Dealer Info nummer 2 in pdf formaat.

Digitale databergen - wie mag graven en handelen?
De enorme hoeveelheid data, die langzamerhand
digitaal is opgeslagen en maar
gedeeltelijk via internet benaderbaar is,
groeit en groeit. De computers van de
overheid, maar ook van providers, internetaanbieders,
ziekenhuizen, verzekeraars
en banken zitten vol met gegevens,
soms heel triviaal, soms marketingtechnisch
interessant en vrijwel altijd met
enige privacygevoelige inhoud.
Met steeds betere technieken worden
dergelijke bergen data steeds vaker
doorzocht, data mining komt ons steeds
dichter op de huid. De overheid - onder
het mom van antiterreur of kinderporno
bestrijding - heeft de laatste decennia
voor zichzelf de toegang tot dergelijke
data steeds makkelijker gemaakt. Men
koppelt naar hartenlust bestanden, laat
vreemde mogendheden en instanties
grasduinen in de gegevens en probeert
daarnaast om technieken voor data extractie
en data upgrading naar zich toe te
trekken. De overheid eigent zich zelfs
beschermingmethoden als encryptie toe
en verbiedt het gebruik daarvan door anderen.
We zijn ondertussen in een maatschappij
beland, waar Big Brother - in
overheidjas of met een commercieel pak
aan - vrijwel alles over ons weet of kan
weten, waar privacy en de juridische
uitgangspunten over de onaantastbaarheid
van de persoonlijke levenssfeer
holle kreten zijn geworden.
Het meest gebruikte argument
om maar steeds meer vrij te
geven voor gebruik door
overheid of zakenleven is dat
als je niets te verbergen hebt,
je toch niet bang hoeft te zijn voor wat
naar buiten komt. Wie tegen de aantasting
van z’n privacy ageert, heeft dus
vast wat te verbergen, hoor je dan. Dat
privacy niet alleen een recht is, maar
een psychosociale noodzaak, wordt als
argument nauwelijks gehoord en hoogstens
wil de politiek luisteren naar argumenten
over systeemfouten en wat er
kan gebeuren als door een opzettelijke
of toevallige fout gegevens over iemands
identiteit worden ontstolen of afgenomen.
Maar ook daar zijn we snel
aan het overstappen van een juridisch
systeem waarbij het uitgangspunt is dat
geen mensen die onschuldig zijn schade
mogen lijden (ook al betekent dit dan
dat soms een schuldige ongestraft blijft)
naar een paradigma, waarbij vooral niemand
die schuldige is ongestraft mag
blijven en “collateral damage” in de
vorm van onschuldige
slachtoffers als acceptabel
wordt geaccepteerd.
In feite dus een systeem,
waarin iedereen schuldig
is tot het tegendeel
bewezen is. Kliklijnen, beloningen, premiejagers
binnen en buiten het overheidsysteem,
het zijn geen uitzonderingen
meer, maar standaard praktijk geworden.
Dat zo’n aanpak het onderlinge
vertrouwen aantast, de cohesie van de
samenleving vermindert, het gevoel van
veiligheid van de burger eerder beperkt
dan verbetert, het morele gezag van
politie en justitie tot een lachertje maakt
en in het algemeen de menselijke maat
van onze maatschappij uit het oog doet
verliezen, wie maakt zich daar druk
over?
OPINIE
Fraunhofer op CeBIT
Een van de toonaangevende
instituten in Duitsland
is het Fraunhofer Instituut,
die met een behoorlijk
grote stand op de CeBIT
stonden, persconferenties
gaven en experts op
allerlei gebied op de
stand hadden rondlopen,
iedere derde mede-
Live opnamen 3D (Fraunhofer)
werker was er Dr. of Prof.
Men ontwikkeld interessante applicaties, zoals het op afstand
met je mobiele telefoon besturen van allerlei zaken thuis, inclusief
verwarming en apparatuur in de keuken. Er was gezichtsherkenning,
die niet alleen gezichten kan detecteren,
maar ook of je blij bent, boos, verbaasd en deze gegevens
weer naar sociale netwerken kan brengen voor je. Ook zag je
live in beeld dat de computer ral-time het geslacht van de personen
(in één videoshot herkende het systeem wel tien mensen!)
en zelfs een geschatte leeftijd aangaf, maar daarbij wel
Aziatische gezichten negeerde. Blijkbaar vindt de software
het moeilijk om de leeftijd van Aziaten te schatten, er was al
iets met de gezichtvolgende HP webcams die zich enkel op
blanke mensen zouden richten en geen gezichten van gekleurde
mensen zou herkennen. Men liet dus best leuke dingen
zien, veel 3D en beeldanalyse applicaties, maar op vragen
over bijeffecten, gezondheidsaspecten en de sociale impact
van al dat moois had men geen antwoord. Dat is niet onze
zaak, daar moeten de applicatieontwikkelaars maar naar kijken,
wij ontwikkelen fundamentele technieken. Ja, mooi,
maar wel echt technology push, als men spreekt over vraag
uit de markt, dan bedoelen de hooggeleerde dames en heren
dat de industrie graag 3D wil verkopen, dat sneller en beter
wil maken, maar of de eindgebruiker er misschien
geen zin of geld voor heeft en of er
ziek van kan worden, daar doet men geen
onderzoek naar. Bedroevend en eigenlijk typerend voor de
hele sfeer op de CeBIT, de gebruiker komt achteraan, die
mag al het moois kopen, of het ook gebruikt gaat worden en
of het iets oplevert
qua gemak, geluk of
zo, ach daar denkt
men niet zo over na.
Oplossingen, daar hamert
men op, maar het
zijn vooral oplossingen
voor het bedrijfsleven,
gericht op efficiency
op de m2, wat
Energiebesparing op afstand
breder kijken is er niet
bij. De hotemetoten
zoals A. Merkel die worden rondgeleid krijgen, met de
televisiecamera’s er naast, een overdosis technologische
wonderdingen gepresenteerd.
ICT
vakhandel
42 19 maart 2010