Sport en Ontspanning - Dorp Witteveen

Nieuws 4
S&O vanaf
heden stichting
Sinds 1 juli is Sport en Ontspanning
een stichting. Voorheen was ons
dorpsblad geen rechtspersoon, maar
daar is nu dus verandering ingekomen.
De doelstelling van de Stichting Sport
en Ontspanning is: het samenstellen
en uitgeven van het periodiek “Sport
en Ontspanning”. Dat deden we al,
dus voor de lezer verandert er niets.
Voorzitter van de stichting is Jauke
Jansens, penningmeester is Winfried
Vermeulen, secretaris is Ilse Voortman
en Mark Voortman is eindredacteur.
Zomerverhalen
en -foto’s insturen
De Sport en Ontspanning gaat met
vakantie, en u ongetwijfeld ook.
Waar gaan Witteveners naar toe op vakantie?
Op die vraag hopen we in de
eerstvolgende S&O een antwoord te
geven. Daartoe vragen wij u lezers uw
vakantieverhalen en/of vakantiefoto’s
naar ons op te sturen. Leuke kiekjes,
grappige anekdotes of juist vreselijke
ervaringen, verhalen over zomerliefde,
alles is welkom! Wij maken er een
mooie collage van.
Inleverdatum 5 september voor 12
uur. Mail naar het welbekende adres:
sportenontspanning@hotmail.com
Voor de levering van:
TEELAARDE
VULZAND
ERFVERHARDING
CONTAINERVERHUUR
MR. JB. Kanweg 93
9439 TE Witteveen
Telefoon: 0593 –552876
06 20403847
Fax: 0593 - 552946
STUIFZAND
Transport
OPOE
In het gehucht Middelhengstum is
een heel vreemd museum gevestigd.
Het is een museum waar mensen kunnen
zien hoe in vorige eeuwen de mensen in
Nederland leefden.
Het museum is gevestigd in een oude
leerlooierij, waarvan de diverse ruimtes
zijn omgebouwd tot stijlkamers. In elke
kamer is er een stukje van het verleden te
zien. Zo is het oude kantoortje thans ingericht
als een schoolklasje anno 1750.
Er staan van de ouderwetse tafeltjes met
inktpotjes en ganzenveders. Ook hangt
er een stok, waarmee de kinderen vroeger
om de oren werden geslagen als ze in
slaap dreigden te vallen.
De volgende ruimte is ingericht als een
slaapkamer anno 1694. Vroeger lagen
hier de bloederige dierenvellen in de
leerlooierij hoog opgetast, maar nu zien
we een kleine ruimte met een schommelwieg
en verder een tweetal benauwde
bedsteetjes waarin men vroeger half
zittend probeerde te slapen. Het is een
wonder dat men in zo’n ruimte nog aan
voortplanten toekwam.
Toch zijn het niet die ruimtes die het
museum tot ver over de landsgrenzen
beroemd maakt. Nee, het museum is
beroemd om zijn opoe.
Het is ongeveer veertig jaar geleden dat
het museum voor het eerst haar deuren
opende. Er verscheen in de lokale krant
een advertentie en er werden wat strooibiljetten
uitgedeeld. De eerste drie dagen
liep het storm, met wel meer dan
honderd bezoekers per dag, maar daarna
ging het slechter en slechter met het museum.
Na een tijdje was het zelfs zo erg
dat er weken voorbij gingen dat er niet
één bezoeker kwam. Dat verdroot de eigenaar
van het museum natuurlijk zeer.
Hoewel hij erg zijn best deed om zijn
museum onder de aandacht van het
grote publiek te brengen (ballonnen
oplaten in de kerk, gratis kaartjes uitdelen
bij een begrafenis), bleven de bezoekers
thuis en verstofte het museum.
Maar op een morgen, na een stevige
dronk de avond er voor borrelde er een
even geniaal als misdadig idee op in het
hoofd van de museumdirecteur. Op
zolder van het museum woonde nog
zijn oude moeder, waarvoor hij moest
zorgen, maar dat met tegenzin deed. Die
ochtend maakte hij zoals gewoonlijk een
bordje broodpap voor zijn moeder klaar,
maar in plaats van melk gooide hij dikke
klodders behangplak in het bord. Hij
strooide er flink suiker over heen en lepelde
de pap bij het ou-de besje naar binnen.
Als snel merkte hij dat zijn moeder
begon te verstijven en na een tijdje was
zij zo stijf als een plank. Het bordje was
nog maar net leeg toen zij haar laatste
adem uitblies en dat noodgedwongen
aan de onder-kant moest doen, omdat
de bovenkant alles keihard was geworden.
Haar laatste natte scheet zorgde
er ook voor dat zij stevig aan haar stoel
vastgeplakt zat. De directeur nam haar
met stoel en al onder zijn arm en sjouwde
haar de trap af, waar zij een plaatsje
kreeg naast het fornuis in de kamer waar
een keuken anno 1911 was nagebouwd.
In een oogwenk werd het alom bekend
dat in het museum een beeld van een
oude opoe was te bewonderen, dat niet
van echt was te onderscheiden. Duizenden
mensen bezochten het museum en
iedereen bewonderde de vaardigheid van
de kunstenaar, die dit levensechte beeld
had gemaakt. Iedereen was zo verblind
door de aanblik van de verstijfde opoe
dat niemand doorhad dat er een vreselijk
misdrijf was gepleegd waar ze met
hun neus opstonden. Slechts één keer
meende een aspirant agent iets op te moeten
merken, maar die moest voor straf
alle laarzen van het peloton poetsen.
De directeur, die zit nu in Amsterdam
en is getrouwd op goede stand, met ene
madame Tussauds.
Van Praag (186)