Landelijk Basisprogramma Angststoornissen - GGZ-richtlijnen

Cliënten die tussen circuits bewegen komen in het geval van een angststoornis minder vaak voor dan bijvoorbeeld
cliënten met een psychotische stoornis. Cliënten kunnen wel overgaan van het circuit jeugd naar
het circuit volwassen en van het circuit volwassen naar het circuit ouderen en natuurlijk in het geval van
co-morbide stoornissen. Het is belangrijk dat deze overgang voor de cliënt zo soepel mogelijk verloopt, zonder
onderbreking van de behandeling. Een goede overdracht tussen behandelaren is noodzakelijk.
Continuïteit in het aanbod met aanpalende sectoren
Continuïteit in het aanbod met aanpalende sectoren is ook bij angststoornissen heel belangrijk. Afhankelijk
van de soort en de ernst van de angststoornis zal een groot deel van de cliënten in de eerste lijn behandeld
kunnen worden. Personen met een meer ernstige vorm van angststoornissen of met PTSS of OCS zullen naar de
tweedelijns GGZ verwezen worden. Hierover moeten duidelijke afspraken gemaakt worden, onder andere rond:
■ De criteria voor verwijzing,
■ De wachttijden waar de cliënt op moet rekenen,
■ Op welke onderdelen samengewerkt kan worden,
■ Hoe en op welk moment er terugkoppeling naar de huisarts of eerste lijnspsycholoog plaats vindt.
■ Afspraken over wederzijdse beschikbaarheid en bereikbaarheid.
Behandelaren en cliënten in zowel de eerste lijn als de tweede lijn kunnen besluiten dat het inschakelen van
bijvoorbeeld thuiszorg noodzakelijk is of dat er verwezen moet worden naar andere instanties zoals de
verslavingszorg. Ook in die gevallen gelden de aandachtspunten die hierboven zijn genoemd.
Continuïteit in de sturing van zorg
Onder continuïteit van zorg verstaan we: een eenduidig behandelbeleid binnen en tussen disciplines door
het gehele zorgprogramma heen, op het niveau van de individuele cliënt. Om dat te bereiken moet aan de
volgende randvoorwaarden voldoen worden.
Continuïteit vanuit de voordeur naar achterliggende programma’s
Binnen dit basisprogramma wordt de voordeur gevormd door de eerste lijn, en niet door het voordeurprogramma
van de tweedelijns GGZ. Het streven is dat er op individueel niveau een consistente route door
de hulpverlening tot stand komt. Noodzakelijk daarvoor is dat er afspraken gemaakt worden over de mate
van diagnostiek in de verschillende onderdelen van de route. Dus:
■ welke mate van diagnostiek wordt uitgevoerd vóórdat de cliënt wordt doorverwezen;
■ welke diagnostische activiteiten worden in de GGZvoordeur uitgevoerd, en welke daarachter (in het
specifieke programma).
Voorkomen dient te worden dat:
■ de cliënt steeds opnieuw zijn of haar verhaal moet vertellen;
■ toewijzing aan een specifiek programma een langdurig traject wordt;
■ diagnostische activiteiten op verschillende plekken herhaald worden;
■ er gebruik gemaakt wordt van onderling afwijkende diagnostische instrumenten.
Afspraken ter ondersteuning van de sturing van de zorg zullen gemaakt moeten worden rond:
■ de structuur waarin alle hulpverleners een plaats krijgen met betrekking tot de specifieke taken,
■ bevoegdheden en verantwoordelijkheden binnen het zorgprogramma;
■ een overlegstructuur die op de programmastructuur aansluit;
■ het in kaart brengen van de cliëntstromen (in- door- en uitstroom);
■ expliciteren van het aanbod per hulpverlener / hulpverlenende instantie;
■ aanpassing van de administratieve organisatie: met name rond het registratiesysteem en het logistieke
proces;
■ het opstellen van prestatie-indicatoren om de organisatie aan te sturen: financiële gegevens, productiegegevens
maar ook verloop van medewerkers en cliëntensatisfactie;
Landelijk Basisprogramma Angststoornissen 77