbiken, ineens minder goed ging voelen.
Ik ging naar het ziekenhuis en begon van een kleine
oefening al zweten. Daarna kreeg ik last van mijn
darmen. Ik ging naar mijn maag-, darm- en leverarts
en zei dat ik dacht dat de ziekte van Crohn de kop
weer had opgestoken. Ze maakten een scan en de
chirurg zei: ‘Het kan ook een lymfoom zijn.’ Dat bleek
helaas te kloppen.”
“Enorm. Ik weet nog dat ik bij de tweede kuur al aan mijn arts vroeg of het mogelijk
was om toch gewoon mee te doen; met chemozakje en zo die auto in. Daar werd
ik toen hartelijk om uitgelachen. Het is voor iedereen anders, maar ik vond het
belangrijk zo snel mogelijk weer te gaan sporten. Ik was op de intensive care
de eerste met zo’n fietsje naast zijn bed. Als je niets doet, word je van binnenuit
opgegeten. Kijk maar wat er van je arm overblijft als je een paar weken in het gips
hebt gezeten. In het ziekenhuis dacht ik al aan de Alpe d’Huez die ik met de fiets
zou beklimmen”
Ik dacht alleen maar aan moorkoppen, Fuck it, ik heb toch kanker en door de
prednison die ik moest slikken had ik toch al zo’n bolle kop, dus: bring in the
food.
Wat deed jij toen je die diagnose hoorde? Tegen mij
zieden ze: ‘Ga niet op het internet non-Hodgekin
googlen’, maar ik moest het weten. Kennis is macht,
toch?
“Voor mij speelde er maar één ding: ik moet hier uit
zien te komen. Het zou mij, denk ik, niets geholpen
hebben als ik had geweten hoeveel procent kans op
de genezing ik had gehad. Ik heb een paar goede
vrienden – een van hen is KNO-arts – gevraagd
de boel in de gaten te houden, om namens mij
wedervragen te stellen indien nodig
“bij jou begon dit verhaal ook anders, toch? Je was al heel lang ziek voordat de
diagnose werd gesteld?”
Ja, ik liep al drie jaar met griepverschijnselen rond waarvoor ik in het ziekenhuis
van Blaricum van de ene naar de andere specialist werd gestuurd. Van het kastje
naar de muur. Als ik mij bij de poli meldde om voor de zoveelste keer bloed
te laten prikken, zag ik die mensen denken: o god, daar heb je haar weer! Na
twintig antibioticakuren en diverse scans – waarop niks te zien was – verwees een
van de artsen mij naar een psycholoog met wie ik urenlang over mijn jeugd en
over mijn huwelijk heb zitten praten. Braaf. Terwijl ik eigenlijk wanhopig was ik
ben écht niet gek! Op wilskracht ben ik nog even een behoorlijk eind gekomen,
maar ik kon op den duur niks meer … Tijdens etentjes met vrienden zat ik met
mijn hoofd in m’n handen aan tafel. Dan zei Patrick latere tegen me: ‘wat is er
nou toch? We zijn overal geweest, ze kunnen niks vinden. Doe nou eens normaal!’
Uiteindelijk was het mijn vriendin Rachel Hazes die – hé, zij gelooft in mij, hoe

31
‘
op de
intensive care
whatsappte
mijn dochter
dat ze zo
verdrietig
wa s.
Ik had die
snoeren
wel los willen
rukken om
naar haar toe
te rijden.

‘Als ik zeg dat
ik zo
dapper heb
gevochten.
Dan beledig
je mensen die
het niet hebben gered.
Niemand wil dood.
Eigenlijk ben ik pas echt geschrokken nadat we met Lymph & Co waren gestart
en ik allerlei onderzoeksresultaten onder ogen kreeg. Shit, chemo slaat slechts
bij vijftig procent van de patiënten aan. Blij dat ik nu pas weet. En dan die andere
cijfers: één op de vijftig mensen krijgt in zijn of haar leven lymfeklierkanker, per jaar
komen er vierduizend nieuwe patiënten bij van wie er duizend overlijden. Ik moet je
eerlijk zeggen dat ik nog steeds niet zit te wachten op al die medische informatie.
Er zijn al genoeg momenten waarop ik denk: het zal toch niet terugkomen? Waarom
zou ik mezelf extra belasten met percentages?”
Hoe reageerde jouw omgeving? Ik heb ontdekt dat kanker iets is wat je met z’n
allen krijgt.
zorgen – de belangrijkste taak in mijn leven 32– vond
ik het aller-, allermoeilijkst. Mijn jongste zoon van zes
heeft een tijdje een soort fysieke afkeer van mij gehad
vanwege de stoma die ik een paar maanden nodig
had. Papa is vies, papa stinkt. Daar moet ik helemaal
niks mee te maken hebben. Ik heb even geen papa
meer.”
Wat pijnlijk.
“kinderen zijn puur natuur. Het is een
overlevingsinstinct. Zoiets hoort erbij. Al wilde ik wel
graag dat het zo snel mogelijk voorbij zou gaan.”
Ik heb eerst iedereen op de hoogte gebracht – familie,
vrienden, moeders op school- en toen ik het vangnet
zo’n beetje klaar had, ben ik van de aardbodem
verdwenen. Dat wil zeggen: het kleine beetje energie
dat ik tijdens de acht chemokuren overhield, heb ik
aan Patrick, mijn kinderen en mijn ouders besteed. Zo
heb ik –kostmisselijk, maar toch – geen voetbaltraining
van Shane gemist. O, en na de achtste kuur heb ik een
End Of The Chemo-party gehouden voor …
“Chemo-minnend Nederland!”
Haha, ja! Grappig trouwens: voor mij is het altijd
belangrijk geweest om te blijven lachen. Ik kan, tot
schrik van veel vrienden, soms heel cru zijn. Er waren
ook vrienden die dat feestje een slecht idee vonden.
“Ik heb het niet met veel mensen gedeeld. Familie, een paar vrienden, that’s it. Het
is lastig op een goede manier met medeleven om te gaan, ik had er niet zo’n zin in
om mensen die ik sowieso zelden sprak ineens te moeten vertellen hoe het is om
kanker te hebben. Vaak was ik ook te beroerd om iemand te spreken. Ze wilden me
bloemen sturen, maar bloemen mocht ik in verband met die chemo helemaal niet
in mijn buurt hebben. Sommige dingen mocht ik niet eten, andere dingen mocht
ik niet drinken … ik kon eigenlijk alleen maar blij zijn met de steun die mijn gezin
kreeg. Indirecte steun, daar had ik wat aan maar … weet je dat ik een keer een kaart
kreeg waarop stond: “ je hebt genoeg om voor te leven!”?”
Nee, echt?
“Het was vast aardig bedoeld, maar ik werd er toch een beetje obstinaat van.
Natuurlijk heb ik genoeg om voor te leven.
Ik was niet van plan eruit te stappen. Dat is trouwens een van de initiatieven die ik
zo goed vind van Lymph & Co: het verkopen van zogenaamde comfortbox waarin
precies datgene zit waar je als patiënt wel op zit te wachten. Zaken die je wel mag
eten, extra warme sokken of – ook mooi – kinderboeken die speciaal over dit
onderwerp gaan.”
Ik vind het nog steeds moeilijk als ze zeggen dat ik zo dapper heb gevochten. Dat
vind ik een belediging aan het adres van al de mensen die het niet hebben gered,
terwijl ze net zo hard hun best hebben gedaan. Niemand wilt dood.”
“Ik ben er steeds van uitgegaan dat ik erboven op zou komen. Het was vooral
moeilijk om te zien welke schok mijn ziekte bij onze drie kinderen teweegbracht.
Ze hadden als eens eerder verhalen gehoord over vaders die kanker kregen – en
dood waren gegaan. Ik lag daar op de intensive care en ik kon niets doen voor mijn
gezin … op een dag kreeg ik WhatsAppbericht van de oudste, onze twaalfjarige
dochter. ‘ik zit te huilen op de wc, papa. Ik ben zo verdrietig.’ Ik had die snoeren wel
los willen rukken en naar haar toe willen rijden. Niet voor mijn kinderen te kunnen

Rossana
‘Ik dacht
aan
moorkoppen.
Fuck it,ik
heb toch
kanker, bring
in the food’
34

Prins Bernhard Jr.
‘Ik vroeg
de arts al bij
de tweede kuur
of ik weer
mocht racen.
Gewoon met
een chemozakje
en zo
de auto in’
mee. Ik vind het zo zielig voor mijn ouders. 36Dat is
toch het allerergste wat een mens in zijn leven kan
overkomen? Dat je kind doodziek wordt.
“helemaal mee eens.”
Waren jouw ouders ook zo ongerust?
“Het was heel heftig, zowel voor mijn ouders als voor
de familie van Annete. Ik heb steeds geprobeerd
mijn geloof in een goede afloop naar buiten uit te
stralen. Dat lukte natuurlijk niet altijd. Je lichaam krijgt
het behoorlijk te voorduren van die chemo. Kaal en
dun: not a pretty sight. Dus ja, het begin was lastig
maar op een gegeven moment vind je samen wel
weer een weg naar boven. Het valt me ook op dat de
band tussen ons – familie, de vrienden, iedereen die
dit van dichtbij heeft meegemaakt – nog hechter is
geworden. Leed verbindt. Zodra we elkaar zien, weten
we: shit, ja, dat hebben we mooi samen overleefd. Zo
voelt dat ongeveer.”
Klik voor het backstagefilmpje op www.AngelNieuws.
nl
Omdat ik de uitslag van de scans nog niet binnen had.
“Annette en ik hebben iedere keer als er iets positiefs te melden was een half
glaasje bubbels gedronken. Ik heb nooit een alibi nodig gehad om een feestje te
vieren. In pricipe ben ik nu ‘schoon’. Om de twee maanden ga ik op controle. Hoe
zit het met jou? Ben je helemaal klaar, ook met de onderhoudskuren?
Ja, ik moet vanaf nu om de drie maanden de boel laten checken en nog voor
een kleine dosis aan het infuus. Weetje trouwens waar ik aan moest denken toen
jij aan het begin van het gesprek over die autoraces begon? Dat het bij mij de
gedachte aan mijn dieren was die me er vaak doorheen heeft gesleept. Ik heb
drie varkentjes en vier bonden. Eerst dacht ik dat ik, vanwege de chemo, bij hen
uit de buurt moest blijven, maar toen vertelde een arts mij dat het speeksel van
een wond juist desinfecterend werkt. Het kan dus helemaal geen kwaad. Alleen
mensen- en kattenbeten zijn gevaarlijk.
“En de varkentjes?”
Geen Probleem! Ze kunnen geen ziektes overbrengen. Ik heb het gevraagd hé: ik
mag toch wel met varkens kroelen?
“kroelen? Wat is dat?”
Je weet toch wel wat kroelen is?
“is dat iets wat je specifiek met varkens doet?”
Nee man, króélen! Je kroelt toch ook wel eens met je kinderen? Knuffelen, op z’n
Rotterdams. Lekker kroelen met Truffels, Sir Hamlet en Miss Lily. Mijn varkentjes.”
“dat lijkt me eerder worstelen, met die beesten”
Mijn moeder bleef ongerust, zodra ik in de buurt van mijn dieren kwam, riep ze
dat ik mijn handen moest wassen. Wees voorzichtig! Zou je dit nu wel doen? Is dit
niet te vermoeiend? Kleed je je wel goed aan. Ze heeft het er nog steeds moeilijk
Bernhard Lucas Emmanuel van
Vollenhoven
Prins van Oranje-Nassau, werd op 25 december 1969
geboren. Hij is de tweede zoon van prinses Margriet
en Pieter van Vollenhoven. Op 8 juli 2000 trouwde hij
met Annete Sekréve. Het echtpaar kreeg drie kinderen
Issabella (2002), Samuel (2004) en Benjamin (2008). In
2008 werd Bernhard behandeld voor de ziekte van
Crohn, in 2013 werd vastgesteld dat hij lijdt aan non-
Hodgekinlymfoom, een vorm van lymfeklierkanker.
Bernhard is, samen met onder andere Rossana en
Patrick Kluivert, ambassadeur van Lymph & CO, De
stichting die geld inzameld voor ONDERZOEK naar
nieuwe behandelmethoden van lymfenklierkanker.
Rossana Kluivert-Lima
Werd 27 oktober 1972 geboren. Op haar 21 rundeze
een MODEZAAK, acht jaar later had ze een keten
van vijf winkels. Sinds 2001 is ze vooral als STYLISTE
actief. Rossana heeft een eigen sierradenlijn: WISHES.
Op 28 januari 2008 trad ze in het huwelijk met Patrick
Kluivert. Een jaar eerder was hun zoon Shane geboren.
Rossana heeft een twee kinderen (Demi en Nino) uit
een eerder huwelijk. In 2013 werd vastgesteld dat ze
aan Hodgekin leed. Sinds vorigjaar ziet zit zij zich in als
ambassaddrice voor stichting Lymph & Co. Voor info
en donaties kunt u kijken op Lymph-co.com.
Prins Bernhard Jr.: ‘Waar je niet dood aan gaat, maakt
je sterker’. Ik heb tijdens mijn tweede chemokuur
al aan mijn arts gevraagd of ik toch kon racen: met
chemozakje en al, zo die auto in. Daar werd ik toen
hartelijk om uitgelachen. Rossana dacht tijdens haar
ziektebed aan iets heel anders: Fuck it, ik heb tóch

37 kanker en door de prednison die ik moest slikken had
ik toch al zo’n bolle kop. Dus: bring on the food.
Feestje
Rossana heeft een wijze les gehaald uit de tijd dat
ze ziek was: Ik zeg nu wat ik denk. Als ik iets zie, en ik
vind het niet leuk, dan zeg ik het gewoon. Ook stel ik
niks meer uit: elke dag is een feestje. Zo heb ik na de
achtste kuur een End Of The Chemo-party gehouden.

ESTEE LAUDER
38

Ze moesten na afloop uren douchen, maar voor fotograaf Gregg
Segal wilden zijn buurtgenoten best even in hun vuilnis gaan liggen.
Getverdemme
40

49
Alsjeblieft,
Dit is mijn zooi.
Ik ga er gewoon
Tussen liggen
Met mijn peuk
CV
Gregg Segal Geboren in de Verenigde Staten, 1964
Studeerde fotografie aan de Interlochen Arts Academy en
aan het California Institute of the Arts, en behaalde een
master in dramatic writing aan New York University Woont
in Los Angeles Prijzen award van Americcan Photography,
Communication Arts, PDN en de Society of Publication
Designers Website: www.greggsegal.com
Het eerste wat Gregg Segal (50) fotografeerde toen hij op zijn elfde verjaardag
een camera van zijn moeder kreeg, was het vuilnis van de buurman. Dat hij bijna
veertig jaar later voor het project 7 days of garbage opnieuw vuilnis fotografeerde,
is louter toeval. Het is niet zo dat hij een fascinatie voor weggegooide troep heeft.
Gregg: “Ik ben geen milieuactivist, maar het afvalprobleem is iets wat we niet
kunnen negeren. In de afgelopen tien jaar hebben we meer vuilnis geproduceerd
dan in honderd jaar ervoor.”
De inspiratie voor dit project kreeg hij toen hij hoorde over een uitermate
milieubewuste vrouw uit Californië. De dame kreeg het voor elkaar maanden geen
afval te produceren. Haar vuilnisbak bleef keurig schoon. Niet dat Gregg vindt
dat iedereen zo moet leven, maar door mensen te fotograferen in het afval dat
ze een week lang opspaarden, maakt hij het probleem wel tastbaarder. “Ik wilde
het niet doen met een opgeheven vingertje, want ik ben net zo goed onderdeel
van het probleem. Dat is de reden dat ik zelf ook heb geposeerd, samen met
mijn vrouw en zevenjarige zoon. Mijn zoontje was erg onder de indruk. ‘Als het
zo doorgaat, reiken er over honderd jaar torens van plastic tot aan de maan’. Zei
hij.” Gregg haalde de mensen die hij voor deze serie fotografeerde uit zijn eigen
omgeving. Op het schoolplein vroeg hij ouders om mee te werken, en zij kenden
weer anderen. Het werd een mond-tot-mond-project. “Ik vond het belangrijk dat
er een diversiteit in de mensen zat; qua leeftijd, maar ook wat etnische en sociaaleconomische
achtergrond betreft. Je wilt niet alleen maar verpakkingen van dure
bio-winkels zien.”
De allereerste foto die hij schoot was die van zijn assistente Dana. Het is zijn
lievelingsfoto. “haar houding en blik zijn geweldig. ‘alsjeblief, dit is mijn zooi.
What the hel, ik ga er gewoon tussen liggen met mijn peuk.’” Niet iedereen gaf
zich echter zo overals Dana. Sommige mensen lieten de meest vieze en stinkende
dingen weg. Voor Gregg heel frustrerend en teleurstellend. Je gaat met de billen
bloot, of niet. “Gelukkig deden anderen het wel grondig, ik heb een bebloede
tampon en een hypodermische naald voorbij zien komen.” Dit project krijgt in
Europa meer aandacht dan in de Verenigde Staten. “Amerikanen willen niet dat
iemand ons vertelt wat we moeten doen. En met deze foto’s duw ik toch de kop
van de hond in z’n eigen poep. De meeste mensen die meewerkten, vonden het
een eyeopener. Confronterend. Vooral degenen met kinderen. Ik weet niet of ik
daadwerkelijk iets kan veranderen, maar met iets meer besef van het probleem ben
ik al blij.”
Gregg heeft voor deze serie inmiddels bijna dertig mensen gefotografeerd, en
is nog niet klaar. “er zijn plannen om het project in Hongkong en Polen voort te
zetten, maar in de VS ga ik er niet eeuwig mee door. Het is moeilijk om origineel te
blijven. Ik zou graag nog wat ongebruikelijk mensen willen protreteren. Zo vroeg
ik onlangs aan een orthodoxe Jood of hij wilde meewerken, maar hij bedankte.
Hij vreesde dat het afval van zijn elf kinderen niet in mijn tuin – waar ik iedereen
fotografeer – zou passen.”

Verkooppunt
50

51
Advertentie

52
Ontdek de onweerstaanbare
voorjaar/zomercollectie 2015 van
GABOR. Fantastische schoenen en
tassen voor een zomers gevoel.
Meer informatie en verkoopadressen vindt u op www.gabor.de/fs15