Angststoornissen - Vereniging EMDR Nederland

HYPOCHONDRIE
heidsgraad en vervolgens hiërarchisch geordend van makkelijk naar moeilijk. De patiënt
voert stap voor stap deze opdrachten als huiswerk uit, te beginnen met de minst moeilijke.
De opdrachten houden dus in dat de patiënt zich stap voor stap blootstelt aan
moeilijke situaties en tegelijkertijd spanningreducerend gedrag nalaat. Deze behandelingen
duren doorgaans zo’n tien zittingen en worden in een individueel format gegeven.
Conclusie
Niveau 1
De effectiviteit van exposure in vivo met responspreventie
bij hypochondrie is aangetoond voor een individueel kortdurend
format van ongeveer tien zittingen
A2 Warwick et al., 1996; Clark et al, 1998; Visser & Bouman,
2001
B Avia et al., 1996; Bouman & Visser, 1998
Overige overwegingen
In effectonderzoek wordt doorgaans gezocht naar significante effecten. In de klinische
praktijk streeft men naar optimale effecten. Binnen cognitieve gedragstherapie in het
algemeen lijkt de grootte van een significant effect dikwijls toe te nemen bij een beperkte
verhoging van het aantal zittingen (de Beurs, van Dyck, van Balkom & Lange,
2001).
Bovendien blijken cognitief-gedragstherapeutische behandelingen die in een individueel
format effectief zijn min of meer even effectief te zijn binnen een groepsformat
(Emmelkamp, 1994).
Aanbeveling
Exposure in vivo met responspreventie bij hypochondrie wordt vooralsnog
bij voorkeur gegeven in een individueel format van 10-20 sessies.
Het kan de moeite waard zijn om het behandelprotocol in een groepsformat
uit te voeren
10.2.4.3 Duurzaamheid
Wetenschappelijke onderbouwing
Er zijn geen gegevens bekend over de lange termijn effecten van exposure in vivo
met responspreventie bij hypochondrie.
Conclusie
Niveau 4
Er bestaan geen gegevens over de lange termijn effecten
van exposure in vivo met responspreventie bij hypochondrie
Overige overwegingen
Bij diverse andere angststoornissen zijn de lange termijn effecten van exposure in
vivo met responspreventie overtuigend aangetoond. Het is niet heel aannemelijk dat
dit voor hypochondrie opeens niet het geval zou zijn, of in ieder geval dat de lange
termijn effecten van exposure in vivo met responspreventie bij hypochondrie aanzienlijk
slechter zouden zijn dan de inmiddels wel (in zeer beperkte mate) onderzochte en
aangetoonde lange termijn effecten van cognitieve therapie bij deze stoornis.
Omdat hypochondrie een stoornis is die door zijn aard neigt tot recidief, is het belangrijk
hieromtrent de algemene regels van ‘good clinical practice’ te hanteren: met de
patiënt bespreken welke maatregelen hij kan nemen wanneer de klachten weer dreigen
terug te komen en met patiënt en huisarts afspraken maken over de mogelijkheid
om bij terugval snel te worden gezien voor één of enkele gesprekken.
178