inhoud

ioo 5. 192. OVER DE TIENDEA.
ik geene genoegzaarne kundigheid, dewyl ik niet
weet, of de Israëliten verplicht waren , om op eigene
kosten hunne Tienden in de Steden der Leviten
te leveren of niet. Zoude het ook kunnen geweest
zyn, dat men de Tiende reeds voor den Oogst
en terwyl de Vruchten nog te velde ftonden, waardeerde,
en dan, volgens deeze waardeering, hon»
derd en twintig ten honderd betaalde?
De tweede Tiende vooronderftelt Mofes in zyne
Wetten altoos als bekend , en reeds voor zynen
tyd in gebruike. Misfehien is zy even de zelfde,
die Jacob belooft had , Gen. XXVIlI. vs. 22. en
was als eene oude gewoonte tot op de nakomelingen
voortgeplant. De Wetten , die daarvan fpreeken
, (in geene van welken dezelve evenwel wordt
ingeltelt,) kan men vinden Deut. XII. vs. 17- 19.
XIV. vs. 22.29. XXVI. vs. 12-15. Zy behelzen
de volgende omflandigheden:
Men gaf deeze Tiende niet aan iemand anders,
maar verteerde ze zelf by Offermaaltyden en andere
Gasteryen , op welke men , behalven zyne Vrienden
, die men daar vrywillig by wilde verzoeken ,
Leviten , Weduwen, Weezen, Vreemdlingen, Armen
, ja zelfs zyne eigene Knechten moest noodigen
, en door dit middel aan dezelven eenen vrolyken
dag geeven. (§.128 en 143. No. 3.) Eigenlyk
was dezelve alleen voor de Offermaaltyden bepaalt
: de Israëliten moesten naamelyk alle Jaaren
driemaalen , op de hooge Feeseen , in den Tabereakel
of Tempel komen ; hier beltond hun Godtsdienst
gedeeltlyk in die Maaltyds • Offeranden , die
wy te vooren befchreven hebben , en deeze moes-
' ten van de Tienden gegeeven worden. Maar dewyl