Jaarverslag 2005 - Vlaamse Ombudsdienst

HOOFDSTUK 4
Milieu
In de eerstelijnsklachtenbehandeling kent AMINAL vooral klachten over het uitblijven van
informatie of antwoord op vragen en over onnauwkeurigheid van de administratie. In zowat alle
gevallen kon dit worden rechtgezet. Een aantal klachten over het niet-optreden van de Milieuinspectie
werd ongegrond beoordeeld door de klachtenbehandelaar omdat de Milieu-inspectie
niet zelf bevoegd was maar hoog toezicht uitoefende. Hierbij kon in de regel worden aangetoond
dat de afdeling Milieu-inspectie haar verantwoordelijkheid had opgenomen.
K AN AAN DEZE HINDER NU IETS GEDAAN WORDEN?
De terughoudendheid van gemeenten om hinderklachten te onderzoeken blijft een aandachtspunt.
De nood aan een concreet onderzoek ter plaatse door een milieuambtenaar of de
milieupolitie komt terug in verschillende klachten.
De verzoekers van dossiers 2005-0502 en 2005-0517 ondervinden lawaai- en stofhinder
van een aangrenzend bedrijf in bouwmaterialen. Verscheidene meldingen van hinder bij de
gemeente leiden niet tot inspectie of overleg. De gemeente deelt mee geen weet te hebben van
deze meldingen maar kan wel meteen bevestigen dat de groenvoorzieningen niet zijn uitgevoerd
conform de vergunning. Pas na herhaald aandringen stelt de gemeente een onderzoek
ter plaatse in. Volgende zaken worden vastgesteld: de containers zijn niet geplaatst zoals vermeld
op het uitvoeringsplan bij de milieuvergunning, de maximale hoeveelheid afvalstoffen
wordt overschreden, er is geen automatische weegbrug, het groenscherm is niet aangelegd, de
exploitant heeft geen afvalstoffenregister. De milieupolitie stelt PV op en maakt afspraken op
al deze punten en over de installatie van een sproeisysteem om stofontwikkeling tegen te gaan.
Over de bezoeken en telefoons aan de milieudienst, waar de verzoekers van spreken, valt niet
met zekerheid uitsluitsel te geven. Opvallend is dat zelfs na de kennisgeving door de Vlaamse
Ombudsdienst de gemeente niet meteen een onderzoek instelt maar aan de verzoekers vraagt
om een nieuwe melding van de hinder te doen bij de gemeentelijke milieupolitie. Pas na aandringen
gaat de gemeente ter plaatse en worden al snel afspraken gemaakt met het bedrijf.
In dossier 2005-0074 ondervindt de verzoeker lichthinder van een grote lichtreclame van
een bedrijf in zijn straat. Hij heeft de gemeente hierover al enkele keren gecontacteerd. De
gemeente bezorgt de Vlaamse Ombudsdienst een kopie van de stedenbouwkundige vergunning.
Het bedrijf kreeg inderdaad een vergunning voor het vervangen van bestaande lichtreclamepanelen
op de gevel van het gebouw en in de graszone aan de ingang van het gebouw.
De bijgevoegde foto’s tonen aan dat de inplanting identiek is aan de vorige lichtreclames. De
verzoeker klaagt echter specifiek over de lichtsterkte en het binnenvallen van de verlichting in
zijn woning. VLAREM II bepaalt, zowel voor de ingedeelde als voor de niet-ingedeelde inrichtingen,
dat onverminderd andere reglementaire bepalingen de nodige maatregelen moeten
worden getroffen om lichthinder te voorkomen en dat een lichtreclame de normale intensiteit
van de openbare verlichting niet mag overtreffen. Na verder aandringen gaat de gemeente
over tot een plaatsbezoek. De milieuambtenaar stelt een overtreding van de VLAREM-regelgeving
vast. Het bedrijf wordt door de gemeente aangemaand om de lichtsterkte van de verlichting
aan te passen aan de Vlaamse milieuregelgeving.
In deze en vergelijkbare dossiers oordeelt de Vlaamse Ombudsdienst de ombudsnormen
goede uitvoeringspraktijk en administratieve nauwkeurigheid en/of redelijke behandeltermijn
geschonden. Een veelgehoorde reactie van gemeenten is dat het eigenlijk geen kwestie van
milieuhinder is maar een burenruzie. De gemeente ziet dan geen reden om een onderzoek in te
82