Angststoornissen - Vereniging EMDR Nederland

POSTTRAUMATISCHE STRESSSTOORNIS
Conclusie
Niveau 1
Cognitieve gedragstherapie bij PTSS kan betrekkelijk kort
duren (tien tot twintig zittingen), waarbij van diverse behandelingen
uitgewerkte protocollen bestaan.
A1 Foa, Keane, & Friedman, 2000; Van Etten & Taylor,
1997; Solomon, Gerrity & Muff, 1992 ISTSS: A-rating
Overige overwegingen
De verschillende facetten van cognitieve gedragstherapie kunnen goed met elkaar
worden gecombineerd, zodat er verantwoorde keuzemogelijkheden bestaan om de
behandeling aan te passen aan de wensen en de behoeftes van de patiënt.
Aanbeveling
Wie cognitieve gedragstherapie toepast kan verschillende ‘ingrediënten’
uit het cgt-pakket met elkaar combineren, al moet worden bedacht dat
de meeste en hardste evidentie bestaat voor de effectiviteit van de imaginaire
exposure component. Daarom wordt er toch de voorkeur aan gegeven
om bij een keuze voor CGT primair met Imaginaire Exposure te
behandelen.
8.2.3.6 Duurzaamheid
Wetenschappelijke onderbouwing
Onderzoek naar de lange termijn effecten van de behandeling van PTSS is beperkt.
Veelal is de follow-up beperkt tot hoogstens een jaar na afsluiting van de therapie.
Dat is te beperkt, niet in het minst vanwege het zogenaamde ‘anniversary’ effect. Op
basis van de beschikbare gegevens komen Van Etten en Taylor niettemin tot de voorlopige
conclusie dat de positieve effecten van CGt bij follow-up blijven bestaan.
Conclusie
Niveau 1
De resultaten van de behandeling van PTSS met CGT op
langere termijn (dat wil zeggen, langer dan een jaar na
afsluiting van de therapie) zijn vrij onduidelijk. De gegevens
die er zijn stemmen niettemin hoopvol.
A1 Foa, Keane, & Friedman, 2000; Van Etten & Taylor,
1997; Solomon, Gerrity & Muff, 1992 ISTSS: A-rating
Overige overwegingen
Gezien de geringe hoeveelheid onderzoek naar de lange termijn effecten van CGT bij
PTSS en gezien de klinische ervaring dat met name bij PTSS nogal eens ‘anniversary
effecten’ kunnen optreden, alsmede andere fenomenen waardoor de klachten na verloop
van tijd opnieuw naar voren kunnen komen, is het verstandig om hieromtrent
maatregelen te nemen die passen bij ‘good clinical practice’. Deze behelzen adviezen
over de handelwijze bij terugkeer van de klachten en duidelijke afspraken met patiënt
en huisarts over de mogelijkheid om bij (dreigende) terugval snel te kunnen worden
gezien voor een of enkele ‘herhalingsgesprekken’.
154