inhoud

103 §•. 202. O V E R REINE ES,
woonte van zekere fpyze eenen Man brengen , dia
anders zoo verllandig is, en alles zoo nauwkeurig
onderzoekt, gelyk men van RÖSEL niet lochenen
kan. Hec is waar , hy was in dac ftuk minder bekwaam
om onparcydig ce oordeelen , dan iemand
uic andere plaatzen van Duicfchland; want de Franken
hebben over hec algemeen dat Volks • gebrek ,
dat zy zich verfcheidene dingen als oneetbaar voorftellen
, waar aan zy flechts niec van jongs af gewoon
zyn ; en veele fpyzen , die men in Neder-
S-ixen niec flechts eetbaar noemt, maar voor weifmaakend
houdt , zyn , naar hun oordeel , in het
geheel niet voor menfchen. Dikwils vermaakt men
zich aan gemeene tafelen met hun , wanneer zy
daar voor uitkomen , en van deeze of geene fpyzen
, zonder eenige bewimpeling zeggen , dat zy
alleen voor Varkens goed zyn. Ondertusfchen ziet
men 'er uit , hoe groot het onderfcheid der gewoonte
zy , by één en het zelfde Volk , het welk
de zelfde taaie heefc ; en welken invloed deeze gewoonce
hebbe in hec bepaalen van hec geen men
eetbaar of oneetbaar te noemen heeft. • •
Van onze grootle Lekkernyen , Oesters , zuilen
veelen in Duitfchland , die 'er van jongs af niec
aan gewoon zyn , eenen afkeer hebben , al is bet
ook , dat men zc hun noch zoo zuiver en verfca
opdifcht.
Het geen Mofes dan in dit geval deed , was in
de Hoofd - zaake niets anders, dan dat hy de oude
gewoonte des Volks in eene Wet veranderde.
De zelfde Dieren waren voor het grootfte gedeelte
te vooren reeds door de Israëliten en hunne Voorouderen
voor rein of onrein gehóuden ; dat is,
van