Jaarverslag 2005 - Vlaamse Ombudsdienst

HOOFDSTUK 6
Ruimtelijke ordening
De Vlaamse Ombudsdienst acht de ombudsnorm deugdelijke correspondentie geschonden.
Het is nefast voor de participatie van de burger en dus het draagvlak van de ruimtelijke planning
als de burger niet kan vatten welk gevolg er aan zijn bezwaarschrift gegeven is. De minister suggereert
in zijn bovenvermeld antwoord dat bij de opmaak van een bestek voor de uitwerking van
een voorontwerp van een plan uitdrukkelijk wordt opgenomen dat er een grondige redactie moet
gebeuren vanuit het oogpunt van de leesbaarheid. Dat is dan wel een absoluut minimum.
O OK IN 2005 ONTDEKT DE BURGER PLANSCHADE WAARVOOR ZIJN RECHT
OP VERGOEDING VERJAARD IS
Zoals elk jaar heeft de Vlaamse Ombudsdienst ook in 2005 aan enkele verzoekers moeten
meedelen dat het voor een planschadevergoeding wellicht ruim te laat is. In het Jaarverslag 2002
werd daarop dieper ingegaan, met de aanbeveling dat de plannende overheid bij bestemmingswijzigingen
de betrokken burgers actief moet informeren over de mogelijkheid planschadevergoeding
te krijgen.
Verder werd aanbevolen dat die overheden een regeling in der minne niet bij voorbaat
mochten uitsluiten. Omwille van de complexiteit verwijst de Vlaamse overheid burgers die planschadevergoeding
vragen, steevast door naar de rechter. Eind 2005 zouden ongeveer 500 dossiers
verwikkeld zijn in gerechtelijke procedures (parlementaire vraag nr. 38 van 25 november 2005).
De Vlaamse Ombudsdienst dringt er nogmaals op aan dat verder onderzocht wordt hoe de
regelgeving inzake planschadevergoeding kan worden vereenvoudigd, zodat de burger zich niet
steeds tot de rechter moet wenden.
E EN BIJZONDER GEVAL: DE OVERHEID BLOKKEERT MEER DAN 50 JAAR
BOUWPERCELEN ZONDER ENIGE VERGOEDING
In dossier 2004-0889 heeft de verzoeker in het begin van de jaren 1950 te horen gekregen
dat zijn perceel in een reservatiestrook ligt voor de aanleg van een grote ring rond
Antwerpen. Door de jaren heen heeft hij verscheidene instanties aangeschreven met de
vraag om werk te maken van de onteigening, maar vergeefs.
In 1998 beslist het Vlaamse Gewest af te zien van de aanleg van de grote ring. De reservatiestrook
wordt wel behouden, ditmaal voor de aanleg van pijpleidingen. De rechter oordeelt
in 2003 dat de verzoeker niet in aanmerking komt voor een planschadevergoeding. De
verzoeker dringt dan maar opnieuw aan op een spoedige onteigening. In de nabije toekomst
zijn er echter nog steeds geen grote projecten voorzien.
De Vlaamse Ombudsdienst vindt het onaanvaardbaar dat dergelijke percelen gedurende
meer dan 50 jaar geblokkeerd blijven zonder enige vergoeding voor de eigenaar. De federale
Algemene Directie Energie, Gas & Elektriciteit merkt zelfs op dat er voor de aanleg van pijpleidingen
eigenlijk niet eens onteigend wordt. Als de pijpleiding er ligt, wordt er aan de eigenaar
van het perceel wel een minimale vergoeding gegeven voor de erfdienstbaarheid. Bovendien
blijkt de aanleg van pijpleidingen technisch vrij flexibel te zijn, zodat men gemakkelijk pijpleidingen
om hindernissen (zoals gebouwen) heen kan leggen. Dat is zelfs gebruikelijk en zou volgens
de federale dienst geen problemen opleveren.
De afdeling Ruimtelijke Planning verwijst naar de beleidsvisies die vervat zijn in het Ruimtelijk
Structuurplan Vlaanderen. Daarin wordt de transportfunctie van pijpleidingen en elektriciteitsnetten
van cruciaal belang geacht voor het economisch en maatschappelijk functioneren
van Vlaanderen. De afdeling merkt op dat geen stedenbouwkundige vergunningen kunnen wor-
128