Jaarverslag 2005 - Vlaamse Ombudsdienst

HOOFDSTUK 6
Ruimtelijke ordening
Pas recent ontdekt de stad de bouwovertredingen. Een van de bewoners had een stedenbouwkundige
vergunning voor verbouwingen gevraagd, die door de stad was ingewilligd, maar
door AROHM werd geschorst wegens strijdigheid met de oorspronkelijk vergunde toestand van
het gebouw. Regularisatie is niet meteen mogelijk. De stad merkt op dat het gebouw in woongebied
ligt, maar dat het gewestplan slechts twee woonlagen toestaat. Momenteel zijn dat er drie.
De stad heeft de ombudsnormen rechtszekerheid en gerechtvaardigd vertrouwen en goede
uitvoeringspraktijk en administratieve nauwkeurigheid geschonden. De kandidaat-kopers hadden
recht op volledige én juiste informatie over het stedenbouwkundig statuut van het appartement
dat te koop stond. Het is de taak van de gemeente bouwovertredingen op te sporen en juiste
en volledige informatie daarover te verstrekken als een notaris daarom verzoekt. Het getuigt niet
van zorgvuldig bestuur als noch de talrijke in te vullen notariële inlichtingenformulieren voor de
verkoop van een appartement, noch de inschrijvingen in het bevolkingsregister sinds 1987 met de
daarvoor nodige politiecontroles hebben geleid tot de ontdekking en vaststelling van de bouwovertredingen.
De gemeenten moeten actiever gebruik maken van dergelijke informatiebronnen.
B LIJVEN LICHTE OVERTREDINGEN ONGESTRAFT?
In de vorige jaarverslagen hebben wij al gesignaleerd dat lichte overtredingen dikwijls onbestraft
blijven: de gemeente treedt onvoldoende op of het parket seponeert. Nochtans stoort de burger
zich vooral aan die kleinere, onvergunde constructies in zijn onmiddellijke woonomgeving:
terrassen, veranda’s, garages, duiventillen, tuinhuisjes, afsluitingen, reclamepanelen, reliëfwijzigingen,
… die op basis van de regelgeving of de voorschriften niet of niet zonder vergunning mogen
worden uitgevoerd.
In een aantal dossiers wordt de overtreder wel bereid gevonden een regularisatievergunning aan
te vragen, en kan de gemeente die ook verlenen. In andere gevallen seponeert het parket de zaak of
laat de gemeente zelfs na een proces-verbaal op te stellen, wat een schending inhoudt van de
ombudsnorm goede uitvoeringspraktijk. De Vlaamse Ombudsdienst herhaalt dat de overheid er
nooit in kan slagen het handhavingsbeleid inzake ruimtelijke ordening geloofwaardig te maken als
niet ook de kleinere maar heel zichtbare overtredingen in woongebied aangepakt worden. Dat de
kans op seponering reëel is, mag voor de gemeente geen reden zijn om haar eigen werk niet te doen.
In dossier 2005-0323 heeft de buurman van de verzoeker in 2002 de zijstrook niet aangevuld,
zoals op zijn bouwplannen stond, maar uitgegraven. Daardoor is er een groot niveauverschil
met het perceel van de verzoeker. De buurman heeft uiteindelijk op 1 april 2004 een regularisatievergunning
gekregen van de bestendige deputatie, met als voorwaarde dat binnen het
jaar een keermuur zou worden geplaatst. De buurman leeft die voorwaarde niet na. De verzoeker
dringt erop aan dat de oorspronkelijk vergunde aanvulling alsnog uitgevoerd wordt. De
gemeente maant de overtreder aan om de zijstrook alsnog aan te vullen volgens de oorspronkelijke
stedenbouwkundige vergunning, maar dat heeft geen effect.
6Jaarverslag 2005
De Vlaamse Ombudsdienst blijft er bij de gemeente verder op aandringen dat een proces-verbaal
wordt opgesteld en een passende herstelvordering wordt ingediend. De vrederechter is voor de
verzoeker uiteraard een optie, maar terecht merkt die op dat de overheid zelf toch moet zorgen
voor de naleving van de stedenbouwkundige vergunning die zij heeft afgeleverd.
121