inhoud

ï? §. 184. OVER DE BESNYDING.
by van het Paafchlam wilde eeten : by de eerfte inftelling
der Befnydinge , Gen. XVII. wordt insgelyks
alleenlyk van de Nakomelingen en Knechten
van Abraham gefproken. In alle de Historifche
Boeken des Ouden Testaments by eikanderen gevoegt,
vindt men geen het minfte fpoor , waar uit
men zouden kunnen zien , dat de Befnyding noodzaaklyk
gehouden werdt ter zaligheid voor Vreemdlingen
, die den waaren Godt erkenden , of dat zy
van hen gevotdert werdt als een gedeelte hunner
Geloofsbelydenisfe; men befpeurt dit niet eens in
de uitvoerige Gefchiednisfe van Naëman s Kon. V.
alles doet zich daar in veel meer zoo op , dat men
aan geene Befnydinge van Naëman denken kunne.
In laatere tyden , lange naa de Babylonifche Gevangnisfe,
kwamen 'er, wel is waar, onder de Jooden
onverltandige Yveraars , tegen welke Paulus
zich in zyne Brieven fterk verzet heeft, die zelfs
den Heidenen de Befnyding, als noodzaaklyk ter
Zaligheid voorfchreeven. Dan hier tegen kantte
zich niet alleen Paulus , maar ook reeds vóór hem
andere gemaatigde en zeer Godtsdienflige Jooden,
zonder dat deeze in het minst dachten op het geen
daar uit , met betrekkinge tot het Christendom
voortvloeide. Jofephus heeft ons hier van een
merkwaardig voorbeeld opgetekent, in het twintigje
Boek van zyne Oudheden , Kapitt. It. §. 5.
IZATES , Koning van Adiabene , (dat is , van Asfyrien
in den bepaaldften zin) had wel eer , toen
ïiy noch Prins was (a), een Jood leeren kennen,
met
(a) In het Hoogduitfch ftaat: als sin eppanagirte$
Frittz, Ik heb gemeent, dat de woorden, toen by
nocb