inhoud

g. 184. OVER DE BESNYDING. 5
1. Alle natuurlyke Nakomelingen van Abraham ,
by gevolg ook alle geboorene Israëliten. Gen.
XVII. 9-14. Levit. XII. 3.
By deeze Wet moet ik een paar Aanmerkingen
maaken , die de gefchiednis betreffen. De eerfle is:
de Israëlitifche Arabieren hebben dit Gebod zo heiliglyk
gehouden , tot den tyd van Muhammed toe ,
dat men dit als de eenige rede , waarom de Muhammedaanen
befneeden worden , aan te zien hebbe.
Muhammed heeft in den Koran nergens de Befnyding
bevolen: maar hy zelf was een Israëlitifch Arabier ,
en predikte zynen Landgenooten. Dit Volk nu ,
het welk hy zynen Godtsdienst het allereerst leerde ,
en het welk denzelven wel ras door overwinnende
Wapenen verder voortplantte , had te vooren reeds
de Befnyding als een heilig gebruik, en voerde dezelve
(in der daad door misverftand) overal als een
fluk van Godtsdienst in. De Muhammedaanfche
Befnyding is waarfchynlyk geene navolging der Jooden
, maar een overoud gebiuik der Ismaëliten , hec
' welk zy zoo wel als de Israëliten, van hunnen gemeenfchaplyken
Stamvader , Abraham , ontfangen
hadden , en als een Godtlyk bevel eerbiedigden.
Deeze was myne eerfte Gefcbiedkundige Aanmerking
; zie hier de tweede : Toen de Joodfche
Koning , Joannes Hyrkanus , honderd en negen en
twintig Jaaren vóór de geboorte van Christus, Idumtea
verovert had , gaf hy den Edomiten eene vrye
keuze , om , of ten Lande uit te gaan, of, onder
voorwaarde van zich te laaien befnyden, daar in te,
blyven. ( Jofephus Anuq. Judaic. L. XIII. C. IX.
g. i.). Zy koozen het laatfte , en weiden van dien
A 3
tji