Concept Multidisciplinaire richtlijn Stoornissen in ... - GGZ-richtlijnen

5
10
15
20
25
30
35
40
45
Rol van de patiënt bij behandeldoelen
Er is enige evidentie voor een betere uitkomst wanneer er overeenstemming is tussen therapeut
en patiënt bij het stellen van doelen. Raistrick e.a (2006) noemen Booth e.a. (1992),
Hodgins e.a., 1997 en Adamson en Sellman (2001)
Miller (1987 [40] [43] (Australian Guidelines for the Treatment of Alcohol Problems) meent
dat het erkennen van de mogelijkheid van alternatieven de cliënt motiveert tot medewerking.
Sanchez-Craig (1990) heeft vastgesteld dat het bieden van een keuzemogelijkheid leidt tot
betere uitkomsten van de behandeling en meer motivatie om in behandeling te blijven .
Overeenstemming over doelen en betrokkenheid van de patiënt bij de keuze van doelen leidt
tot een betere uitkomst van behandeling.
Wanneer een patiënt abstinentie wenst kan de behandelaar een overeenkomstig doel nastreven.
Wanneer de patiënt matiging nastreeft, daar waar de behandelaar gezien de somatische
of psychosociale toestand dit doel risicovol en onverantwoord vindt, dient hij dit advies
naar voren te brengen. Wanneer de patiënt dit advies echter niet over wil nemen, lijkt het
raadzaam in gezamenlijkheid een tussenliggend behandeldoel te kiezen. Daarbij is er toenemende
evidentie dat uiteindelijke abstinentie behaald kan worden door in stappen minder
te drinken. Voor velen met risicovol gebruik, alcoholmisbruik of een milde alcoholafhankelijkheid
kan het vooruitzicht op matiging de stap naar het vragen van hulp gemakkelijker maken
dan het idee volledig te moeten abstineren. Het verdient aanbeveling om te streven naar
overeenstemming tussen patiënt en behandelaar bij het bepalen van het behandeldoel.
Literatuur
• Finfgeld-Connett DL. (2005) Self-management of alcohol problems among aging adults J Gerontol Nurs.
May 31(5):5 1-8.
• Hester, R. K. Behavioral self-control training. (1995). In R. K. Hester & W. R. Miller (Eds.), Handbook of
alcoholism treatment approaches (2nd edn, pp. 148–159). Boston: Allyn & Bacon.
• Marlatt, G.A., K Witkiewitz. (2002) Harm reduction approaches to alcohol use. Health promotion, prevention,
and treatment. Addictive Behaviors 27 867–886
• Raistrick, D., Heather, N. and Godfrey, Chr. (2006): Review of the effectiveness of treatment for alcohol
problems. National Treatment Agency for Substance Misuse, UK,
• Rosenberg, H. (1993). Prediction of controlled drinking by alcoholics and problem drinkers. Psychological
Bulletin, 113, 129–139.
• Sanchez-Craig, M. (1990). Brief didactic treatment for alcohol and drug-related problems:an approach
based on client choice. British Journal of Addiction, 85(2), 169-177.
• Saunders JB, Kypri K, Walters ST, Laforge RG, Larimer ME. (2004) Approaches to brief intervention for
hazardous drinking in young people. Alcohol Clin Exp Res. Feb 28(2): 322-9.
3.7. Zijn er argumenten voor ambulante dan wel klinische detoxificatie en behandeling?
Traditioneel worden mensen met een stoornis in het gebruik van alcohol vaak klinisch behandeld.
Klinische behandeling varieert daarbij van een kortdurende opname ten behoeve
van ontgifting tot een zeer lange (>een jaar) opname in een therapeutische gemeenschap.
Argumenten die genoemd worden voor een klinische behandeling zijn 1) dat het de persoon
wegneemt van een stoornisbevorderende omgeving en daarmee de abstinentie vergemakkelijkt,
2) dat het een intensievere behandeling mogelijk maakt, omdat de drop out minder makkelijk
is en er meer gelegenheid is voor behandeling, 3) dat het de mogelijkheid biedt voor
somatische en psychiatrische behandeling en de aanpak van maatschappelijk herstel aan
patiënten die dergelijke zorg op een andere wijze niet krijgen; 4) dat de persoon zonodig
Concept multidiscipliniare richtlijn stoornissen in het gebruik van alcohol, 2007 35