inhoud

AANGAANDE DEN SABBATH. 123
te verfteken blyven ; niemand moest zich , door
onophoudelyken arbeid , zonder eenige tusfchenpoozingen
van ruste en vermaak, voor den tyd ,
kunnen, ten onbruik maaken ; en aan de Dieren
moest die zelfde rust gegunt worden. Doch van
deeze hebbe ik , §. 167. reeds , het geen noodig
was, gezegt, het welk ik daarom thans niet zal
berhaalen.
Deeze rust moest ondertusfchen niet beftaan in
eene volkome werkloosheid , of zorgvuldige onthouding
van alle lichaamlyke beweeginge, of van
alle» , het geen men, door al te groote tederheid
van een befchroomd geweeten , als arbeid zoude
kunnen aanmerken. Inderdaad zoodanig een dag ,
op welken ik my tot myne verlustiging niet mocht:
beweegen , en waarop ik geduurig zwaarighedert
in myn geweeten hebben moest, doorvreeze, dac
ik my misfehien op dit oogenblik , door het uitftrekken
van myne hand , of eenige andere beweeging
van myn lichaam , mocht bezondigt hebben,
zoude voor my juist vlak het tegenovergeftelde
van eenen dag der verkwikkinge zyn. Men zoude
daar eer droefgeestig op worden , en altoos blyde
zyn , wanneer hy haast ten einde was. Eene
zoo wonderlyke gedaante , ik beken het, heeft de
Sabbath der jooden , van tyd tot tyd , door verfcheidene
byvoegfelen der Pharizeeuwen , die op
beuzelingen uitloopen , en waartegen Christus zich
menigvverf verzette, aangenomen ; en hy zoude 'er
noch heden onbevalliger uitzien , indien men, volgens
de Zedenleere van fommige Christenen , allen
omgang met menfchen , en het genoegen het
welk men daarin vinden kan, op deezen dag voor
onge-