Angststoornissen - Vereniging EMDR Nederland

OBSESSIEF-COMPULSIEVE STOORNIS
tie van randomized controlled trials. Waar nodig is gebruik gemaakt van aanvullende
niet systematisch gezochte literatuur.
6.2.2 Inleiding
Bij de behandeling van obsessief-compulsieve stoornis (OCS) zijn verschillende psychotherapeutische
interventies onderzocht. Uit het onderzoek komt naar voren dat
met name twee behandelmethoden effectief zijn: a. exposure in vivo met responspreventie
en b. cognitieve therapie. Hierbij is exposure in vivo met responspreventie
eerste keus behandeling, vanwege de grote hoeveelheid positieve onderzoeksresultaten
en de positieve lange termijn effecten. Bij cognitieve therapie zijn deze lange termijn
effecten nog niet onderzocht. Andere psychotherapeutische behandelmethoden
blijken niet of minder effectief, of zijn onvoldoende onderzocht. Er zijn geen randomized
controlled trials waarin de effectiviteit van andere psychotherapeutische methoden
is geëvalueerd.
6.2.3 Exposure in vivo met responspreventie
6.2.3.1 Effectiviteit
Wetenschappelijke onderbouwing
Gedragstherapeutische behandeling van OCS (doorgaans bestaande uit een combinatie
van exposure in vivo met responspreventie) is effectiever bevonden dan placebo
(Cox et al., 1993; van Balkom et al., 1994). Met een dergelijke behandeling worden
klinisch significante reducties bereikt in obsessief-compulsieve klachten. Dit geldt met
name de reductie in klachten zoals door de patiënten zelf gerapporteerd (van Balkom
et al., 1994). Gemelde drop-out percentages variëren van 6% (Cox et al., 1993) tot
8% (van Balkom et al., 1994).
Aan het einde van de behandeling blijken patiënten eerder vergelijkbaar met de normale
populatie dan met onbehandelde OCS-patiënten (Abramovitz, 1994) en de positieve
resultaten blijven niet beperkt tot deelnemers aan experimentele studies, maar
zijn ook generaliseerbaar naar de doorsnee polikliniek populatie met OCS (Franklin et
al., 2000).
Van de patiënten die deze behandeling ondergaan verbetert over het algemeen 70 tot
80%, een resultaat dat bij follow-up in ieder geval tot 2 jaar aanhoudt (O’sullivan &
Marks, 1990; Kasvikis & Marks, 1988; Visser, Hoekstra & Emmelkamp, 1992).
Conclusie
Niveau 1
Het is aangetoond dat exposure in vivo (met responspreventie)
een effectieve behandeling is voor de obsessiefcompulsieve
stoornis.
A1 Cox et al.,1993; A1 Van Balkom et al., 1994; A1 Kobak
et al., 1998; A1 Abramowitz, 1998; A1 Franklin et al.,
2000; A1 O'Sullivan & Marks, 1990
Overige overwegingen
Exposure met responspreventie is een gemakkelijk toe te passen methode die door de
patiënt doorgaans gemakkelijk wordt begrepen en door deze goed kan worden uitgevoerd
103